บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1276

ฌอนถอนหายใจ “นี่เป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้วล่ะ ลูกกับเจเรมี่อยู่ด้วยกันมาหลายปี แต่ไม่เคยมีความสุขเลย คุณโจนส์ทั้งหน้าตาดีและมีความสามารถซึ่งไม่ได้มีเข้ามาในชีวิตง่าย ๆ ทั้งเขายังเป็นคนที่ช่วยชีวิตพ่อกับแม่เอาไว้อีกด้วย พ่อรู้สึกสบายใจนะ ถ้าลูกจะอยู่กับคุณโจนส์”

“คุณก็พูดเกินไปแล้วครับ คุณมอนต์โกเมอรี ผมไม่ได้ดีขนาดนั้นเลย”

“ผมแค่พูดความจริง” ฌอนชมอย่างจริงใจ “เพราะคุณกับเอวลีนจดทะเบียนกันอย่างถูกต้องตามกฎหมายแล้ว ดังนั้นก็เท่ากับว่าเราเป็นครอบครัวเดียวกัน คุณไม่ต้องทักทายผมในฐานะคุณมอนต์โกเมอรีก็ได้ เรียกผมว่า ‘พ่อ’ เหมือนเอวลีนเถอะ”

รอยยิ้มบนใบหน้าของไรอันกว้างขึ้น ก่อนจะพูดอย่างไม่เขินอายว่า “พ่อ”

“ดี ๆ” ฌอนเองก็รู้สึกยินดี

ทว่าเมเดลีนกลับรู้สึกไม่ค่อยพอใจนักเมื่อได้ยินไรอันเรียกคำว่า ‘พ่อ’

เธอฝืนยิ้มในขณะที่มองไรอัน “ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ ออกไปกับฉันสักครู่ได้ไหม?”

เมเดลีนเอ่ยแล้วเดินออกไป “เดี๋ยวผมกลับมานะครับ พ่อ”

“ได้สิ” ฌอนเองก็ไม่รีบร้อน เขาเอาแต่จ้องแผ่นหลังของเมเดลีน เพราะกลัวว่าจะไม่ได้เจอลูกสาวสุดที่รักของเขาอีก

ไรอันยิ้มให้ฌอนแล้วตามเมเดลีนออกไปที่ลานบ้าน

เอโลอิสที่ไปหยิบคุกกี้ซึ่งเพิ่งอบใหม่ออกมา และเห็นว่าในห้องโถงมีฌอนอยู่เพียงคนเดียว เธอจึงกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ด้วยความผิดหวัง

“ไหนบอกว่าจะรอไงคะ? เธอกลับไปก่อนแล้วเหรอ?”

ฌอนรีบเข้าไปปลอบเอโลอิสทันที “เธอยังไม่ได้ไปไหน เดี๋ยวก็กลับมา ระหว่างนี้คุณไปเตรียมชาเพิ่มสิ พอคุณทำเสร็จเธอก็กลับเข้ามาพอดี”

“จริงเหรอ?” เอโลอิสยิ้มราวกับเด็ก ๆ ที่มีความหวัง

ฌอนยกมือขึ้นปัดผมที่บนหน้าผากไปทัดที่หลังใบหูของเธอ หลายปีผ่านไป แต่ความรู้สึกของเขาที่มีต่อภรรยากลับยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น

ไรอันไม่ใส่ใจกับพฤติกรรมเหยียดหยามของเธอ เขากลับเดินมาหาเธอด้วยรอยยิ้ม ภายใต้แสงแดดอ่อน ๆ ใบหน้าที่สวยงามของเขาดูเปล่งประกายหล่อเหลา

“คุณจะไม่ขอบคุณผมหน่อยเหรอที่ทำให้เซอร์ไพรส์ได้ขนาดนี้?”

“ค่ะ ฉันควรจะขอบคุณ ขอบคุณที่แยกฉันออกจากคนที่ฉันรักที่สุด ขอบคุณที่ทำให้พ่อแม่ของฉันอยู่ที่นี่ และทำให้ครอบครัวของเราไม่สามารถกลับมาอยู่ด้วยกันได้ ฉันควรจะขอบคุณคุณมากกว่านี้ที่ฉีดยานั่นเข้ามา และทำให้ฉันกลายเป็นหุ่นเชิดของคุณ”

เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยาม และดวงตาที่เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งก็จ้องมองไปยังดวงตาเคืองขุ่นของไรอัน

“คุณคิดว่าฉันจะเชื่อจริง ๆ เหรอว่าคุณพยายามช่วยเหลือพ่อแม่ฉันอย่างจริงใจ? ฉันแค่ไม่เคยคิดว่าคุณเริ่มแผนการพวกนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่ต่างหาก

“คุณมันน่ากลัวจริง ๆ ไรอัน” เมเดลีนเดาไม่ออกเลยว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ เธอรู้สึกได้ว่าผู้ชายตรงหน้าเธอเดายากยิ่งกว่าเจเรมี่เสียอีก

ไรอันยื่นปลายนิ้วไปแตะลงบนใบหน้าสวยงามของเมเดลีน “คุณคิดว่าผมน่ากลัวเพราะเรื่องพวกนี้งั้นเหรอ? ถ้าผมบอกคุณอีกเรื่อง คุณอาจจะไม่คิดว่าผมน่ากลัวอีกต่อไปก็ได้นะ คุณน่าจะกลัวผมเลยล่ะ เอวลีน”