บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1255

เมื่อมองไปยังดวงตาที่เต็มไปด้วยความกังวลของเจเรมี่ ไรอันก็หัวเราะออกมาเบา ๆ “คิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปในตอนนี้ได้งั้นเหรอ?”

เมื่อเปรียบเทียบกับความกังวลใจของเจเรมี่แล้ว เมเดลีนกลับสงบมากกว่า “ไรอัน คุณเองก็เป็นตัวแทนของอินเตอร์โพลเหมือนกัน คุณควรรู้ว่านะ ว่าจะต้องถูกลงโทษทางกฎหมายหากคุณก่ออาชญากรรม”

ดวงตาของไรอันมีความชื่นชมเล็ก ๆ เมื่อเห็นว่าเมเดลีนไม่กลัวอะไรเลย

“ผมรู้ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมถึงปล่อยคุณไปในตอนนี้ไม่ได้” เขาแสยะยิ้ม ทว่ารอยยิ้มบนใบหน้าที่สง่างามและหล่อเหลาของเขาที่เคยอ่อนโยนราวกับลมในฤดูใบไม้ผลิกลับหายไปจนหมดสิ้น และตอนนี้ก็เหลือไว้เพียงความชั่วร้ายบนรอยยิ้มนั้น

ไม่จำเป็นต้องมีการสอบสวนอีกเพราะจากพฤติกรรมของไรอัน ทุกคนก็ได้เห็นความจริงอย่างชัดเจนแล้ว

เขาก่อคดีฆาตกรรมและโยนความผิดให้เจเรมี่ แต่สุดท้ายความชั่วร้ายก็ไม่อาจเอาชนะความยุติธรรมได้ หน้ากากอันสง่างามและอ่อนโยนของเขาถูกเมเดลีนฉีกออกเป็นชิ้น ๆ และตอนนี้ก็เหลือไว้เพียงออร่าแห่งความมืดมนและชั่วร้ายเหมือนซาตานที่ออกมาในยามค่ำคืน

“เจเรมี่ ถ้าไม่อยากให้เปิดอะไรขึ้นกับเธอ อย่าทำอะไรวู่วามจะดีที่สุด” ไรอันขู่ด้วยชีวิตของเมเดลีน “ทุกคนหลบไปเดี๋ยวนี้!” เขาสั่งก่อนจะกระชับแขนที่รัดคอของเมเดลีนไว้แน่นแล้วหันหลังกลับไป

เจเรมี่เองก็ไม่มีทางเลือกอื่น ตอนนี้ดูเหมือนมีโอกาสมากที่ไรอันจะฆ่าเมเดลีน และฆ่าตัวตายตามในสภาพนี้

เขาจะไม่ยอมทำอะไรที่เสี่ยงต่อชีวิตของเมเดลีนเป็นอันขาด

ไรอันจับเมเดลีนเป็นตัวประกัน ก่อนจะผลักเธอเข้าไปในรถต่อหน้าทุกคนที่อยู่ตรงนั้นและชาวเน็ตหลายร้อยล้านคน ก่อนจะขับรถออกไป

เจเรมี่อยากจะไล่ตามไปในทันที แต่นักข่าวที่ไม่สนใจเหตุการณ์นั้นกลับยังพยายามจะสัมภาษณ์เขาในเวลานี้

“คุณวิทแมน คิดยังไงกับการถูกกล่าวหาแบบนั้นคะ?”

“ทำไมไรอันถึงใส่ร้ายคุณแบบนี้?”

“เกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกคุณครับ?”

เจเรมี่หงุดหงิดเป็นอย่างมาก เขาไม่ได้พูดอะไร แต่ดวงตาที่เฉียบคมและเย็นชากำลังจ้องเหล่านักข่าวพวกนั้นอย่างเอาเรื่อง

นักข่าวพวกนั้นจึงหยุดทันที ตอนนี้พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจดังเกินไป นับประสาอะไรกับการตั้งคำถามเขา

รถยังคงเร่งความเร็วขึ้นเรื่อย ๆ จนเมเดลีนต้องจับที่จับไว้แน่น ก่อนจะมองไปยังดวงตาที่โกรธเกรี้ยวของไรอัน

“คุณน่าจะรู้ว่าเรื่องแบบนี้จะต้องเกิดขึ้นสักวันหนึ่ง” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ

ดวงตาของไรอันแดงก่ำ และนิ้วที่จับพวงมาลัยก็ค่อย ๆ แน่นขึ้นจนได้ยินเสียงของข้อนิ้วที่ดังออกมา

“คุณโกหกผม” เขาชำเลืองมองเมเดลีนอย่างลึกซึ้ง

เมเดลีนยอมรับอย่างตรงไปตรงมา “ใช่ ฉันโกหกคุณ แต่คุณก็โกหกฉันเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”

ไรอันเงียบ ริมฝีปากบางของเขาเม้มเข้าหากันแน่นอย่างเย็นชา

“คุณไม่ได้หลับไประหว่างทางกลับจากห้องทดลองของอดัมในวันนั้นเหรอ?” เขาถาม

“เราทำแบบนั้นมาหลายครั้งแล้ว และคุณก็ทำให้ฉันหลับทุกครั้งระหว่างทางไปกลับ เพราะคุณไม่อยากให้ฉันรู้ว่าห้องทดลองของอดัมอยู่ที่ไหน ถึงแม้ว่าจะไม่ได้กลิ่นแก๊สที่ทำให้ง่วงนอนทุกครั้ง แต่ฉันก็พอจะเดาได้จากเวลา และการกระทำของคุณ”