บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1235

ราวกับเวลาหยุดนิ่งไปในวินาทีที่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ พูดคำนั้นออกมาจากปากของเธอ

ทั้งเมเดลีนและเจเรมี่ต่างตกตะลึงไปในเวลาเดียวกัน พวกเขาแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่พวกเขาได้ยิน

เจเรมี่ยังสงสัยว่าเขาเห็นหลอนไปเองหรือเปล่า นี่เจ้าหญิงตัวน้อยของเขาเพิ่งเรียกเขาว่า ‘แดดดี้’ อย่างนั้นเหรอ?

อย่างไรก็ตามลิเลียนรู้สึกสับสน ในขณะนี้สิ่งที่เธอเห็นคือพ่อของเธอไม่สนใจเธอ ดวงตากลมโตมองไปยังเจเรมี่ที่ไม่ขยับเขยื้อน ในขณะที่ขนตาหนาของเธอก็ขยับเบา ๆ จากนั้นร่องรอยของความอ้างว้างก็ฉายผ่านดวงตาของเธอ

“แดดดี้” ลิเลียนอ้าปากแล้วร้องเรียกอีกครั้ง

เสียงเล็ก ๆ ที่ร้องเรียกว่า ‘แดดดี้’ ยังชัดเจนก้องอยู่ในหูของเจเรมี่

ในตอนนี้เขาแน่ใจแล้วว่าไม่ได้ได้ยินผิดไป

นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาหลอนไปเอง

เจเรมี่รีบย่อตัวลงมามองใบหน้าที่เหมือนตุ๊กตาตัวเล็ก ๆ ตรงหน้าเขาทันที ก่อนที่นัยน์ตาคมของเขาจะเอ่อไปด้วยน้ำใส ๆ

“ลิลลี่”

เขายกมือขึ้นลูบใบหน้าของลิเลียนอย่างอ่อนโยน

“ลิลลี่ ลูกพูดได้ ตอนนี้ลูกเรียกแดดดี้ได้แล้ว”

หัวใจของเขาเต้นแรงในขณะที่น้ำเสียงสั่นเครือ

ลิเลียนของเขากลับมาพูดได้อีกครั้ง!

เขารอเวลานี้มาหลายปี รอให้ลูกเรียกเขาว่า ‘แดดดี้’

เมื่อลิเลียนรู้สึกว่าเจเรมี่ยอมรับตัวเองแล้ว รอยยิ้มแสนหวานก็ผุดขึ้นบนใบหน้าที่เหมือนตุ๊กตาในทันที

ทว่าเธอไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อของเธอถึงตาแดง

‘แดดดี้ร้องไห้เหรอ?

‘ทำไมล่ะ?’

ลิเลียนกะพริบตาโตของเธอและยื่นมือเล็ก ๆ ขาวอวบของเธอออกไปเช็ดน้ำตาจากหางตาของเจเรมี่อย่างเบามือ จากนั้นเธอก็ยิ้มอย่างไร้เดียงสา ลักยิ้มที่อ่อนหวานและน่ารักของเธอช่วยรักษาหัวใจที่ขมขื่นและเย็นชาของเขาเอาไว้

“หมดเวลาเยี่ยมแล้วคุณวิทแมน” ผู้คุมเตือนเขา

เจเรมี่ต้องการกอดลูกเอาไว้เดี๋ยวนี้ แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องปล่อยมือ

ทว่าในทันทีที่เขาปล่อยมือ รอยบุ๋มบนใบหน้าทั้งสองข้างของลิเลียนก็หายไปเช่นกัน เธอไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าขณะที่เธอมองเจเรมี่ซึ่งกำลังจากไปด้วยความสับสน

เธอก้าวไปข้างหน้าอีกครั้งและคว้าเสื้อของเจเรมี่ไว้แน่น

เจเรมี่ก้มลงและมองเห็นดวงตาซึ่งเต็มไปด้วยความคาดหวังและไม่เต็มใจ เขาไม่อยากทำร้ายลูกอีก แต่ตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว

ยิ่งกว่านั้นตอนนี้เขาควรจะออกไปได้แล้ว เพราะเขารู้สึกไม่สบายตัวมากขึ้นเรื่อย ๆ

เขาไม่ต้องการให้เมเดลีนกับลูกต้องเห็นเขาทุกข์ทรมานจากยาพิษ

เจเรมี่มองกลับไปยังเมเดลีนซึ่งกำลังตกตะลึงอยู่

ในที่สุดเธอก็กลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้ง ก่อนจะรีบใช้มือเช็ตน้ำตาจากดวงตาของเธอ จากนั้นเธอก็รีบเดินไปหาลิเลียนแล้วดึงมือเล็ก ๆ ของเธอออกมาจากชายเสื้อของเจเรมี่อย่างไร้ความปราณี

“กลับบ้านกับแม่นะ ลิลลี่ ตอนนี้แดดดี้ยุ่งอยู่ยังไม่สามารถเล่นกับหนูได้” เมเดลีนตัดสินใจอุ้มลูกสาวขึ้นมา

ลิเลียนเม้มปากเล็ก ๆ ของเธอเข้าหากันแน่นและมองดูเจเรมี่เดินจากไป จากนั้นน้ำตาแห่งความคับข้องใจก็เริ่มไหลออกมาจากดวงตาของเธออย่างควบคุมไม่ได้

“อย่าร้องไห้สิจ๊ะ ลิลลี่” เมเดลีนปลอบโยน แต่ดวงตาของเธอเองก็เริ่มเต็มไปด้วยน้ำตาเช่นกัน

เธออุ้มลิเลียนที่กำลังร้องไห้ไว้ ในขณะที่ทั้งคู่มองแผ่นหลังอ่อนแอของเจเรมี่ห่างไกลออกไปเรื่อย ๆ เธอเองก็เริ่มสะอื้นเช่นกัน

‘รอฉันอีกหน่อยนะ เจเรมี่

‘ฉันจะบอกให้ทุกคนรู้ว่าใครคือฆาตกรตัวจริงที่ฆ่าลาน่า’

เมเดลีนสัญญาอย่างเงียบ ๆ และจากไปพร้อมกับลิเลียน

แต่ลิเลียนยังคงร้องไห้ เมเดลีนปลอบโยนเธออย่างอดทนและพยายามเกลี้ยกล่อมให้เธอพูดอีกครั้ง

ถึงอย่างนั้นลิเลียนกลับไม่ส่งเสียงใด ๆ ไม่ว่าเธอจะเกลี้ยกล่อมแค่ไหนก็ตาม