บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 190

เมเรดิธวิ่งเข้าหาพวกเขาราวกับผู้หญิงบ้าคลั่ง โดยลืมเรื่องบุคลิกที่อ่อนโยนและใจดีที่แสดงออกต่อหน้าเจเรมี่มาเสมอ

เธอยกขวดขึ้นและมุ่งเป้าไปที่ใบหน้าของมาเดลีน

ในช่วงเวลาเพียงสั้น ๆ เจเรมี่ยกมือขึ้นเพื่อหยุดเมเรดิธ

เขาดึงมาเดลีนมาไว้ข้างหลัง ความมึนเมาที่อาจดูเหมือนมีเมื่อครู่นี้ แต่ในตอนนี้เจเรมี่จ้องมองเมเรดิธด้วยความไม่พอใจ เเละเคร่งขรึม

“เธอจะทำอะไร?”

การได้เห็นเจเรมี่ปกป้องมาเดลีนทำให้เมเรดิธพยายามเก็บอาการโกรธของเธอไว้ อย่างไรนั้น เธอรู้ดีว่าน้ำตาและการทำตัวอ่อนแอเป็นสิ่งเดียวที่เธอทำได้ในสถานการณ์นี้

“ฉันไม่ได้อยากทำร้ายเธอจริง ๆ เจเรมี่ ฉันเพียงไม่อยากเห็นผู้หญิงคนนี้อยู่กับคุณ” เธอบ่นอย่างเจ็บใจพลางวางขวดลง

“มองไม่ออกหรือไง เจเรมี่? เธอทำศัลยกรรมให้ดูเหมือนมาเดลีนเพื่อให้ตัวเธอสามารถดึงดูดความสนใจจากคุณได้ เจเรมี่ ได้โปรดอย่าหลงกลผู้หญิงคนนี้”

เจเรมี่หันไปมองผิวที่ไร้ที่ติของมาเดลีนด้วยคำว่า ‘ศัลยกรรม’

แต่สิ่งที่มาเดลีนทำ เธอเพียงแค่ยิ้ม “ฉันไม่รู้เลยว่าคุณหนูแห่งมอนต์โกเมอรีและว่าที่สะใภ้แห่งตระกูลวิทแมนในอนาคตจะพูดในลักษณะที่ขาดคสติเช่นนี้ รูปร่างหน้าตาของฉันเป็นของขวัญจากพ่อแม่ คุณเป็นใครมากล่าวหาว่าฉันทำศัลยกรรม? และถึงแม้ว่าฉันจะทำศัลยกรรมจริง ช่วยกรุณาบอกมาทีว่าทำไมฉันถึงเปลี่ยนตัวเองให้ดูเหมือนผู้หญิงที่ตายแล้ว?”

คำว่า “ผู้หญิงที่ตายแล้ว” แทงเข้าไปในหัวใจของเจเรมี่

อาการมึนเมาที่หลงเหลืออยู่ได้หายไปทันที ความเจ็บปวดจากการสูญเสียมาเดลีนผู้หญิงที่รักเขามากที่สุดปลุกเขาให้ตื่นขึ้น

มาเดลีนสะบัดตัวเองออกจากเจเรมี่ไปยืนตรงหน้าเมเรดิธ “ถ้าเธอมีเวลาที่จะมาอารมณ์ฉุนเฉียวนะ คุณครอว์ฟอร์ด ฉันขอแนะนำให้เธอใช้มันเพื่อคิดว่าทำไมฉันถึงเป็นคนแรกที่คู่หมั้นของเธอเรียกหาฉันตอนที่เขาเมา แทนที่จะเป็นคุณคู่หมั้นของเขาเอง”

“เธอ…”

“และโปรดอย่าติดต่อฉันอีกเลย คุณวิทแมน เราคงไม่อยากให้เนื้อคู่ของคุณรู้สึกอิจฉา ตอนนี้เราควรจะหยุดเจอกันดีกว่าไหม?”

ด้วยเหตุนี้ มาเดลีนจึงหันหลังและเดินจากไป

เมเรดิธกัดฟัน ขณะมองไปที่ร่างที่กำลังเดินห่างออกไปของมาเดลีนก่อนจะหันกลับมาเพื่อเอื้อมมือไปหาเจเรมี่ด้วยสายตาที่น่าเวทนา

“กลับบ้านกันเถอะ เจเรมี่ ผู้หญิงคนนั้นไม่มีค่าพอที่จะทำลายความสัมพันธ์ของเรา”

เธอพยายามเกลี้ยกล่อมเขา แต่เจเรมี่เลือกที่จะหลบแขนของเธอที่ยื่นออกไปจับเขา

เมเรดิธต้องการตามเขาไป แต่เจเรมี่หยุดเธอไว้ข้างหน้าประตู “ผมเหนื่อยมากแล้ว กลับไปก่อน”

“ให้ฉันใช้เวลากับคุณเถอะคืนนี้ เจเรมี่ นี่มันหลายปีแล้ว คุณต้องรู้ว่าตอนนี้ฉันรู้สึกอย่างไรกับคุณ คุณเคยบอกฉันว่าฉันเป็นผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบที่สุดเท่าที่คุณเคยเจอมา”

เมเรดิธจ้องมองไปที่เจเรมี่อย่างมีเลศนัย อยากเตือนความทรงจำที่เขามี เมื่อรู้ว่าคืนนี้เจเรมี่เมาเธอหวังว่าแอลกอฮอล์จะช่วยให้เขาสูญเสียความต้องการบางอย่างที่ฉุดรั้งเขาไว้

เมื่อเจเรมี่ลังเล เมเรดิธจึงถือโอกาสจับมือของเขา

“คุณไม่อยากกลับไปเหรอ เจซ? กลับไปสู่ความสุขที่เราเคยอยู่ด้วยกัน?”

"พ่อครับ"

เมื่อเมเรดิธ ใกล้จะเกลี้ยกล่อมให้เจเรมี่ยอมให้เธอเข้าไปในห้องของเขาได้สำเร็จ เสียงที่เธอเกลียดก็ดังขึ้น

ความโกรธคละคลุ้งอยู่ภายในตัวเธอ แต่หากต้องการอยู่กับเจเรมี่ เธอไม่มีทางเลือกอื่นใดนอกจากรับบทเป็นแม่ที่สง่างามและเปี่ยมด้วยความรัก เธอหันหน้ามา ยิ้มให้แจ็คสันเบา ๆ

“ทำไมหนูยังไม่หลับล่ะลูก แจ็คสัน? มันดึกแล้วนะ”