บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1228

เจเรมี่ไม่ใช่ฆาตกร

แล้วเธอก็จะไม่มีวันตกหลุมรักผู้ชายอย่างไรอันเด็ดขาด

เมื่อไรอันเห็นความมุ่งมั่นในดวงตาของเมเดลีน เขาก็ยิ้มเยาะออกมา เขาประทับใจในความใจเย็นและความกล้าหาญของเธอเป็นที่สุด

“รอผมกลับบ้านนะ” หลังจากไรอันพูดแบบนั้น เขาก็ขับรถออกไป

ทันทีที่เขาจากไป เมเดลีนก็ไม่รอช้าที่จะขึ้นไปยังห้องนอนบนชั้นสองทันที

เมื่อพิจารณาจากความสะอาดของห้องแล้ว ไรอันน่าจะอยู่คนเดียวมาโดยตลอด

แต่หลังจากค้นไปรอบ ๆ เธอก็ยังไม่พบอะไรน่าสงสัย

เมเดลีนต้องการค้นหาต่อ แต่บาดแผลที่แขนของเธอเริ่มเจ็บมากขึ้น

เพราะตอนนี้เธอเคลื่อนไหวมากเกินไป เลือดจากบาดแผลจึงเริ่มซึมผ่านผ้าพันแผลออกมา

เมเดลีนต้องการดูแลบาดแผลของเธอให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอจึงค้นหาชุดปฐมพยาบาลและเปิดตู้เสื้อผ้า แต่ก็ไม่พบอะไร นอกจากชุดสูทที่ห้อยอยู่ซึ่งทำให้เธอแปลกใจ

เมเดลีนจำได้ว่านี่คือชุดที่ไรอันใส่ตอนที่เขาขอให้เธอไปพบที่ร้านกาแฟ ซึ่งหมายความว่าเป็นวันที่ลาน่าถูกฆาตกรรมด้วย

ด้วยความไวด้านกลิ่น เมเดลีนจึงได้กลิ่นไม้กฤษณาจากชุดสูทนั้น รวมถึงกลิ่นควันที่ออกมาจากปืนด้วย

ลาน่าถูกยิงตาย ดังนั้นคนที่ยิงเธอจะต้องมีกลิ่นควันนี้ติดเสื้อผ้าแน่นอน

ไรอันไม่ได้กำจัดชุดนี้ทิ้ง อาจเป็นเพราะเขากังวลว่ามันจะสร้างปัญหาให้ หากกำจัดไม่ถูกต้อง

‘ไรอัน ฉันอยากรู้ว่าคุณจะอธิบายยังไงด้วยหลักฐานที่ชัดเจนแบบนี้’

เมเดลีนมีความสุขกับการค้นพบของเธอ ‘เจเรมี่ อีกไม่นานทุกคนจะได้รู้ว่าคุณเป็นผู้บริสุทธิ์’

เธอกำลังรู้สึกตื่นเต้นอยู่ในตอนที่โทรศัพท์ดังขึ้น เมื่อรับโทรศัพท์ก็ได้ยินเสียงของแจ็คสันพูดด้วยน้ำเสียงซึม ๆ ว่า “แม่ครับ คุณย่าบอกว่าแม่ไม่ต้องการเราอีกแล้ว ลิลลี่เสียใจมาก และตอนนี้ก็ไม่ยอมกินข้าวเลย”

เมื่อเมเดลีนได้ยินเช่นนั้น เธอก็รู้สึกบีบคั้นที่หัวใจ “แจ็ค เดี๋ยวแม่จะกลับบ้านแล้ว บอกลิลลี่ทีไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แม่จะไม่มีวันทอดทิ้งลูกของแม่เป็นอันขาด”

หลังจากวางสาย เธอก็เรียกรถแท็กซี่และรีบมุ่งกลับไปยังคฤหาสน์วิทแมน

“ลิลลี่!”

เมเดลีนตกใจเป็นอย่างมาก ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าทำไมลิเลียนถึงได้ไปอยู่ในจุดที่อันตรายเช่นนี้ได้

เธอรู้สึกดวงตาพร่าเลือนก่อนจะรีบเรียกแท็กซี่เพื่อไปยังวิทแมน คอร์ปอเรชั่นทันที ตอนนี้มีฝูงชนมุงอยู่ใต้อาคารหลายคนแล้ว

เมเดลีนฝ่าฝูงชนและรีบขึ้นไปบนดาดฟ้าทันที

เจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังคุยกับลิเลียน แต่เพราะลิเลียนพูดไม่ได้ เธอจึงไม่ได้โต้ตอบกับพวกเขา เธอเงียบราวกับตุ๊กตา ขณะที่ยืนอยู่บนขอบดาดฟ้าและมองดูผู้คนที่อยู่ข้างหน้าเธอนิ่ง

เมเดลีนควบคุมให้ตัวเองสงบสติอารมณ์ ขณะที่ค่อย ๆ เดินเข้าไปหาลูกสาวของเธอ “ลิลลี่” เมเดลีนเรียกเบา ๆ “ทำไมลูกมาที่นี่คนเดียวล่ะจ๊ะ? มาหาแม่นะ ที่รัก”

เมื่อเมเดลีนพูดอย่างนั้น หัวใจและน้ำเสียงของเธอก็สั่นไหวอย่างรุนแรง

ลิเลียนต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ในขณะนี้ลมกระโชกแรงและได้พัดกระดาษจากมือของลิเลียนไปที่เท้าของเมเดลีนพอดี

เมเดลีนก้มลงหยิบกระดาษขึ้นมา เมื่อเธอเห็นข้อความบนกระดาษ น้ำตาก็คลอเบ้าในทันที