บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1274

“เอวลีนเหรอ?” เอโลอิสเอ่ยแล้วเบิกตากว้าง ก่อนจะไล่สายตาสำรวจหญิงสาวตรงหน้าแล้วส่ายหน้าเบา ๆ “นี่ไม่ใช่เอวลีน ไม่ใช่”

เมื่อได้ยินผู้เป็นแม่ปฏิเสธอย่างนั้น เมเดลีนก็รู้สึกได้ว่าข้างในของเธอกำลังแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ

เธอมองไปที่เอโลอิสซึ่งยืนอยู่ด้านหลังฌอนด้วยสายตาหวาดระแวง เท่านั้นน้ำตาของเมเดลีนก็ไหลออกมาอีกครั้ง

เธอพยายามตั้งสติและพูดกับฌอน “ทำไมแม่เป็นแบบนี้คะ? ทำไมแม่จำหนูไม่ได้? เกิดอะไรขึ้นคะพ่อ?”

ฌอนถอนหายใจยาวและพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยดีนัก “ทั้งหมดเป็นเพราะลาน่า”

“ลาน่า?”

ฌอนพยักหน้า ดวงตาของเขาเติมเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่มีต่อลาน่าอย่างที่สุด

“เพราะเธอ บ้านของเราถึงถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน แม่ของลูกคิดว่าลูกถูกไฟคลอกตายไปแล้ว ตั้งแต่นั้นมาแม่ก็เอาแต่พูดว่าอยากตามหาลูก วันแล้ววันเล่าเธอจะเอาแต่พึมพำถึงลูกเป็นร้อยเป็นพันครั้งอยู่เสมอ…”

ในตอนนั้นเองฌอนก็สะอึกสะอื้นแล้วเอื้อมมือไปจับมือของเอโลอิสไว้ นัยน์ตาของเชาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ไม่อาจพรรณนาได้ ประกอบกับความห่วงใยที่เขามีต่อภรรยาอย่างสุดซึ้ง

“หลังจากนั้นไม่นานแม่เขาก็กลายเป็นแบบนี้เพราะคิดถึงลูกมาก แม่จำใครไม่ได้นอกจากพ่อ และสติปัญญาก็ลดลงเช่นกัน ในบางครั้งแม่ก็ทำอะไรเองไม่ได้เลย แม้แต่กิจกรรมที่จำเป็นในชีวิตประจำวัน”

เมเดลีนรู้สึกว่าหัวใจกำลังถูกมีดแหลมทิ่มแทงหลังจากฟังคำอธิบายจากฌอน ความรู้สึกเจ็บปวดซึมลึกเข้าไปในไขกระดูกจนเธอเริ่มเหม่อลอย

“อย่าไปสนใจเธอเลยฌอน เราไปหาเอวลีนกันเถอะ!” เอโลอิสมองเมเดลีนด้วยความสงบนิ่ง เธอจับมือฌอนแน่น แล้วจู่ ๆ ก็มีสีหน้ากังวลขึ้นมา “ฌอน หรือคุณคิดว่าเอวลีนจะไม่อยากให้อภัยเราหรือเปล่าคะ? มันเป็นสาเหตุที่เธอไปซ่อนและไม่อยากให้เราเจอใช่หรือเปล่าคะ?”

ขณะที่เอโลอิสพูดแววตาก็เต็มไปด้วยการโทษตัวเอง “ทั้งหมดเป็นความผิดของฉัน เป็นความผิดของฉันเอง ฉันจำเอวลีนไม่ได้และเข้าใจผิดว่าคนชั่วนั่นเป็นลูกสาวของเรา ฉันทำให้เธอผิดหวังและปล่อยให้เธอต้องทนทุกข์ทรมานมามากมาย ฉันคงไม่ใช่แม่ที่ดี เอวลีนคงจะไม่มีวันยกโทษให้ฉัน เธอคงไม่มีวัน…”

เมเดลีนยังคงร้องไห้อย่างต่อเนื่องเมื่อได้ยินผู้เป็นแม่พึมพำโทษตัวเองออกมาอย่างนั้น

เมเดลีนส่ายหน้าเบา ๆ แน่นอนว่าเธอไม่ได้ถือสาหรือตำหนิอะไร แต่แค่เสียใจและรู้สึกสงสารผู้เป็นแม่ก็เท่านั้น

“เอโลอิส เรามีแขกมา คุณเตรียมของว่างไว้แล้วไม่ใช่เหรอ? ถ้าเสร็จแล้วก็เอาออกมาให้แขกลองชิมดูสิ” ฌอนแตะมือของภรรยาเบา ๆ เพื่อเตือน ราวกับว่าเขากำลังให้ความมั่นใจกับเด็กน้อย เขาอดทนและให้การชี้แนะในการทำกิจกรรมต่าง ๆ สำหรับชีวิตประจำวันของเธอ

ทันใดนั้นการแสดงออกของเอโลอิสก็แปรเปลี่ยนไป มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอเมื่อมองไปที่เมเดลีน “รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวฉันจะไปเอาขนมมาให้ทาน”

เมเดลีนพยักหน้าด้วยความเศร้าในใจ “ค่ะ ฉันจะรออยู่ตรงนี้นะคะ”

“จ้ะ” เอโลอิสตอบอย่างพึงพอใจ จากนั้นก็หมุนตัวเข้าไปที่ห้องครัว

ฌอนเดินไปจับมือเมเดลีนไว้ “มานั่งข้างพ่อสิ เอวลีน”

เมเดลีนเดินไปและนั่งลง “พ่อคะ ยังจำเรื่องไฟไหม้บ้านของเราในวันนั้นได้ไหม? แล้วทำไมพ่อกับแม่ถึงมาอยู่ที่เมืองวายเหรอคะ?”