บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 182

เจเรมี่กระซิบบอกคำสองสามคำกับมาเดลีนก่อนที่จะพาเธอเข้าไปหาอาวุโสวิทเเมน

อาวุโสวิทเเมนอายุมากแล้วสายตาของเขาไม่ดีเท่าไหร่นัก สิ่งที่เขาเห็นคือเจเรมี่กำลังจูงมือผู้หญิงผมยาวเข้ามา แต่ในขณะที่มาเดลีนอยู่ตรงหน้า ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นด้วยความไม่เชื่อในขณะที่เขาจับไม้เท้าพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นจากโซฟา

“เธอ…เธอคือ… เเมดดี้?” ชายชราถามอย่างเหลือเชื่อในขณะที่มือขวาที่สั่นเทาของเขาเอื้อมไปหาเธอ ดูเหมือนว่านั้นจะเป็นการพยายามทดสอบว่าเป็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือ ‘มนุษย์’ ที่แท้หรือไม่

มาเดลีนมองไปที่สายตาที่เต็มไปด้วยความหวังของเขาและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้า แต่นั้นมีความหวานแฝงอยู่ในความเศร้า

ยังมีใครบางคนที่ห่วงใยเธออยู่ที่นี่!

เธอยิ้มขณะที่เธอเอื้อมมือไปจับมือของชายชรา “คุณปู่”

“เธอคือเเมดดี้จริง ๆ ใช่ไหม?” ชายชราถามอย่างตื่นเต้น

คุณนายวิทแมนเฝ้าดูห่าง ๆ ด้วยสายตาสงสัย

“ใช่แล้วครับ คุณปู่ แน่นอนว่าเธอคือมาเดลีน” เจเรมี่กล่าว ช่วยมาเดลีนตอบคำถาม

เมื่อเห็นเช่นนั้น สีหน้าของผู้เป็นแม่ได้เปลี่ยนไป “อะไรกัน? เธอคือมาเดลีนจริง ๆ เหรอ? เจเรมี่ แกไม่ได้พูดอย่างนั้น…”

คำพูดของเธอถูกขัดให้จบลงด้วยสายตาเย็นชาจากเจเรมี่

อาวุโสวิทเเมนไม่สนใจคำพูดของนายหญิงวิทเเมน ขณะที่เขาจับมือของมาเดลีนแน่นและดึงเธอเข้ามาข้าง ๆ

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเอ็นดูชื่นชม ดวงตาคู่นั้นที่มองเห็นได้ทั้งหมดและมีการจ้องไปที่มาเดลีนเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความรัก

“เเมดดี้ นี่คือเเมดดี้ จริง ๆ มันเยี่ยมมากที่เธอยังมีชีวิตอยู่…” เขาพึมพำ เห็นได้ชัดว่าเขามีความสุขจริง ๆ

เมื่อเห็นความทุกข์บนใบหน้าเจเรมี่ นายหญิงวิทแมนกล่าวว่า “นี่หมายความว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่มาเดลีนจริง ๆ เหรอ? แล้วทำไม—”

“ช่วงนี้คุณปู่อาการไม่ค่อยดีนัก และจิตใจของท่านก็ค่อนข้างไม่มีกำลังใจ คุณแม่ไม่ต้องการให้คุณปู่ร่าเริงหรือไง?” เจเรมี่ให้เหตุผลที่ดีมากกับเธอ

แต่มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้เป้าหมายที่แท้จริงของเขา

อาวุโสวิทเเมนคุยกับมาเดลีนเป็นเวลานาน แต่เขาไม่เคยถามเธอว่าเธอไปไหนในช่วงสามปีที่เธอหายไป

เมื่อเจเรมี่กำลังจะพามาเดลีนจากไป อาวุโสวิทเเมนมองไปที่มาเดลีนด้วยความเป็นห่วงก่อนจะยิ้มอย่างห่วงใย “แมดดี้ แม้ว่าเธอจะหย่าร้างกับเจเรมี่แล้ว ประตูบ้านขอเปิดต้อนรับเธอเสมอ ตราบเท่าที่เธอเต็มใจ ฉันจะเป็นคุณปู่ของเธอตลอดไป”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น มาเดลีนรู้สึกเต็มไปด้วยความขอบคุณและความอบอุ่นไปทั่วทั้งหัวใจ

แต่ด้วยใบหน้าตอนนั้นเธอต้องแสร้งทำเป็นมองไปที่เจเรมี่ด้วยความลังเลที่จะตอบบก่อนจะยิ้มอ่อน ๆ ให้คุณปู่แล้วตอบว่า “ขอบคุณค่ะ คุณปู่ ฉันขอตัวลาก่อน”