บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1197

“เจเรมี่ อย่าทิ้งฉันไป” ดวงตาของเมเดลีนเปิดครึ่งหนึ่งและเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ เธอยังคงเมาอยู่มาก

เจเรมี่จับมือเธอไว้ ใบหน้าสีชมพูระเรื่อของเธอสะท้อนอยู่ในม่านตาสีเหลืองอำพันของเขาชัดเจน

เขาสัญญาอย่างนุ่มนวล “ผมจะไม่ทิ้งคุณ”

“ไม่จริง” ดวงตาของเมเดลีนร้อนผ่าว “คุณจะทิ้งฉัน คุณจะ...”

เจเรมี่ผงะไปครู่หนึ่ง และไม่รู้ว่าเขาควรตอบอย่างไร

มันเป็นเรื่องจริง เขากำลังจะทิ้งเธอไป เขามีเวลาอยู่กับเธอและลูก ๆ มากสุดก็แค่สองปี

“ลินนี่” หัวใจของเจเรมี่บีบแน่น

ดวงตาของเมเดลีนเปลี่ยนเป็นสีแดงขณะที่เธอโอบแขนรอบคอของเขาแน่น “อย่าไปนะ ฉันไม่อยากเสียคุณไปอีกแล้ว”

เจเรมี่กลืนน้ำลายเมื่อความเจ็บปวดที่เพิกเฉยไม่ได้แล่นเข้ามาในหัวใจเขาอย่างต่อเนื่อง

เขาลูบหัวของเมเดลีนเพื่อปลอบโยน

จากนั้นเสียงร้องไห้สะอื้นของเมเดลีนก็ดังขึ้น “ในช่วงครึ่งปีที่คุณไม่อยู่ ฉันคิดว่าคุณได้จากฉันไปแล้ว ทุกคืนหลังจากที่เด็ก ๆ หลับไปแล้ว ฉันได้แต่นอนเหม่ออยู่บนเตียงคนเดียว และไม่รู้ว่าฉันควรใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ต่อยังไง

“ทำไมฟ้าถึงทำให้คนสองคนที่รักกันไม่ได้ตกหลุมรักกันด้วย ทำไม...” เมเดลีนพึมพำกับตัวเองขณะที่กอดเขาด้วยความทุกข์ใจ น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “เจเรมี่ อย่าโกรธฉันเลย ฉันไม่ได้ตั้งใจจะโกหกคุณ ฉันขอโทษ...”

เมื่อเจเรมี่ได้ยินคำขอโทษ เขาก็ยิ่งรู้สึกแย่

ทำไมเขาต้องโกรธเธอด้วย?

ในเมื่อเขารู้ว่าเธอมีเหตุผล ทำไมเขาต้องทำให้เธอลำบากใจด้วย?

แม้ว่าเมเดลีนจะเมาและจิตใจกำลังปั่นป่วน แต่เธอก็รู้ดีว่าเธอกำลังทำให้เจเรมี่โกรธ

เมื่อเมเดลีนเห็นว่าเขายังคงไม่พูดอะไร เธอก็ยิ่งรู้สึกแย่ ดังนั้นเธอจึงจับแก้มของเขาและมองสบกับดวงตาของเขานิ่ง

เมื่อนึกถึงเงื่อนไขแลกเปลี่ยนของไรอัน และนึกถึงพิษร้ายที่อดัมสร้างขึ้นมา เธอก็คิดว่าตัวเองไม่สามารถช่วยผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าตัวเองได้เลย จากนั้นน้ำตาของเธอจึงเริ่มไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ได้

ภายนอกเธอแข็งแกร่ง เฉียบแหลม และไม่เคยแสดงความอ่อนแอเมื่อพบกับปัญหาอะไร แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับชายที่รัก เธอก็ไม่ต้องการแสร้งทำเป็นเข้มแข็งอีกต่อไป

“เจเรมี่ ฉันขอโทษ”

ปลายนิ้วอันอบอุ่นของเจเรมี่ลูบไล้ไปตามผิวของเธอเบา ๆ ทำให้เมเดลีนรู้สึกราวกับมีสายน้ำกำลังไหลผ่านหัวใจที่ร้อนรุ่มของเธอ ความรู้สึกสดชื่นที่หอมหวานค่อย ๆ ทำให้เธอผ่อนคลาย

แสงจันทร์นอกหน้าต่างสาดส่องเข้ามาและลมเย็นในฤดูร้อนพัดผ่านม่านหน้าต่างแบบฝรั่งเศส แต่ลมก็ไม่ได้พัดพาความอบอุ่นในห้องให้จางหายไป

“เจเรมี่...”

“หืม?”

“ฉันก็รักคุณ” เมเดลีนสารภาพรักออกมาเช่นกัน

เขาจึงหัวเราะเบา ๆ และตอบกลับสั้น ๆ “ผมรู้”

ใช่ เขารู้

เขารู้มาเสมอว่าเธอรักเขามากขนาดไหน

ไม่ว่าก่อนหน้านี้หรือในวันข้างหน้า เขารู้ว่าชื่อของเขาจะสลักลึกลงในหัวใจของเธอไปตลอดชีวิต แม้ว่าเขาจะตายจากไปแล้วก็ตาม