บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1319

ทว่าเมื่อได้รับสัมผัสนั้น ร่างบางก็ตอบโต้อย่างรุนแรงด้วยการผลักไสเขาออกไป เธอรีบถอยห่างแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาพันรอบตัวเอาไว้

ดวงตาของเมเดลีนเต็มไปด้วยความประหม่า เธอกอดแขนตัวเองแน่นพลางพึมพำกับตัวเองเบา ๆ “อย่าเข้ามานะ ฉันจะทำทุกอย่างที่คุณพูด ฉันจะฟังคุณ อย่าบังคับฉัน…”

เจเรมี่จ้องมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างตื่นตระหนก ขณะฟังสิ่งที่เธอพูดเขาก็ค่อย ๆ เข้าใจแล้วว่า ทำไมเมเดลีนถึงมีปฏิกิริยาเช่นนี้

เป็นเพราะไรอันทรมานเธอจนเธอเป็นอย่างนี้

เจเรมี่กำหมัดแน่น พายุแห่งความโกรธเคืองโหมกระหน่ำในแววตาเขา แต่ในไม่ช้าความมืดและหนาวเย็นในดวงตาของเขาก็สลายไปเพราะเห็นแก่เมเดลีน เขาปรับอารมณ์แล้วจ้องมองเธอด้วยความอ่อนโยนและอบอุ่นราวกัยสายลมในฤดูใบไม้ผลิ

“ลินนี่” เจเรมี่เรียกเธอเบา ๆ อย่างอ่อนโยนก่อนจะยกฝ่ามือขึ้นลูบศีรษะของอีกฝ่าย แต่เมเดลีนกลับย่นคอและหลบเลี่ยงสัมผัสของเขาอย่างเห็นได้ชัด

“ลินนี่ ผมคือเจเรมี่ไง มองผมสิ ผมคือเจเรมี่ของคุณนะ” เจเรมี่เกลี้ยกล่อมด้วยอย่างอดทนและนุ่มนวลในขณะที่ค่อย ๆ โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้เธอ

เมเดลีนเงยหน้าขึ้นด้วยดวงตาว่างเปล่าไร้ชีวิตชีวาและยังคงน่าหลงใหลจ้องมองเจเรมี่

“เจเรมี่เหรอ?”

เจเรมี่พยักหน้าด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น “ลินนี่ ผมเอง”

หลังจากที่เจเรมี่ตอบ เมเดลีนก็ขมวดคิ้ว เธอมองเจเรมี่อยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหน้า

“คุณโกหก เจเรมี่ยังไม่มา เขาบอกว่าจะมาหาฉัน และฉันก็กำลังรอเขาอยู่” เมเดลีนเอ่ยอย่างจริงจังและละสายตาจากใบหน้าของเจเรมี่

ชายหนุ่มรู้สึกราวกับว่ามีถังน้ำเย็น ๆ เทลงในหัวใจจองเขา เขามองเมเดลีนที่กำลังเพิกเฉยต่อเขาเงียบ ๆ และออกจากห้องไปด้วยความรู้สึกทุรนทุราย

เขาหยิบนามบัตรที่อดัมใส่ไว้ในกระเป๋าออกมาและโทรออกทันที “คุณมาที่นี่ตอนนี้เลยได้ไหม? เอวลีน ฟื้นแล้ว แต่เธอทำตัวแปลกไป”

อดัมดูเหมือนจะรอให้เจเรมี่โทรมาอยู่แล้วจึงตอบกลับไปว่า “ผมใกล้ถึงที่นั่นแล้ว”

“ใกล้ถึงแล้วเหรอ? คุณรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่ไหน?”

“ไรอันรู้ทุกการเคลื่อนไหวของคุณในเมืองวาย” ทันทีที่อดัมพูดจบ เจเรมี่ก็ได้ยินเสียงกริ่งหน้าอพาร์ตเมนต์ดังขึ้น “ผมถึงแล้ว เปิดประตูที”

เมเดลีนมองเขาเขม็ง “ไม่ คุณไม่ใช่”

“ลินนี่”

“อย่าเรียกฉันว่าลินนี่ มีแค่เจเรมี่คนเดียวเท่านั้นที่เรียกฉันแบบนั้นได้” เธอแก้ไข ทว่าน้ำเสียงไม่ได้ก้าวร้าวเหมือนก่อนหน้านี้

ดวงตาของเจเรมี่ดูอ้างว้างมากขึ้นเมื่อต้องเผชิญกับการหลบเลี่ยงของเธอแบบนี้

เขาและอดัมมองหน้ากัน จากนั้นอดัมก็พยักหน้าแล้วเดินออกไปจากห้อง

เจเรมี่ดึงผ้าห่มของเมเดลีนให้คลุมร่างเธอแบบลวก ๆ เพราะกลัวว่าจะถูกเธอไม่ชอบหน้าอีก

เมื่อเห็นว่าเมเดลีนไม่ได้เกลียดเขามากเท่าก่อนหน้านี้แล้ว หัวใจของเขาก็เริ่มรู้สึกสบายใจมากขึ้น

ภายในห้องนั่งเล่น