เข้าสู่ระบบผ่าน

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1272

“เมื่อกี้ลินนี่ต้องอยู่ที่ไหนสักแห่งแน่! เธอเห็นฉัน!”

เจเรมี่วิ่งข้ามถนนไปตามสัญชาตญาณโดยไม่สนใจสัญญาณไฟจราจรเลยแม้แต่น้อย

“เจเรมี่ อื้อ…”

ในตอนที่เธอกำลังจะอ้าปากส่งเสียง ไรอันก็ปิดปากเมเดลีนเอาไว้แน่น

เธอเห็นร่างสูงค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ และพยายามยกมือขึ้นเคาะกระจกรถหวังว่าเจเรมี่จะได้ยินเสียงเธอ ทว่าไรอันก็หยุดการกระทำนั้นไว้ด้วยการจับมือเธอเอาไว้ทั้งสองข้าง

เขากอดเมเดลีนไว้ในอ้อมแขนแน่นเพื่อกันไม่ให้เธอดิ้น

“ถ้าเขาเห็นคุณ มันไม่ใช่เรื่องดีแน่เอวลีน” เสียงเย็นชาของไรอันดังมาจากด้านหลัง “ลืมแล้วเหรอว่าตอนนี้เรากำลังจะไปเจอใคร?”

เมื่อเขาเตือนอย่างนั้นเมเดลีนก็ไม่ได้มีท่าทีต่อต้านเขาอีกต่อไป

กำปั้นที่ตอนแรกพยายามจะทุบกระจกรถค่อย ๆ คลายออกและวางลงบนตักอย่างช่วยไม่ได้

ดวงตาของเมเดลีนเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา เธอจ้องมองเจเรมี่ที่ค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ พวกเขาอยู่ห่างกันไม่มาก แต่ก็รู้สึกราวกับว่าพวกเขาถูกกั้นด้วยกำแพงที่มองไม่เห็น ไม่ว่าเธอจะพยายามเหยียดแขนออกไปเท่าไหร่ก็ไม่สามารถแตะต้องเขาได้

“ลินนี่! ลินนี่! คุณอยู่ไหน?!” เจเรมี่ยืนตะโกนอยู่บนถนน

เมเดลีนไม่สามารถหยุดน้ำตาให้ไหลลงมาได้อีกต่อไป

‘เจเรมี่ ฉันอยู่ตรงหน้าคุณ แต่ฉันกลับยื่นมือออกไปหาคุณไม่ได้’

“ลินนี่!”

เจเรมี่ยังคงตะโกนเรียกด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความกังวลและหวั่นวิตกอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

เมเดลีนเห็นสีหน้าที่กังวลและหวาดกลัวของเจเรมี่มันก็ทำให้ได้รู้ว่าเขาพยายามมากแค่ไหนที่จะตามหาเธอ

เธอรู้ดีว่าเจเรมี่เป็นคนแบบไหน ทว่าตอนนี้เขากลับเหมือนกับเด็กที่กำลังพลัดหลงทางจากคนที่รักและจบลงด้วยการร้องไห้บนถนนที่พลุกพล่านไปด้วยผู้คน

“ลินนี่!”

เสียงตะโกนของเจเรมี่ยิ่งตอกย้ำให้เธอรู้สึกสะเทือนใจและรู้สึกราวกับว่าหัวใจกำลังถูกแยกแบ่งออกเป็นชิ้น ๆ จนแทบหายใจไม่ออก

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ