บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 192

“คุณใช่ แมดดี้ไหมครับ?”

เมื่อจ้องมองมาเดลีนอย่างจริงจัง ในที่สุดแจ็คสันก็รวบรวมความกล้าที่จะถาม

มาเดลีนตะลึงไปสักครู่ จึงตอบกลับด้วยรอยยิ้มว่า “เฮ้ หนุ่มน้อย ฉันเป็นแม่ของลิเลียน ฉันสามารถบอกชื่อของฉันได้ถ้าหนูต้องการ ดีไหม? ดีใจที่ได้รู้จักนะ ฉันชื่อวีล่า ควินน์”

เธอแนะนำตัวเองด้วยรอยยิ้ม โดยตระหนักว่าแจ็คสันกำลังวิเคราะห์เธออยู่

ใบหน้าเล็ก ๆ ที่อยู่ตรงหน้าของเธอเป็นลักษณะที่โดดเด่นมีเสน่ห์อย่างหนึ่ง ซึ่งเป็นผลมาจากยีนที่ยอดเยี่ยมของเจเรมี่

ด้วยเหตุผลบางอย่าง มาเดลีนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ลึกล้ำและกดดันมากขึ้นภายในดวงตากลมโตสีนิลของแจ็คสัน

บางทีมันอาจจะเป็นแสงสว่างบางอย่าง

เด็กคนนี้อาจมีปัญหาอะไรบางอย่าง ก็เป็นไปได้?

ความทรงจำเกี่ยวกับตอนที่เมเรดิธเฉือนแก้มของแจ็คสันเพื่อใช้สร้างสถานการณ์ของเธอปรากฏขึ้นในหัวของมาเดลีน เธอยังจำได้ว่าเลือดไหลออกมาอย่างไม่หยุดมากแค่ไหนและเด็กชายครวญครางอย่างไร มันต้องเจ็บมากแน่ ๆ

เมื่อเห็นแก้มที่ไร้ที่ติของเขาตอนนี้ มาเดลีนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่อธิบายไม่ได้

ขอบคุณพระเจ้าที่ไม่มีแผลเป็น

“คุณแม่ คุณแม่คะ คนนี้คือแจ็คกี้ที่หนูบอกคุณแม่เกี่ยวกับเขา เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมาก!”

เสียงของลิลลี่หวานและนุ่มนวล ทำให้หัวใจของเธอละลายเหมือนขนมสายไหม

มาเดลีนพยักหน้า “โอ้ หนูคือแจ็คกี้เหรอ?” เธอพูดด้วยความร่วมมือทั้ง ๆ ที่ไม่อยากให้ลิลลี่เข้าใกล้แจ็คสันมากเกินไป

ไม่ใช่เพราะเธอไม่ชอบแจ็คสัน แต่เป็นเพราะความสัมพันธ์ของทั้งคู่เป็นเรื่องที่ไม่ธรรมดา

“ได้เวลากลับบ้านแล้ว ลิเลียน บอกลาแจ็คกี้ตอนนี้ โอเคไหม?”

“ได้ค่ะ” ลิลลี่ยกมืออ้วน ๆ โบกมือไปให้เด็กชายอีกคน “บาย บาย เเจ็คกี้ เจอกันพรุ่งนี้”

มาเดลีนยิ้มให้แจ็คสันอย่างอบอุ่น “ลาก่อน สหายตัวน้อย”

เพราะเหตุนี้เธอจึงหันกลับมาพร้อมกับลิลลี่ในอ้อมแขนและจากไป ด้วยการถือร่มกับมือข้างเดียว