บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1318

เจเรมี่ตั้งสติแล้วค่อย ๆ อุ้มร่างบางออกมาจากรถ ในขณะที่กำลังพาเมเดลีนออกไปนั้น เขาก็เหลือบไปเห็นชายอีกคนนอนอยู่ที่เบาะคนขับ ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนขับรถคันนี้

ทว่าชายหนุ่มก็ไม่สนใจเพราะความกังวลทั้งหมดของเขามุ่งตรงมาที่เมเดลีนซึ่งกำลังหลับอยู่เท่านั้น

“อดัม เกิดอะไรขึ้นกับลินนี่? ตอนอยู่ในรถคุณยังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับผม”

“ไม่ต้องกังวลไป ตอนนี้เธอเพิ่งหลับเพราะผมฉีดยาให้ รวมถึงคนขับด้วย ไม่อย่างนั้นผมคงกลับไปที่วิลล่าเร็วขนาดนั้นไม่ได้ใช่ไหม?”

อดัมอธิบายต่อ “คุณพาเอวลีนกลับไปกับคุณก่อน ผมโทรหาตำรวจแล้ว อีกไม่นานพวกเขาจะเข้ามาจับกุมคนขับรถของไรอันคนนี้”

ขณะที่พูด อดัมก็หยิบนามบัตรออกมายัดเข้าไปในกระเป๋าเสื้อตัวนอกของเจเรมี่

“นี่คือข้อมูลติดต่อผม หากคุณมีคำถามอะไรสามารถโทรหาผมได้ ตอนนี้ผมต้องกลับไปจัดการเรื่องส่วนตัวบางอย่างก่อน” อดัมหันหลังเดินกลับออกไปอย่างไร้กังวล

“อดัม” เจเรมี่หยุดเขาไว้ “ทำไมคุณถึงอยู่กับไรอัน? คุณกำลังทำอะไรกันแน่? ตกลงแล้วคุณเป็นคนยังไงกันแน่?”

อดัมหยุดเดินหลังจากฟังคำถามของเจเรมี่ เขายิ้มจาง ๆ แล้วยกยิ้มมุมปากขึ้น

“ทุกคนต่างก็มีเรื่องราวของตัวเองที่ไม่สามารถบอกใครได้ ผมเองก็เช่นกัน”

เขายิ้มในขณะที่มองตอบเจเรมี่ซึ่งมีสายตาเต็มไปด้วยคำถาม

“ผมไม่คิดว่าตัวเองเป็นคนดีขนาดนั้น แต่ผมก็คิดว่าผมเป็นหมอที่ดีนะ”

หลังจากที่พูดจบ อดัมก็เดินจากไปในขณะที่สายลมพัดผ่านชายเสื้อโค้ทสีขาวของเขาเบา ๆ เจเรมี่มองอดัมและรู้สึกถึงความชื่นชมขึ้นมาในทันใด

บางทีอดัมอาจไม่เคยทำร้ายพวกเขาเลย

แต่ตรงกันข้าม เขาช่วยชีวิตทุกคนเอาไว้

อย่างไรก็ตามจนถึงตอนนี้เจเรมี่ก็ยังไม่สามารถสรุปเรื่องนี้ได้อย่างสมบูรณ์ มันยังมีคำถามมากมายเกี่ยวกับยาพิษพวกนั้น บางทีอาจมีความลับเรื่องยาพิษและยาถอนพิษพวกนั้นอยู่

“ลินนี่ ผมให้คุณรอนานเลยสินะ” นิ้วอุ่นลูบคิ้วได้รูปของเธออย่างทะนุถนอม

“ผมจะรีบพาคุณกลับบ้าน ครอบครัวของเราจะไม่ต้องแยกจากกันอีก” เขาสัญญาที่ข้างหูของเธอ

เวลาผ่านไปเงียบ ๆ เจเรมี่ไม่รู้ว่าเมเดลีนหลับไปนานแค่ไหนแล้ว เขาอยากจะเตรียมอาหารเอาไว้เผื่อตอนที่เธอตื่นขึ้นมา แต่ในขณะที่เดินไปยังห้องครัว เขาก็ได้ยินเสียงบางอย่างมาจากประตูอพาร์ตเมนต์

เจเรมี่เดินตรงไปที่ประตูอย่างระมัดระวัง แล้วมองส่องออกไปด้านนอก แต่กลับไม่พบความผิดปกติอะไร

และในตอนที่เขากำลังจะเปิดประตูเพื่อดูสถานการณืภายนอก จู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวในห้องนอน

เมื่อเดาได้ว่าเมเดลีนอาจจะตื่นแล้ว ร่างสูงจึงรีบวิ่งกลับเข้าไปในห้องทันที

เขาเห็นเมเดลีนค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งและลุกจากเตียง จากนั้นเจเรมี่จึงวิ่งเข้าไปหาเธอด้วยความดีใจ พลางโอบแขนแกร่งรอบร่างเล็กนั้นอย่างโหยหา “ลินนี่! คุณฟื้นแล้ว!”