เข้าสู่ระบบผ่าน

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1232

ลิเลียนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและเธอก็ไม่รู้สึกถึงอันตรายใด ๆ เลย เธอเพียงมองตรงไปและแววตาของเธอก็เอาแต่จับจ้องอยู่ที่เจเรมี่

“พ่อขอโทษ พ่อผิดไปแล้วลิลลี่ พ่อไม่ควรแสร้งทำเป็นไม่รักลูก พ่อควรบอกให้ลูกรู้ ว่าลูกคือเจ้าหญิงคนเดียวของพ่อ และเป็นนางฟ้าตัวน้อยที่พ่อจะใช้ทั้งชีวิตเพื่อปกป้องและมอบความรักให้”

หลังจากเจเรมี่พูดแบบนั้น เขาก็รู้สึกว่าราวจับที่เขาจับไว้กำลังคลายออกช้า ๆ

ร่างของลิเลียนตกลงไปอีกเล็กน้อยและไหล่ของเจเรมี่ก็เริ่มเอียง ทว่าเขาก็ไม่ปล่อยมือและยิ่งจับมือของลูกสาวแน่นขึ้นไปอีก

หัวใจของเมเดลีนหล่นวูบเมื่อเห็นอย่างนั้น เธอรู้สึกได้ถึงหายนะที่กำลังจะมาถึงในทุกวินาที

เธอไม่สามารถยืนอยู่ตรงนั้นและรอให้คนมาช่วยได้ ทันใดนั้นเองเธอจึงเอื้อมมือไปจับแขนของเจเรมี่เอาไว้

“คุณกำลังทำอะไรลินนี่? ปล่อยผม! ถ้าราวเหล็กนี่หลุดผมอาจจะลากคุณตกลงไปด้วยกันนะ!” เจเรมี่ตะโกนใส่เมเดลีนเพื่อให้เธอหยุดการกระทำนั้นลง

ทว่าเมเดลีนกลับกัดฟันและไม่ยอมปล่อยมือ เธอกำลังมองชายที่รักและลูกสาวด้วยสายตาที่มุ่งมั่น

“ถ้าอย่างนั้นเราก็ต้องตกลงไปด้วยกัน ฉันคงอยู่ไม่ได้ถ้าต้องสูญเสียทั้งคุณและลิลลี่ไปพร้อมกัน”

“ลินนี่!”

“หยุดบอกให้ฉันทำอะไรได้แล้ว!” เมเดลีนกรีดร้อง เธอไม่มีเวลามาสนใจบาดแผลที่ปริแตกบนแขนของตัวเองอีกแล้ว “เจเรมี่ บ้านมันจะเป็นบ้านก็ต่อเมื่อฉันได้อยู่กับคุณนะ”

“ลินนี่…”

เจเรมี่รู้ว่าเขาหยุดเมเดลีนไม่ได้อีกต่อไป

ในเวลาเดียวกันเขาก็เห็นฟาเบียนที่กำลังเข้ามาช่วยเขาด้วยเช่นกัน

“จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับพวกคุณทั้งนั้น!” เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังในขณะที่พูดกระตุ้นพวกคนที่กำลังรอจะจับเจเรมี่อยู่ด้วยความไม่พอใจ “นี่จะไม่ช่วยแล้วรอแค่จะจับตัวเขาอย่างนั้นเหรอ? นี่น่ะเหรอสิ่งที่ตำรวจควรปฏิบัติต่อประชาชน?”

เมื่อได้ยินฟาเบียนตำหนิ สุดท้ายเหล่าตำรวจก็เริ่มลงมือเข้าช่วย ทว่าพวกเขาไม่ได้หยุดจับตาดูเจเรมี่อย่างใกล้ชิด และรอจังหวะที่เหมาะสมเพื่อจับตัวเขาต่างหาก

ในตอนนี้เจเรมี่ไม่ได้สนใจตัวเองมากนัก สิ่งเดียวที่อยู่ในหัวของเขาคือการช่วยเจ้าหญิงตัวน้อยของเขาให้ปลอดภัย

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ