บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1254

จะมีพยานได้ยังไง?

ในตอนที่เขากำลังคิดว่าเมเดลีนพยายามทำให้เขาสับสนมึนงงโดยเจตนา สายตาก็ปรายไปเห็นใครบางคนจู่ ๆ ก็เข้ามาทางประตูด้านข้าง

ชายผู้นั้นนั่งอยู่บนรถเข็นและแม้ว่าสภาพจิตใจจะไม่ค่อยดีนัก แต่เขาก็ยังมีชีวิตอยู่!

ไรอันมองเจ้าหน้าที่ตำรวจที่เขายิงเพื่อฆ่าให้ตายในคืนนั้น แต่กลับยังอยู่ในสภาพปลอดภัยดี

“คุณคงคิดไม่ถึงสินะ? ว่าผมยังไม่ตาย” แม้ว่าเขาจะบาดเจ็บ แต่น้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยพลัง

“เสียงที่คุณมอนต์โกเมอรีเปิดเมื่อสักครู่นี้เป็นของจริง เพราะในตอนนั้นผมเป็นคนบันทึกมันไว้ด้วยปากกาอัดเสียงเอง” เจ้าหน้าที่ตำรวจจ้องไปที่ไรอันแล้วเอ่ยอย่างแน่วแน่

“ศาลที่เคารพและทุกคน ณ ที่นี้ ในนามของตำรวจที่รับใช้ประชาชน ผมขอสาบานว่าไรอัน โจนส์ คือฆาตกรตัวจริงที่อยู่เบื้องหลังการตายของลาน่า จอห์นสัน ในคืนนั้นเขาพยายามจะฆ่าผม และโยนความผิดทั้งหมดให้คุณเจเรมี่ วิทแมนอีกครั้ง ไรอัน โจนส์คือคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้! สิ่งที่คุณมอนต์โกเมอรีพูดทั้งหมดเป็นความจริง”

“ไรอัน โจนส์! แกนี่เองที่เป็นคนฆ่าลาน่าแล้วโยนความผิดให้เจเรมี่! แกชั่วร้ายมาก!” คาเลนลุกขึ้นตะโกนแล้วชี้หน้าไรอันด้วยความโกรธแค้นทันที

ทุกคนในห้องพิจารณาคดีต่างก็ตกใจเป็นอย่างมาก

ชาวเน็ตเองก็ส่งเครื่องหมายคำถามมารัว ๆ

ชาวเน็ตที่เข้าใจผิดต่างก็อายและรู้สึกละอายใจมากในตอนนี้

พวกเขาไม่คิดว่าเจเรมี่จะถูกไรอันใส่ร้ายจริง ๆ !

พวกเขาไม่คิดว่าเมเดลีนจะแค่สร้างสถานการณ์ทำเป็นออกเดทกับไรอันเพื่อตบตาเพียงเท่านั้น

ไรอันที่ดูเป็นนายน้อยผู้อ่อนโยนและสูงส่งของทุกคน กลับมีด้านที่น่ากลัวและโหดร้ายซ่อนอยู่อย่างคาดไม่ถึง

ตอนนี้ไรอันไม่มีอะไรจะพูด เขาทำได้เพียงมองไปยังเมเดลีนด้วยดวงตาที่เริ่มแดงและมีแววเย้ยหยันอย่างชัดเจน

“ตลอดเวลาที่ผ่านมาคุณแสดงละครสินะ คืนนั้นคุณก็แกล้งทำราวกับว่าจะเลิกกับเจเรมี่ด้วยหรือเปล่า?”

“คิดจริง ๆ เหรอว่าลินนี่ของฉันจะยอมไปอยู่ในอ้อมแขนของคนอย่างแก?” เสียงของเจเรมี่ดังขึ้นช้า ๆ ข้างหลังไรอัน

ริมฝีปากบางของไรอันเม้มเข้าหากันแน่น แต่ทันทีที่หันไปมอง กุญแจมืออันเย็นเฉียบก็ตกลงมาบนข้อมือขวาเขาทันที

“คุณไม่รู้สึกอะไรกับผมเลยจริง ๆ เหรอเอวลีน? สักนิดก็ไม่มีเลยหรือไง?”

เมเดลีนมองเข้าไปในดวงตาของไรอันอย่างใจเย็น “ฉันพูดมาตลอด ว่าจะไม่มีวันชอบผู้ชายแบบคุณ คนหน้าซื่อใจคดที่ไม่มีมนุษยธรรมและเหยียบย่ำชีวิตคนอื่น ไม่สมควรได้รับความรักที่แท้จริงหรอกนะ”

หลังจากได้ยินข้อสรุปของเมเดลีน ไรอันก็ยิ้มกว้างกว่าเดิม “ในสายตาคุณผมเป็นแบบนั้นสินะ”

เขาหัวเราะเบา ๆ และมองไปที่เจเรมี่

“ผมหัวเราะเยาะที่คุณสนใจผู้หญิงมากเกินไปจนทำให้ต้องพ่ายแพ้ ไม่คิดเลยว่าสุดท้ายสาเหตุที่ทำให้ผมแพ้จะเหมือนกัน” ไรอันหัวเราะเยาะตัวเอง ใบหน้าเต็มไปด้วยความอ้างว้างและพ่ายแพ้

เขาหลับตาลงราวกับว่าไม่ต้องการเสแสร้งอะไรอีกต่อไปแล้ว

ในวินาทีต่อมาเขาก็ลืมตาขึ้นมาอย่างกะทันหัน และเดินไปข้างหลังเมเดลีนอย่างรวดเร็วราวกับความไวแสง

ก่อนจะใช้แขนโอบรอบคอของเธอเอาไว้แล้วเล็งปืนที่เขาพกติดตัวไปที่ขมับของเมเดลีนทันที

“ลินนี่!” เจเรมี่รู้สึกว่ามีบางอย่างกระตุกหัวใจของเขาในทันที “ปล่อยภรรยาฉันเธอซะ ไรอัน!”