บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1320

อดัมวิเคราะห์อาการของเมเดลีนก่อนจะพูดขึ้นว่า “อาการของเธอดูเหมือนจะร้ายแรงกว่าก่อนหน้านี้เล็กน้อย แต่มันไม่ได้ทำให้เธอลืมคุณไปจนหมด”

เจเรมี่เม้มปากเข้าหากันแน่นกำลังข่มซ่อนความโกรธที่แทบจะทะลักเอาไว้ภายใน

“ไรอันเป็นคนบังคับเธอจนเธอกลายเป็นแบบนี้ใช่ไหม? คนสารเลวนั่นทำอะไรกับลินนี่บ้าง?” เจเรมี่ทุบกำปั้นลงบนโต๊ะ เขาพยายามควบคุมอารมณ์แล้ว แต่เขาไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้เลย

ในขณะที่อดัมค่อนข้างสงบกว่ามากด้วยฐานะผู้สังเกตการณ์ หลังจากคิดเสร็จในที่สุดเขาก็ได้บอกความจริงอันโหดร้ายกับชายหนุ่ม

“ตลอดเวลามานี้เธอได้รับบาดเจ็บมากมายจากฝีมือของไรอัน

“ไรอันคิดว่าเอวลีนดื้อรั้นและแข็งแกร่งเกินไป เขาจึงหวังว่าจะทำทุกอย่างให้เอวลีนเชื่อฟังและทำตามที่เขาต้องการทุกอย่าง นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมไรอันจึงจัดการความดื้อรั้นของเธอด้วยวิธีการแบบนั้น

“วิธีการของเขาคือการบังคับให้เธอทำในสิ่งที่เธอไม่ต้องการ โดยใช้พ่อกับแม่ของเธอเข้ามาขู่”

เมื่อได้ยินแบบนั้นเส้นเลือดก็ปูดขึ้นมาบนหน้าผากของเจเรมี่อย่างเห็นได้ชัด

เขากำหมัดแน่นจนเล็บเกือบทะลุเข้าไปในเนื้อฝ่ามือ

หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ แต่ก็ไม่สามารถระบายมันออกมาได้

“คุณเห็นผ้าพันแผลพันรอบเท้าขวาของเธอใช่ไหม?” อดัมถามขณะมองไปทางห้องนอน

“แผลนั่นมาจากการที่เธอต้องการต่อต้านไรอัน แล้วหนีไปทั้ง ๆ เท้าเปล่าจนพลาดไปเหยียบเศษแก้ว แต่ก็เพื่อช่วยตัวเองให้รอดจากหายนะ เธอทนความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสเพื่อที่จะดึงเศษแก้วอันนั้นออกมาจ่อคอไรอัน”

เจเรมี่สังเกตเห็นว่าเท้าของเมเดลีนได้รับบาดเจ็บ แต่ก็ไม่คาดคิดว่าเบื้องหลังอาการบาดเจ็บของเมเดลีนจะรุนแรงมากขนาดนี้

“ไรอันตัดผมของเธอเพราะเขาต้องการให้เอวลีนอยู่กับเขาด้วยภาพลักษณ์ใหม่”

“ไรอัน โจนส์”

เจเรมี่กัดฟันแน่น พยายามระงับไฟที่ลุกโชนอยู่ในใจอย่างรุนแรง

“ตอนนี้ยังไม่มีวิธีรักษาเธอ แต่บางทีวิธีที่ดีที่สุดคือการอยู่กับเธอ เพราะคุณคือความเชื่อมั่นและความหวังเดียวของเธอ”

ความเชื่อมั่นและความหวัง

เจเรมี่รู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงในหัวใจของเขา

อดัมไม่ได้อยู่ที่นั่นนานนัก เขากลับออกไปหลังจากที่พูดกับเจเรมี่อีกสองสามคำ

เจเรมี่กลับไปยังห้องและเมเดลีนก็ยังคงนั่งอยู่บนเตียงแล้วเหม่อมองที่ว่างในอากาศ

ไรอันต้องโหดร้ายขนาดไหนถึงสามารถทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งกลายเป็นแบบนี้ไปได้?

เขาหายใจเข้าลึก ๆ ระงับความโกรธ และไปที่ครัวเพื่อทำบะหมี่ให้เธอ

ก่อนที่อดัมจะจากไป เขาบอกว่าเมเดลีนแทบไม่ได้กินอะไรเลยในช่วงสองวันที่ผ่านมา แม้ว่าเขาจะใช้โอกาสนี้ฉีดสารอาหารให้ แต่เธอกลับไม่ยอมกินหรือดื่มอะไรเลย

ในขณะที่กำลังทำบะหมี่เจเรมี่เองก็พยายามระงับอารมณ์ของตัวเองไปด้วย แต่เมื่อนึกถึงความโหดร้ายที่ไรอันทำกับหญิงสาวที่เขารัก เขาก็ทนไม่ได้อีกต่อไป ชายหนุ่มเข้าไปในห้องน้ำและชกกำแพงครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อระบายความโกรธที่พลุ่งพล่านอยู่ในใจ

ภาพสะท้อนของเขาในกระจกดูน่ากลัวราวกับซาตานร้ายจากนรก ทั้งตัวปกคลุมไปด้วยหนามน้ำแข็งที่กำลังถูกไฟแห่งความโกรธแผดเผา และดูราวกับว่าหากใครเข้ามาใกล้ก็อาจได้รับอันตรายถึงชีวิต

“ไรอัน โจนส์” เจเรมี่เลิกคิ้วอย่างเย็นชา “แกจะต้องชดใช้ด้วยเลือดที่แกทำให้ลินนี่ต้องเสียไปเป็นสองเท่า!”

เขาไม่สนใจว่ามือตัวเองจะมีเลือดออกไหม ก่อนจะหันหลังกลับด้วยความโกรธจัด

เขาต้องไปตามหาไรอัน!

เขาต้องจับไรอันให้ได้เดี๋ยวนี้ และทำให้คนจิตไม่สมประกอบนั่นต้องทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดอย่างที่เมเดลีนได้เจอ!

เจเรมี่ตัดสินใจเสร็จและกำลังจะออกจากห้องน้ำ แต่ในตอนนั้นเขาก็เห็นเมเดลีนออกมาจากห้องพอดี และสิ่งที่ทำให้เขาตกใจกว่าคือเธอกำลังเร่งรีบไปที่ประตู

เธอกำลังพยายามหนีงั้นเหรอ?

“ลินนี่!” เจเรมี่วิ่งไล่ตามเธอไปทันที

เมื่อเห็นว่าเจเรมี่เห็นตัวเองแล้ว ร่างบางก็รีบวิ่งไปที่ประตูทันที

แต่ด้วยร่างกายที่แข็งแรงและว่องไวกว่า เขาจึงสามารถจับเมเดลีนเอาไว้ได้ “ลินนี่ อย่าไปนะ!”