เขาจับข้อมือของไรอันแล้วดันออก ก่อนจะค่อย ๆ จัดปกเสื้อโค้ทสีขาวของตัวเองให้เรียบอย่างเดิม
“ภารกิจของหมอหรือพยาบาลคือการช่วยชีวิตผู้คนมาตลอดนะ ไรอัน”
คำตอบของอดัมทำให้ไรอันตกใจ “แกกำลังพูดถึงอะไร อดัม?”
อดัมยังคงสงบนิ่ง ทว่าในแววตาก็มีความไม่พอใจปนอยู่เช่นกัน “ผมไม่อยากจะเปิดโปงเรื่องของคุณหรอกนะ แต่สิ่งที่แย่ที่สุดที่คุณเคยทำ คือการทำร้ายผู้คนครั้งแล้วครั้งเล่าต่อหน้าคนเป็นหมอ”
“ว่าไงนะ?" ไรอันหัวเราะอย่างประชดประชัน “เพราะอย่างนั้น แกเลยบอกเจเรมี่ว่าฉันอยู่ที่นี่งั้นเหรอ?”
“ใช่” อดัมยอมรับอย่างตรงไปตรงมา “ไม่ใช่แค่บอกเขาเกี่ยวกับที่นี่ แต่ผมยังช่วยชีวิตเขาและส่งเขาไปโรงพยาบาลหลังจากที่โดนคุณทำร้ายอย่างสาหัสอีกด้วย ตอนคุณเอาเอวลีนมาขู่เขา ผมยังบอกเขาด้วยว่าเธอจะไม่เป็นไร”
อดัมเล่าทุกอย่างที่เขาทำ
ทั้งหมดนี้เป็นไปตามที่เจเรมี่คิดเอาไว้
ชายลึกลับที่ช่วยเขาคือ อดัม บราวน์ จริง ๆ!
ทว่าไรอันกลับรู้สึกตกตะลึงอย่างมากหลังจากได้ฟังสิ่งเหล่านี้
เขามองท่าทางสงบของอดัมด้วยสีหน้าชวนหัวเราะ แล้วจู่ ๆ แววตาของเขาก็ดำดิ่งลง
“ที่แท้คนที่เป็นหนอนบ่อนไส้ใกล้ตัวฉันคือแกสินะ อดัม!”
“ไม่ คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ใช่หนอนบ่อนไส้” อดัมยังคงนิ่งสงบขณะตอบ “ผมแค่ทำในสิ่งที่คิดว่าถูกต้อง”
“ว่าไงนะ?" ไรอันพูดลอดไรฟัน
“ไรอัน คุณรู้ไหมว่าทำไมหลังจากที่ผมให้ยาเอวลีนไปหลายโดสแล้ว แต่ทำไมเธอกลับไม่มีอาการอะไรเลย?” อดัมเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม
“ไรอัน ในฐานะเจ้าหน้าที่อาวุโสของอินเตอร์โพล คุณรู้กฎหมายเป็นอย่างดีแต่ก็ยังฝ่าฝืน!”
“ตอนนี้เรามีหลักฐานที่ชัดเจนแล้วว่าคุณได้ทำการฆาตกรรม หลบหนี กักขังผู้อื่นอย่างไม่ถูกต้องและมีส่วนร่วมในการค้าที่ผิดกฎหมาย!”
เพื่อนร่วมงานที่มากับเจเรมี่กล่าวข้อหาไรอันด้วยน้ำเสียงจริงจัง พลางดึงกุญแจมือคู่หนึ่งออกมา
“ไรอัน โจนส์ เราจะจับกุมคุณเดี๋ยวนี้!”
“ฮึ จับฉันงั้นเหรอ?” ไรอันยิ้มอย่างเฉยชา ก่อนจะหันไปจ้องเจเรมี่ด้วยความโกรธ “แกคิดว่าจะจับฉันได้ง่าย ๆ งั้นเหรอ เจเรมี่? จะบอกอะไรให้ว่า คนที่จบเกมนี้ได้ต้องเป็นฉัน ไม่ใช่แก!”
หลังพูดจบ ไรอันก็กระโดดหลบที่หลังโซฟาด้วยความว่องไว ก่อนจะหยิบปืนที่เตรียมไว้ยิงเจเรมี่ที่กำลังจะเข้ามาจับตัวเขา
โชคดีที่ชายหนุ่มสามารถหลบวิถีกระสุนได้ ในขณะเดียวกันก็หยิบปืนที่คาดเอวออกมา แต่ก่อนที่จะลั่นไกดูเหมือนว่าเขาจะนึกบางอย่างสำคัญขึ้นได้จึงหันกลับมาทันที
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ
1...
1...
1...
นางเอกโคตรโง่เลย เชื่อผู้ชายคนนี้ได้ไง ก็รู้อยู่ว่าเขานิสัยไม่ดีและจะแย่งตัวเองมาจากสามี ดันไปเชื่อมัน เอายามาแอบฉีดให้สามีเฉยเลย แทนที่จะปรึกษากันก่อน...
ต่อให้ทำผิดแล้วก็ไม่ควรให้อภัยอ่ะ เพราะมันเลวมาก รู้ว่านังเมอร์ทำชั่ว แต่ก็ช่วยปกปิดสารพัด ขนาดฆ่าคนตาย ยังยึดหลักฐานไป ปล่อย ห้นางเอกรับโทษแทนตั้งสามปี ไม่เคยมาดูดำดูดี พอออกมาได้ก็ยังทุบตีสารพัด ไม่เข้าใจว่านางเอกจะกลับมารักได้ไง...
หวาดเสียวว่านางเอกจะกลับมารักสามีเก่า โอ่ย ไม่ไหวนะ ต้องท่องไว้ว่ามันทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจไว้หนักหนาสาหัส ทำลูกตายด้วยนะ ทำลายหลุมศพปู่กับลูกอีก...
ทำไมไม่เอาหลักฐานให้ลุง ลุงเป็นคนดี ต้องเชื่ออน่นอน มีอำนาจด้วย ช่วยคุยกับตำรวจได้...
อ้าว รีบบอกพ่อแม่สิ จะปล่อยอีชั่วนี่ไว้กับพ่อแม่ได้ไง...
เรื่องนี้อ่านแล้วโคตรโมโห นางเอกน่าจะฆ่าแม่งให้หมดทุกตัวเลย อย่าให้เป็นว่ายกโทษให้สามีนะ...
อย่าได้กลับไปอยู่กับสามีเลย ชั่วช้าขนาดนั้น ต้องแก้แค้นให้สาสม...