บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 186

มาเดลีนไม่อาจหยุดตัวเองให้ไม่ชะงักการเดินของเธอได้ เธอมองไปที่เมเรดิธที่พูดคำเหล่านี้ขณะที่ความสงสัยค่อย ๆ ปรากฏขึ้นในใจของเธอ

เหตุใดอดีตของเมเรดิธและเจเรมี่จึงคล้ายคลึงกับประสบการณ์ของเธอกับเจเรมี่ในตอนนั้น?

ยิ่งไปกว่านั้น เอพริลฮิลล์ก็เป็นสถานที่ที่พวกเขาพบกันครั้งแรกเช่นกัน?

“เจเรมี่ ฉันไม่ต้องการอะไร แต่ฉันขาดคุณไม่ได้จริง ๆ ได้โปรดอย่าทิ้งฉันไป ได้ไหม?”

เสียงอันนุ่มนวลของเมเรดิธดึงความคิดของมาเดลีนกลับมา

เธอเห็นดวงตาของเมเรดิธที่เต็มไปด้วยน้ำตาในขณะที่เธอมองไปที่เจเรมี่ด้วยสายตาที่คาดหวัง

แม้ว่าเจเรมี่จะไม่ตอบกลับ แต่เขาก็หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเพื่อพันแผลของเมเรดิธ เขายังคงดูแลเมเรดิธ

“เจเรมี่ ... ”

“หยุดพูด ผมจะพาไปโรงพยาบาล”

เมเรดิธมองไปที่เจเรมี่ด้วยความรัก “เจเรมี่ เพียงแค่มีคุณอยู่ด้วยกันกับฉัน ฉันจะไม่เจ็บปวดมากฉันรู้ว่าคุณจะปกป้องฉันตลอดไป”

มาเดลีนได้ยินคำพูดเหล่านี้จากจุดที่เธอยืนอยู่

ในขณะที่ดูเจเรมี่ช่วยเมเรดิธให้ลุกขึ้น เมเรดิธได้หันหน้ามาเพื่อแสดงชัยชนะและยั่วยุให้มองเธอขณะที่เธอกำลังเข้าไปในรถ ราวกับว่าเธอกำลังพูดว่า ‘วีล่า ควินน์ เธอไม่มีคุณสมบัติมากพอที่จะมาขโมยผู้ชายของฉัน!’

มาเดลีนมองไปที่ฉากนี้อย่างไม่แยแสและยิ้มอ่อน ๆ

‘เจเรมี่ ช่างน่าเสียดายที่คนฉลาดอย่างคุณที่มีความฉลาดทางอารมณ์และสติปัญญาที่สูงและยังสามารถปรับกลยุทธ์อย่างเชี่ยวชาญในโลกธุรกิจก็ยังไม่สามารถมองเห็นเนื้อในที่แท้จริงของเมเรดิธได้อย่างชัดเจนเสียทีแม้จะผ่านไปหลายปีแล้วก็ตาม

“หรือบางที นั่นอาจเป็นคุณที่ชอบอุบายน่าสมเพชนี้”

มาเดลีนกลับไปที่ร้าน และไม่นานหลังจากที่หยิบพู่กันขึ้นมาโทรศัพท์ได้ดังขึ้น

เธอเหลือบมองไปยังที่มาของเสียงและเห็นว่าแท้จริงแล้วคือเจเรมี่ที่โทรมา

เจเรมี่ก้าวออกจากรถ และแสงของดวงอาทิตย์ที่กำลังจะตกอยู่ตรงหน้าสะท้อนตรงร่างกายเหมือนหยกยืนอยู่ของเขา ทำให้มีออร่าที่เป็นธรรมชาติและทรงพลังปกคลุมเขาทุกย่างก้าว อย่างมีเสน่ห์ เขาดูสว่างไสวและเปล่งปลั่งอยู่เสมอ

มาเดลีนมองไปที่เขาและเลิกคิ้วที่ประสานกันของเธอขึ้น เธอกำลังจะพูด แต่เจเรมี่ชิงเอาชนะเธอไปก่อน

“ช่วยไปทานข้าวกับผมหน่อยก็ดีนะ ทั้งนี้ทั้งนั้น วันนี้ผมช่วยลูกสาวของคุณไว้นะ” เขาพูด เขาเดินมาหาลิลลี่พร้อมกับรอยยิ้มที่หายากบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา “นางฟ้าตัวน้อย ยินดีที่จะทานอาหารร่วมกับพี่ชายไหมเอ่ย?”

ลิลลี่ครุ่นคิดอยู่สองสามวินาทีจากนั้นเธอเหยียดแขนเล็ก ๆ ที่ขาวและอ่อนโยนของเธอออกไปเพื่อกอดต้นขาของมาเดลีน เธอเงยหน้าขึ้นมองมาเดลีน

“คุณแม่ เราทานอาหารเย็นกับพี่ชายได้หรือเปล่า?”

มาเดลีนยิ้มและย่อตัวลงต่ำเพื่อกอดลิลี่ “ลิลลี่ เราจะไม่กินข้าวกับพี่เขานะ แม่จะพาหนูกลับบ้าน”

แน่นอนล่ะ เธอจะไม่ให้โอกาสเจเรมี่และลิลลี่ได้มีปฏิสัมพันธ์กัน

หากเจเรมี่ยังคงสงสัยว่าเธอเป็นมาเดลีน ลิลลี่ก็จะกลายเป็นจุดล้วงความลับอันดับแรกของเขา เธอจะไม่มีวันปล่อยให้เจเรมี่ค้นพบความลับกับลิลลี่