บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1336

‘ขอบคุณพระเจ้า ไรอันแค่กุเรื่องโกหกขึ้นมาเท่านั้น’

เขาถอนหายใจเงียบ ๆ อย่างโล่งอก และความกังวลภายในใจของเขาก็สลายไป

“ลินนี่ ผมบอกให้รอที่รถ คุณมาทำอะไรตรงนี้?” เมื่อคลายอ้อมกอด เจเรมี่ก็มองเข้าไปในดวงตากลมของเมเดลีนพลางเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน

เธอหลบสายตาเล็กน้อย “ฉันไม่อยากเสี่ยงที่จะไม่ได้เจอคุณอีก”

เจเรมี่รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ไหลเวียนในกายเมื่อได้ยินคำตอบของเธอ เขายังรู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวในดวงตา จากนั้นเขาก็ยื่นแขนออกไปกอดเธอไว้แน่น ๆ อีกครั้ง

ทั่วทั้งบริเวณเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจ ขณะที่หัวใจของพวกเขาก็เต้นแรงด้วยความตื่นเต้น

“ลินนี่ คุณไม่ต้องทนอยู่กับวันเหล่านั้นที่ไม่เห็นผมอีกแล้วนะ จากนี้ไปผมจะอยู่กับคุณทุกวินาที”

เมเดลีนยิ้มและหลับตาเอนกายอยู่ในอ้อมแขนของเจเรมี่

เมื่อกลับมาจากเอพริลฮิลล์ เจเรมี่ก็รีบแจ้งข่าวให้ทางอินเตอร์โพลได้รู้ความเคลื่อนไหวของไรอันทันที รวมถึงแจ้งด้วยว่าเขาเป็นคนยิงไรอัน

ทว่าไรอันก็เป็นคนเจ้าเล่ห์ไม่น้อย แม้จะได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก แต่ก็เลี่ยงที่จะไปโรงพยาบาล

หลังจากตรวจสอบโรงพยาบาลเอกชนและรัฐบาลทั้งหมดในเกลนเดลแล้ว พวกเขาก็ยังไม่พบตัวไรอัน

เจเรมี่พาเมเดลีนกลับไปที่บ้านหลังใหม่ เพื่อป้องกันไม่ให้เธอต้องเจอปัญหาไปมากกว่านี้

เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน เขาก็ลงมือเตรียมอาหารเย็นด้วยตัวเอง ส่วนเมเดลีนก็กินอาหารอย่างพึงพอใจ

บางทีเธออาจจะเหนื่อยเกินไป หลังจากที่ทานอาหารและอาบน้ำเสร็จ เธอก็หลับทันที

สองวันที่ผ่านมาวุ่นวายมากเหลือเกิน เจเรมี่เองก็เหนื่อยด้วยเช่นกัน หลังจากอาบน้ำเสร็จเขาก็ค่อย ๆ นอนลงบนเตียง

แสงจันทร์ส่องสว่างเข้ามาภายในห้องผ่านหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน เจเรมี่วางมือข้างหนึ่งไว้เหนือศีรษะ และยกอีกข้างขึ้นแตะใบหน้าของเมเดลีนเบา ๆ

เขาจ้องมองเธอ ก่อนจะขยับมาใกล้ ๆ แล้วประทับจูบลงที่ใบหน้าเธอ

หลังจากจูบเธอ เขาก็เริ่มรู้สึกกังวล

เขากลัวว่าการกระทำของตัวเองจะไปรบกวนเมเดลีน กลัวว่าหากเธอลืมตาขึ้นนมาตอนนี้ เธอจะรู้ว่าดวงตาและสีผมของเขาแตกต่างจากที่เคยเป็น และเธอจะจำเขาไม่ได้

อาจเป็นเพราะเขามีความกังวลมากไปจนทำให้เมเดลีนเริ่มรู้สึกตัวจะตื่นขึ้นมาจริง ๆ

เมเดลีนยิ้มหวานออกมา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นประทับจูบเจเรมี่อย่างเร่าร้อน

กลิ่นหอมที่จู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้เจเรมี่เงอะงะเล็กน้อย เพราะไม่คาดคิดว่าเมเดลีนจะเป็นฝ่ายจูบเขาก่อนในสถานการณ์แบบนี้

ขณะที่เขายังตกตะลึง เมเดลีนก็จูบเขาอีกเป็นครั้งที่สอง

คราวนี้เมื่อริมฝีปากของเธอกำลังจะละจากไป เจเรมี่ก็ยกมือขึ้นกดศีรษะของเมเดลีนเอาไว้

สายตาของคนทั้งสองสอดประสานกันนิ่งภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืน ราวกับมีกระแสแห่งความหลงใหลไหลผ่านระหว่างพวกเขาอย่างช้า ๆ

ทว่าเมื่อเผชิญหน้ากับเมเดลีนใกล้ ๆ เจเรมี่ก็ต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อควบคุมความรู้สึกภายใน

ในคืนก่อนที่เขาจะกลับมา เขาแสดงอาการหุนหันพลันแล่น จนทำให้เธอหวาดกลัว และอยากจะหนีเขาไป ตอนนี้เขาไม่อยากทำให้เธอรู้สึกกลัวอีก

หลังจากเงียบไปชั่วครู่ ร่างสูงก็เม้มริมฝีปาก และกลืนน้ำลายเพื่อพยายามอดกลั้นความรู้สึกภายใน ก่อนจะแตะศีรษะของเมเดลีนเบา ๆ “รีบนอนเถอะ ฝัน…”

แต่ไม่ทันที่เขาจะได้พูดจบประโยค เมเดลีนก็ประทับจูบลงมาอีกครั้ง เขาชะงักค้างมองผู้หญิงตรงหน้าไว้ด้วยความประหลาดใจ...