บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1246

ไรอันเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น จากนั้นก็ได้ยินเสียงดังเหมือนมีอะไรตกลงบนพื้นเสียงดัง

เขาขมวดคิ้วด้วยความสับสนและรีบเดินเข้าไป จากนั้นก็ต้องตกตะลึงกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า

“เอวลีน!”

เขารีบวิ่งเข้าไปหาเมเดลีนซึ่งเมามายและกำลังคุกเข่าอยู่กับพื้น ก่อนจะช่วยพยุงเธอให้ลุกขึ้น

เมเดลีนผลักเขาออกอย่างแรง “ปล่อยฉัน!”

เธอหยิบขวดไวน์แดงขึ้นมาแล้วกระดกทันที

หญิงสาวยังคงสวมเสื้อผ้าที่เปียกปอนไปทั้งตัว รวมถึงเส้นผมและดวงตาของเธอเองก็เปียกปอนเช่นเดียวกัน

“ทำไมเขาถึงพูดกับฉันแบบนี้? ทำไม?” เมเดลีนร้องไห้อย่างหนักพลางบ่น “ฉันทนได้ทุกอย่างตราบใดที่เขายังสบายดี แต่ทำไมจู่ ๆ เขาถึงบอกว่าเหนื่อยล่ะ?”

เมเดลีนหัวเราะเยาะตัวเองอย่างขมขื่น “กี่ปีแล้วนะ? กี่ปีแล้วที่ฉันรักผู้ชายคนนี้มาตลอด?” เธอถามตัวเองขณะที่เงยหน้าขึ้นด้วยดวงตาแดงก่ำและเต็มไปด้วยน้ำตาแล้วมองไรอันซึ่งกำลังขมวดคิ้ว

“ฉันชอบเขาทันทีที่เห็นหน้า เขาทำร้ายฉันและทำให้ฉันมีแผลใจตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่ฉันก็ยังให้อภัยเขา แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกัน? เฮอะ…”

เธอยิ้มประชดประชัน “สุดท้ายครอบครัวก็ไม่ได้สำคัญไปมากกว่าเงินสินะ ผู้หญิงเป็นเพียงเครื่องประดับในชีวิตของผู้ชายก็เท่านั้น สิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดคือชื่อเสียง และสถานะทางสังคม ใช่ไหม?”

เธอมองไรอันด้วยรอยยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนจะหยิบขวดไวน์แดงขึ้นมาดื่มอีกครั้ง

ไรอันรีบคว้าขวดไวน์ในมือเธอโยนทิ้งไป จากนั้นเขาก็ประคองใบหน้าที่ร้องไห้อย่างหนักของเมเดลีนไว้ในมือ เขาขมวดคิ้วแน่นมองเธอด้วยแววตาที่จริงจัง

“เขาทำร้ายคุณมามาก คุณก็ไม่ควรให้อภัยเขาสิ

“เอวลีน หยุดคิดถึงผู้ชายคนนั้น แล้วลองให้ผมเข้าไปอยู่ในหัวใจคุณแทนสิ ผมจะรักและทะนุถนอมคุณอย่างจริงใจเอง”

“ฮึ.. หึหึหึ…”

เมเดลีนปัดมือของไรอันออก ก่อนที่จะเปิดไวน์อีกขวดแล้วจิบเพียงเล็กน้อย

เมื่อเมเดลีนตื่นในวันรุ่งขึ้น สาวใช้ก็ยิ้มและเข้ามาในห้องเพื่อดูแลเธอ จากนั้นสาวใช้ก็เอ่ยอย่างมีเลศนัยว่า “เมื่อคืนคุณผู้หญิงเมามากและคุณโจนส์ก็เป็นห่วงมาก เขาขอให้ฉันช่วยเปลี่ยนชุดให้คุณตอนกลางดึก แล้วยังเป่าผมให้คุณด้วยตัวเองอีก เขาไม่ได้นอนทั้งคืนเลยนะคะ แล้วตอนนี้เขาก็กำลังทำงานอยู่ในห้องทำงานอีก”

หลังจากได้ยินอย่างนั้น เมเดลีนก็รีบไปอาบน้ำล้างหน้าทันที ก่อนเธอจะลงไปชงกาแฟที่ชั้นล่าง แล้วเดินไปที่ประตูห้องทำงาน

ประตูห้องถูกเปิดเอาไว้ ไรอันที่สวมแว่นตากำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน และดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่สังเกตเห็นเธอ

“ขอเข้าไปได้ไหม?” เมเดลีนเอ่ย

ไรอันเห็นเมเดลีนยืนถือถ้วยกาแฟอยู่ที่ประตูจึงลุกขึ้นทันที “คุณตื่นแล้ว”

“ใช่ค่ะ” เธอพยักหน้าและเดินไปที่โต๊ะช้า ๆ พลางส่งกาแฟให้กับเขา “ขอบคุณสำหรับเมื่อคืน”

ไรอันผงะและรู้สึกไม่มั่นใจเล็กน้อย “ขอบคุณผม? คุณไม่เกลียดผมเหรอ?”

เธอส่ายหัว “ไรอัน ฉันอยากจะคุยบางเรื่องกับคุณอย่างจริงจัง”