บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1364

แพทย์บอกกับเธอว่าพวกเขาได้ทำทุกวิถีทางในการช่วยชีวิตไรอันแล้ว แต่ความตั้งใจที่จะมีชีวิตอยู่ของเขากลับอ่อนแรงเหลือเกิน

คนส่วนใหญ่มีความหวังและความพยายามที่อยากจะมีชีวิตรอด แต่ดูเหมือนไรอันจะอยากเดินเข้าหาความตายมากกว่าทำให้ตัวเองรอด

อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าสิ่งเดียวที่เขาจะปล่อยไปไม่ได้ก็คือเมเดลีน เขาเอาแต่เรียกชื่อของเธอซ้ำ ๆ

“บางทีคุณอาจเป็นคนเดียวที่เขาไม่สามารถปล่อยวางจากใจได้นะคะ” พยาบาลเอ่ย

หลังจากนิ่งฟังเงียบ ๆ เมเดลีนก็เดินไปอยู่ที่ข้างเตียง

ใบหน้าของไรอันซีดราวกับหิมะในขณะที่ลมหายใจก็แผ่วเบา ท่อต่าง ๆ ถูกสอดใส่เข้าไปในร่างกายเพื่อประคองร่างกายที่กำลังจะตายเอาไว้

เสียงบี๊บจากคลื่นไฟฟ้าหัวใจดังขึ้นราวกับว่าจะหยุดลงได้ทุกเมื่อ

เมเดลีนเดินเข้าไปหาและทันทีที่เดินไปที่เตียง เธอก็ได้ยินเสียงไรอันร้องเรียกอีกครั้ง “เอวลีน”

แน่นอนว่าเขาไม่สามารถปล่อยวางจากเธอได้

“ไรอัน” เมเดลีนเรียกเขา “ฉันเอง เอวลีน ฉันอยู่นี่”

“เอวลีน…” ไรอันยังคงเรียกชื่อเธอโดยไม่รู้ตัว

เมเดลีนขมวดคิ้วเล็กน้อย “ไรอัน ฉันยืนอยู่ที่นี่ คุณรู้สึกถึงฉันไหม? มีอะไรจะบอกฉันหรือเปล่า?”

ไม่นานหลังจากที่เสียงของเมเดลีนเงียบลง เธอก็ได้ยินไรอันเรียกชื่อเธอเบา ๆ อีกครั้ง “เอวลีน”

เขายังคงเรียกชื่อเธอราวกับว่ามันเป็นพลังเดียวที่จะทำให้หัวใจของเขาเต้นและหายใจต่อไปได้

“ไรอัน พ่อแม่ของคุณต้องการให้คุณมีชีวิตรอด อย่าเพิ่งยอมแพ้เลยนะ”

เธอไม่รู้ว่าเขาจะรู้ตัวหรือได้ยินสิ่งที่เธอพูดหรือไม่ ทว่าเธอกลับได้ยินเขาเรียกเธออีกครั้ง ก่อนจะตามมาด้วย “ผมขอโทษ”

เขาขอโทษเธออีกครั้ง

เมเดลีนจำได้ชัดเจนว่าในคืนนั้นเกิดอะไรขึ้น

ก่อนที่เขาจะล้มลง ไรอันได้พูดขอโทษเธอ

เจเรมี่และพ่อแม่ของเขาเองก็ยืนรออยู่ด้านนอกห้องไอซียู พวกเขามองเห็นเมเดลีนยืนคุยกับไรอันผ่านทางหน้าต่างตรงหน้า

พวกเขาไม่รู้เลยว่าภายในห้องนั้นกำลังเกิดบทสนทนาอะไรอยู่

เวลาผ่านไปกว่าสิบนาที ทั้งพ่อและแม่อขงไรอันก็ตั้งตารออย่างกังวลใจ

เจเรมี่เองก็มองดูเมเดลีนอย่างใจเย็น ในแววตาและหัวใจมีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้น

แต่ชั่วพริบตาเดียวภายในห้องไอซียูก็เกิดความวุ่นวายขึ้น ทีมแพทย์และพยาบาลรีบเข้าไปหาไรอันทันที ในขณะที่เมเดลีนก็เดินหลบออกมา

เห็นอย่างนั้นหัวอกคนเป็นพ่อและแม่ก็หล่นวูบ รีบเข้าไปเกาะตรงหน้าต่างทันทีด้วยความตกใจ “เกิดอะไรขึ้น? มีอะไรผิดปกติงั้นเหรอ?”

เจเรมี่เองก็สงสัยเล็กน้อย แต่สิ่งที่เขาสนใจมากกว่าคือเมเดลีนที่กำลังเดินออกมาจากห้อง

ร่างสูงจึงเดินไปรอที่หน้าประตู

ทันทีที่ประตูเปิดออก พ่อและแม่ของไรอันก็รีบวิ่งเข้าไปหาเมเดลีนทันที “เอวลีน ไรย์เป็นยังไงบ้าง? ทำไมหมอถึงรีบร้อนแบบนั้น? บอกเรามาสิ!”