บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 191

ดวงตาของแจ็คสันเบิกกว้างอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นรอยยิ้มของเมเรดิธ

“ผมต้องการให้พ่อเซ็นการบ้านของผม”

เมเรดิธยิ้มอย่างอบอุ่นขณะมองสมุดการบ้านในมือของแจ็คสันที่สบตาเธอ “แล้วถ้าแม่เป็นคนเซ็นให้ล่ะ?”

แจ็คสันบีบมุมสมุดงานและหันไปมองเจเรมี่อย่างคาดหวัง

“ก็แค่ให้แม่เซ็นแทน และอย่าเข้านอนดึกเกินไปล่ะ” จากนั้น เจเรมี่ก็ปิดประตูห้องของเขา

ขณะที่มองไปยังประตูที่ปิดอยู่ แสงทั้งหมดในดวงตาของแจ็คสันก็ถูกแทนที่ด้วยความกลัวที่ไม่รู้จักและความมืด

เขาหันไปรอบ ๆ แล้วรีบเดินไปที่ห้องของตัวเองอย่างรวดเร็ว

เมเรดิธดันขวางประตูห้องลูกไม่ให้ปิดทันที รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอถูกลดลง

เธอไม่พอใจอย่างยิ่ง เธอเดินหน้าเข้าไปในห้องของแจ็คสัน แล้วเธอก็เตะประตูที่อ้าเปิดอยู่ในขณะที่เขากำลังจะปิดใส่

คำว่า “แม่” อยู่ที่ปลายลิ้นของแจ็คสัน แต่เขาไม่กล้าเรียกเมเรดิธเลย

“เป็นอะไรไป แจ็ค? ฉันเป็นแม่ของลูกไง ทำไมลูกดูเศร้าทุกครั้งที่เห็นแม่?”

เธอเดินเข้าหาเเจ็คสันด้วยรอยยิ้ม เพื่อเปลี่ยนการแสดงออกของเธอในวินาทีถัดไป ราวกับว่าเธอเป็นปีศาจที่ฉีกหน้ากากชนิดหนึ่งออก มันไม่มีอะไรเลยนอกจากความน่าเกลียดอยู่ข้างใน

“ตลอดเวลา ทำไมเเกถึงต้องปรากฏตัวเพื่อขัดขวางแม่ในเวลาแบบนั้น? ทั้งหมดนี้เเกรู้ใช่ไหมมันคือการทำลายแผนของฉัน! คิดว่าฉันจะไว้ชีวิตแกไหมถ้ามันไม่ได้เป็นเพราะแกมีประโยชน์ต่อฉัน? ทุกครั้งที่ฉันเห็นแกฉันล่ะเกลียดแกมากขึ้นทุกที!” เมเรดิธตะคอกโดยไม่มีความยับยั้งชั่งใจ

แจ็คสันวิ่งหนีเข้าไป แจ็คสันซ่อนตัวอยู่ในห้องน้ำและหลังจากนั้นก็ล็อคประตู

เมเรดิธวิ่งตามเขาไปที่ประตู และยังคงทำการดุด่าด้วยวาจาของเธอไม่หยุดซึ่งมันฟังดูน่าแย่อย่างมาก

เธอไม่ได้ชอบแจ็คสันแม้แต่นิดเดียว หากมีสิ่งใดที่เปรียบได้กับความรู้สึกตอนนี้คือความเกลียดชังของเธออย่างที่สุด! คงเป็นเช่นเดียวกับที่เธอเคยเกลียดมาเดลีนมาก่อน!

แม้ว่าแจ็คสันจะเป็นต้นเหตุของผลประโยชน์มากมายของเธอก็ตาม

แน่นอนว่า ทุกคนคงคิดว่าตาและคิ้วของแจ็คสันเป็นของถอดแบบมากจากเจเรมี่ แต่เมเรดิธก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าแจ็คสันเติบโตขึ้นอย่างช้า ๆ จนมีลักษณะคล้ายกับมาเดลีน

และใช่ เขาเป็นลูกชายของมาเดลีนและเจเรมี่!

กำปั้นของมาเดลีนถูกกำแน่นขึ้น เธอสาบานว่าจะล้างแค้นให้ตัวเองและลูกที่ล่วงลับไปแล้วไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

เย็นวันรุ่งขึ้น มาเดลีนมาที่โรงเรียนอนุบาลเพื่อไปรับลิเลียนจากโรงเรียนตามปกติ แต่วันนี้การจราจรแย่มากเนื่องจากฝนตกและเธอก็ไปรับลูกสายเป็นครึ่งชั่วโมง

เด็กส่วนใหญ่ถูกเรียกตัวไปพบผู้ปกครองที่มารับแล้ว เมื่อเธอมาถึงก็เห็นลิเลียนและเด็กชายอีกคนถูกฝากไว้ที่ป้อมยาม

หลังจากเดินเข้าไปใกล้ มาเดลีนพบว่าเด็กคนนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจากแจ็คสัน วิทแมน

เมื่อเห็นมาเดลีน ลิเลียนวิ่งเข้าหาเธออย่างตื่นเต้น “คุณแม่! กอดหน่อย!”

ตัดภาพมไปที่เด็กสาวที่น่ารักและไร้เดียงสา มาเดลีนอุ้มลิลลี่ไว้ในอ้อมแขนของเธอแล้วจูบที่แก้ม

แจ็คสันรู้สึกถึงอารมณ์ที่พลุ่งพล่านภายในตัวเขาขณะที่เขาจ้องมองใบหน้าของมาเดลีนจากด้านข้าง

เขาเงยหน้าหล่อเหลาขึ้นมามองแต่มีความไร้เดียงสา และเขาเริ่มเรียกความกล้าที่จะเดินไปหามาเดลีน

เมื่อรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ มาเดลีนจึงลดสายตาที่สับสนลงเพื่อสบตากับแจ็คสัน “มีอะไรหรือเปล่า?”