เข้าสู่ระบบผ่าน

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1274

“เอวลีนเหรอ?” เอโลอิสเอ่ยแล้วเบิกตากว้าง ก่อนจะไล่สายตาสำรวจหญิงสาวตรงหน้าแล้วส่ายหน้าเบา ๆ “นี่ไม่ใช่เอวลีน ไม่ใช่”

เมื่อได้ยินผู้เป็นแม่ปฏิเสธอย่างนั้น เมเดลีนก็รู้สึกได้ว่าข้างในของเธอกำลังแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ

เธอมองไปที่เอโลอิสซึ่งยืนอยู่ด้านหลังฌอนด้วยสายตาหวาดระแวง เท่านั้นน้ำตาของเมเดลีนก็ไหลออกมาอีกครั้ง

เธอพยายามตั้งสติและพูดกับฌอน “ทำไมแม่เป็นแบบนี้คะ? ทำไมแม่จำหนูไม่ได้? เกิดอะไรขึ้นคะพ่อ?”

ฌอนถอนหายใจยาวและพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยดีนัก “ทั้งหมดเป็นเพราะลาน่า”

“ลาน่า?”

ฌอนพยักหน้า ดวงตาของเขาเติมเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่มีต่อลาน่าอย่างที่สุด

“เพราะเธอ บ้านของเราถึงถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน แม่ของลูกคิดว่าลูกถูกไฟคลอกตายไปแล้ว ตั้งแต่นั้นมาแม่ก็เอาแต่พูดว่าอยากตามหาลูก วันแล้ววันเล่าเธอจะเอาแต่พึมพำถึงลูกเป็นร้อยเป็นพันครั้งอยู่เสมอ…”

ในตอนนั้นเองฌอนก็สะอึกสะอื้นแล้วเอื้อมมือไปจับมือของเอโลอิสไว้ นัยน์ตาของเชาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ไม่อาจพรรณนาได้ ประกอบกับความห่วงใยที่เขามีต่อภรรยาอย่างสุดซึ้ง

“หลังจากนั้นไม่นานแม่เขาก็กลายเป็นแบบนี้เพราะคิดถึงลูกมาก แม่จำใครไม่ได้นอกจากพ่อ และสติปัญญาก็ลดลงเช่นกัน ในบางครั้งแม่ก็ทำอะไรเองไม่ได้เลย แม้แต่กิจกรรมที่จำเป็นในชีวิตประจำวัน”

เมเดลีนรู้สึกว่าหัวใจกำลังถูกมีดแหลมทิ่มแทงหลังจากฟังคำอธิบายจากฌอน ความรู้สึกเจ็บปวดซึมลึกเข้าไปในไขกระดูกจนเธอเริ่มเหม่อลอย

“อย่าไปสนใจเธอเลยฌอน เราไปหาเอวลีนกันเถอะ!” เอโลอิสมองเมเดลีนด้วยความสงบนิ่ง เธอจับมือฌอนแน่น แล้วจู่ ๆ ก็มีสีหน้ากังวลขึ้นมา “ฌอน หรือคุณคิดว่าเอวลีนจะไม่อยากให้อภัยเราหรือเปล่าคะ? มันเป็นสาเหตุที่เธอไปซ่อนและไม่อยากให้เราเจอใช่หรือเปล่าคะ?”

ขณะที่เอโลอิสพูดแววตาก็เต็มไปด้วยการโทษตัวเอง “ทั้งหมดเป็นความผิดของฉัน เป็นความผิดของฉันเอง ฉันจำเอวลีนไม่ได้และเข้าใจผิดว่าคนชั่วนั่นเป็นลูกสาวของเรา ฉันทำให้เธอผิดหวังและปล่อยให้เธอต้องทนทุกข์ทรมานมามากมาย ฉันคงไม่ใช่แม่ที่ดี เอวลีนคงจะไม่มีวันยกโทษให้ฉัน เธอคงไม่มีวัน…”

เมเดลีนยังคงร้องไห้อย่างต่อเนื่องเมื่อได้ยินผู้เป็นแม่พึมพำโทษตัวเองออกมาอย่างนั้น

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ