บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 193

“เฮ้ แจ็คกี้? นายรู้หรือไม่ว่าทำไมหนึ่งบวกหนึ่งเท่ากับสอง?”

“ทำไมแอปเปิ้ลสองลูกบวกกล้วยหนึ่งลูกเท่ากับสามอ่ะ?”

“แจ็คกี้ แจ็คกี้ นายชอบเห็ดไหม?”

ลิลลี่ราวกับว่าเธอแปลงร่างเป็นหนอนหนังสือมีคำถาม และลิลลี่เริ่มถามแจ็คสันทีละคำถามพร้อมกับดวงตากลมของเธอที่ส่องประกายด้วยความอยากรู้อยากเห็นในชีวิต

แจ็คสันอายุแค่ห้าขวบ แต่เขาดูเป็นผู้ใหญ่กว่าอายุมาก

เขาพยายามตอบทุกคำถามของลิลลี่อย่างจริงจัง เขาอดทนอธิบายซ้ำแล้วซ้ำเล่าเมื่อลิลลี่แสดงความสับสนเล็กน้อย

ในตอนแรกมาเดลีนกลัวว่าจะมีบางอย่างผิดพลาดหากลิลลี่และแจ็คสันกลายเป็นเพื่อนกันจริง ๆ

แต่สิ่งที่เห็นตรงหน้าทำให้เธอคลายความกังวลเหล่านั้น เพราะแจ็คสันทำตัวเหมือนพี่ชายที่เข้าอกเข้าใจและรักน้องสาวของเขาอย่างไม่มีขีดจำกัด สายตาที่อบอุ่นทำให้หัวใจของเธอละลาย

แต่อย่างไรนั้น รอยยิ้มของมาเดลีนปรากฏอยู่ได้ไม่นานนัก

บางทีลิเลียนอาจมีพี่สาวที่รักเธอมากกว่านี้ก็เป็นได้ถ้าลูกคนแรกของเธอยังมีชีวิตอยู่

บางทีเธออาจจะมีฉากของความอบอุ่นใจอยู่ในใจเมื่อมองไปเห็นลูกทั้งสอง

“นายอยากเล่นซ่อนแอบไหม แจ็คกี้?” ลิลลี่ยื่นมือไปทางแจ็คสันอย่างเชื้อเชิญ

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แจ็คสันได้จับมือลิลลี่เป็นการยอมรับ “ได้สิ ฉันจะเล่นกับเธอเอง”

มาเดลีนรู้สึกว่าเสียงของเขายังดูเป็นเด็กแต่ผิดปกติตอนเขาเปิดปากพูด

แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา แจ็คสันดูเหมือนไม่รู้วิธีว่าจะยิ้มยังไง และนั่นเป็นเรื่องที่ผิดปกติมาก

เขาไม่ยิ้มเลยตั้งแต่พาพวกเขากลับมาจากโรงเรียน

นั่นไม่ใช่พฤติกรรมของเด็กที่เป็นปกติ

เรื่องนี้มันดูสับสน แต่ตอนนี้มาเดลีนวางเค้กอบและน้ำส้มไว้บนโต๊ะกาแฟ ก่อนที่เธอจะเป็นคนค้นหาเด็ก ๆ ที่เล่นซ่อนแอบกันอยู่ โทรศัพท์ของเธอดังขึ้นมาเสียก่อน

เธอรับสายเมื่ออ่านหมายเลขของผู้โทร

“ไม่เป็นไร ลูกรัก แม่อยู่ที่นี่” มาเดลีนปลอบใจลิลลี่ก่อนจะเดินไปนั่งยอง ๆ ตรงหน้าแจ็คสัน

“เป็นอะไรไปจ้ะ แจ็คสัน?” เธอถามอย่างอ่อนโยน พลางเอื้อมมือไปแตะไหล่ของเขา

แจ็คสันสั่นตามสัมผัสและกอดตัวเองแน่นขึ้นด้วยความกลัว

มาเดลีนรู้สึกว่าหัวใจของเธอบีบรัดกับปฏิกิริยาแปลก ๆ ความกังวลของเธอเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า “ไม่ต้องกลัวแจ็คสัน น้าวีล่าจะไม่ทำร้ายหนูเด็ดขาด”

มาเดลีนเอื้อมมืออีกครั้งเพื่อวางมือบนไหล่ของแจ็คสัน

แจ็คสันก็เงยหน้าขึ้นมาในที่สุด สีหน้าของเขาซีดและสีหน้าของเขาดูแย่ ดวงตากลมปริ่มไปด้วยน้ำตา

ด้วยเหตุผลที่เธอไม่รู้ว่ามันคืออะไร มาเดลีนรู้สึกว่าหัวใจของเธอแตกสลายเมื่อได้เห็นภาพนั้น ความรู้สึกนั้นคล้ายกับตอนที่เธอถูกบังคับให้คลอดลูกก่อนกำหนด หัวใจของเธอเสียดแทงด้วยความเจ็บปวดที่คล้ายกับการสูญเสียลูกในขณะนี้

มือของเธอค่อย ๆ ยกขึ้นมาลูบหัวแจ็คสันเบา ๆ น้ำเสียงของเธออบอุ่นและนุ่มนวลขณะที่เธอพูด”เป็นอะไรไปจ๊ะ แจ็คสัน? มีอะไรทำให้หนูไม่พอใจหรือเปล่า? บอกน้าวีล่าได้เลยนะ ไม่เป็นไรนะจุ๊ ๆ มันจะโอเค น้าวีล่าอยู่ที่นี่ ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายหนูเด็ดขาด”

ตาของแจ็คสันแดงขึ้นในขณะที่เขาเฝ้าดูมาเดลีนที่ปลอบเขา ริมฝีปากเล็กของเขาเม้มเเน่นขณะที่เขาเข้ามาในอ้อมแขนของมาเดลีน เสียงของเขาสั่นเทาขณะที่เขาตัวสั่น เขาเรียกมาเดลีน “แม่…”