บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1236

เมเดลีนทำอะไรไม่ถูก บางทีในตอนนี้คนที่จะสามารถรักษาลิเลียนได้คงจะเป็นเจเรมี่เพียงคนเดียวเท่านั้น

หลังจากส่งลิเลียนกลับไปที่คฤหาสน์วิทแมนแล้ว เธอก็กลับไปหาไรอันทันที

ไรอันไม่อยู่ที่นั่น เมเดลีนจึงเข้าไปในห้องนอนเพราะต้องการหยิบสูทตัวนั้นมาจากตู้เสื้อผ้า

นี่เป็นหลักฐานสำคัญที่จะพิสูจน์ได้ว่าไรอันฆ่าลาน่า

เมเดลีนเปิดประตูตู้เสื้อผ้า ทว่าในนั้นกลับว่างเปล่า

ไรอันเอาเสื้อผ้าออกไปก่อนที่เธอจะลงมืออย่างนั้นเหรอ?

เมเดลีนหัวเสีย ก่อนจะเริ่มตามหามันอย่างรีบร้อน

หลังจากหาไปรอบห้อง เธอกลับไม่พบอะไรเลย

เธออยากจะไปที่ห้องเก็บของดูอีกครั้ง แต่ทันทีที่ก้าวออกจากห้อง เธอก็ชนเข้ากับไรอันที่จู่ ๆ ก็เดินขึ้นมาชั้นบน

เมื่อเห็นสีหน้าเร่งรีบของเมเดลีน ไรอันก็เหลือบมองไปในห้อง “มีอะไรหรือเปล่า? ดูเหมือนคุณกำลังหาอะไรบางอย่างอยู่เลยนะ?”

“เข็มกลัดรูปกุหลาบที่แจ็คทำให้ฉันหายไป” เมเดลีนอธิบายอย่างใจเย็น ขณะที่ความโศกเศร้าผุดขึ้นบนใบหน้าของเธอ

“คุณค่อยไปหาต่อหลังจากเรากลับมาก็แล้วกัน” ไรอันพูดแล้วคว้าข้อมือของเมเดลีนในทันที “ผมจะพาคุณไปที่บ้านพ่อกับแม่ เราจะไปทานอาหารเย็นด้วยกัน”

เมเดลีนตกตะลึง เธอรู้ว่าปฏิเสธไม่ได้จึงต้องเดินตามหลังไรอันไป

เมเดลีนรู้สึกอึดอัดทันทีที่เข้าประตูคฤหาสน์โจนส์ไป

เมื่อเห็นสีหน้าที่น่ากลัวของพ่อแม่ไรอัน เธอก็ทำได้เพียงทักทายด้วยรอยยิ้ม

“ไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้นก็ได้คุณมอนต์โกเมอรี เราจะไปเหมาะที่จะเป็นพ่อตาแม่ยายของคุณได้ยังไง?” แม่ของไรอันพูดประชดประชัน “ฉันสงสัยว่าไรย์เสียสติไปแล้วหรือเปล่า? เขาพาคุณกลับบ้านมาทำไมกัน ทั้งที่เรื่องของคุณฉาวไปทั้งเมืองขนาดนี้?”

คนเป็นพ่อเองก็เห็นด้วยกับภรรยา เขาไม่แม้แต่จะมองไปที่เมเดลีน ก่อนที่จะแนะนำไรอันอย่างจริงจัง

“ไรย์ แกคิดเรื่องนี้ดีแล้วเหรอ? ถ้าผู้หญิงอย่างเธอยังหักหลังเจเรมี่ วิทแมนได้ ไม่ช้าก็เร็วเธอก็คงจะหนีไปกับผู้ชายคนอื่นได้อีกเหมือนกัน เธอไม่มีวันอยู่กับแกในวันที่แกต้องพบเจอกับความลำบากหรอกนะ!”

เมเดลีนทำได้เพียงทนเงียบฟังคำดูถูกเหยียดหยามจากพ่อและแม่ของไรอันอยู่อย่างเงียบ ๆ

“ฉันคงถูกโชคชะตากำหนดมาให้อยู่คนเดียว ดูเหมือนไม่ว่าจะอยู่กับใครฉันก็จะไม่มีวันได้มีความสุข”

เมเดลีนยิ้มเยาะตัวเองพลางหลุบตาลงด้วยความปวดร้าว

“ฉันเหนื่อย…”

เมื่อเห็นเธออยู่ในสภาพที่หดหู่ ไรอันก็รู้สึกบีบคั้นในหัวใจ

“คุณจะพิงผมก็ได้นะถ้าคุณเหนื่อย เพราะบางทีคนที่ดีที่สุดสำหรับคุณอาจเป็นผมก็ได้”

ขณะที่พูดเขาก็เชยคางของเธอขึ้นมาเบา ๆ แล้วจ้องมองเข้าไปในแววตาที่หม่นหมองนั้น ตอนนี้เองที่ไรอันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวั่นไหวขึ้นมาเล็กน้อย

เขาจับไหล่ของเมเดลีนไว้แล้วจู่ ๆ ก็ผลักเธอลงที่พนักพิงของโซฟา

ความอ่อนโยนบนใบหน้าของเขาหายไปและถูกแทนที่ด้วยความปรารถนาอยากครอบครอง

“เอวลีน ผมรู้ว่าคุณยังยอมรับผมไม่ได้ แต่นี่อาจเป็นวิธีที่ดีในการกระชับความสัมพันธ์ของเราให้ดีขึ้น”