บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 195

การที่แจ็คสัน วิทแมน เชื่อใจเธอมากแม้จะอายุยังน้อยเป็นสิ่งที่มาเดลีนคิดไม่ถึงมาก่อน

“ผมสามารถเรียกคุณว่าพี่สาววีล่าจากนี้ไปได้ไหมครับ?” แจ็คสันมองไปที่มาเดลีนอย่างมีความหวัง

มาเดลีนพยักหน้าและยิ้มออกมา ทว่าจิตใจของเธอยังลังเลกับภาพจำที่แจ็คสันเรียกเธอว่า ‘แม่’ เมื่อครู่

"แน่นอนสิ"

เมื่อได้ยินคำตอบของเธอ รอยยิ้มที่สง่างามจากใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของแจ็คสันน้อย

นี่เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่มาเดลีนได้เห็นรอยยิ้มของแจ็คสัน ไม่ว่าจะเป็นเมื่อสามปีที่แล้วหรือสามปีต่อมาในวันนี้

ลักยิ้มสองข้างปรากฏขึ้นที่มุมปากของแจ็คสันขณะที่เขายิ้ม เขาดูอบอุ่นและน่ารัก เช่นเดียวกับลิเลียน

มาเดลีนรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ท่วมท้นในอกของเธอพร้อมกับรอยยิ้มที่เหมือนเทวดาตัวน้อยของเด็กคนนี้

หลังจากนั้นไม่นาน เจเรมี่ได้ปรากฏตัว

เขาขอเข้าไปในบ้าน แต่มาเดลีนรั้งเขาไว้ข้างนอก

“กรุณาดูแลลูกชายของคุณให้ดีกว่านี้ คุณวิทแมน ทั้งที่แท้จริงแล้ว เขาคือลูกชายที่มีค่าของคุณกับคนรักของคุณ” ขณะที่พูดทุกคำมาเดลีนสบตาเขาต้องการจะสื่อความหมายจากใจจริง เธอหันกลับไปมองแจ็คสันด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนและแผ่วเบา “มาเถอะ แจ็ค พ่อของหนูมาที่นี่เพื่อรับหนูกลับบ้าน หนูมาที่นี่ได้เสมอทุกครั้งที่หนูต้องการนะ”

“ได้เลยครับ” แจ็คสันพยักหน้าแล้วค่อย ๆ สับขาสั้น ๆ ไปยืนข้าง ๆ เจเรมี่

แทนที่จะทักทายพ่อของเขา แจ็คสันยังคงยืนเงียบอยู่ข้าง ๆ เขา

พ่อลูกคู่นี้ทำให้เธอรู้สึกแปลก ๆ มันดูห่างเหิน

“ขอบคุณมากนะ วีล่า” เจเรมี่แสดงความขอบคุณ เขาอยากจะพูดมากกว่านี้แต่ถูกโทรศัพท์ขัดจังหวะก่อนเวลาอันควร

ขณะมองไปที่หน้าจอ เขารู้ได้ทันทีว่าปลายสายคือเมเรดิธ

เจเรมี่ใช้เวลาสองสามวินาทีในการลังเลก่อนที่จะกดรับสายในเวลาต่อมา

เมื่อสายถูกเชื่อมต่อกัน คำบ่นและเสียงครวญครางของเมเรดิธดังลอยเข้ามาจากอีกด้าน “เจเรมี่! ฉันเพิ่งไปรับแจ็คจากโรงเรียนอนุบาลแต่ครูบอกฉันว่าผู้หญิงคนหนึ่งชื่อวีล่า ควินน์ ได้พาลูกชายของเราไปแล้ว! เธอต้องการอะไร? ทำไมเธอถึงลักพาตัวแจ็ค? ตอนนี้เราควรทำยังไงดี เจเรมี่? ฉันกลัว มันจะเกิดอะไรขึ้นถ้าวีล่า ควินน์ ทำร้ายแจ็ค? เจเรมี่…”

เป็นไปไม่ได้เลยที่มาเดลีนจะไม่สามารถฟังเมเรดิธพูดได้ทุกคำเนื่องจากเสียงที่กำลังพูดนั้นดังออกมาแค่ไหน

เธอยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัยเมื่อเห็นท่าทางเคร่งขรึมกำลังครอบงำเจเรมี่อยู่จากการมองไปรอบ ๆ ของเธอ

วันต่อมา เจเรมี่มาดักเจอมาเดลีนอย่างลับ ๆ เมื่อเขาเห็นว่าเธอทำงานในร้านตามปกติ

ในชุดสูทที่ตัดเย็บอย่างปราณีต ออร่าที่น่าเคารพของเจเรมี่ดึงดูดจากสายตาที่น่าอิจฉามากมาย

เขาเดินตรงไป เพื่อพูดกับมาเดลีนอย่างไม่อ้อมค้อม

“คุณปู่เชื่อว่าเธอคืออดีตภรรยาของผมนะ มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด ด้วยเหตุนี้ ท่านอยากให้คุณเข้าร่วมงานครบรอบ 50 ปีของการก่อตั้งบริษัทวิทแมน ในอีกสองวันข้างหน้า”

มาเดลีนยังคงวาดแบบงานของเธอต่อไปโดยไม่เงยหัวขึ้นมาสนใจเขา “ฉันขอโทษ แต่ฉันไม่ต้องการใส่ใจกับประเด็นที่ไม่จำเป็นอีกแล้ว ปล่อยให้คนอื่นสงสัยฉันในฐานะอดีตภรรยาของคุณไปสักพักแล้วกัน”

เธอจงใจเงยหน้าขึ้นเพื่อจ้องเข้าไปในดวงตาที่นิ่ง ๆ ของเจเรมี่ มาเดลีนหัวเราะเบา ๆ

“คุณก็สงสัยเหมือนกัน ใช่ไหมล่ะ คุณวิทแมน? คุณเอง ก็สงสัยเหมือนกัน ที่คิดว่าฉันนี่แหละคืออดีตภรรยาที่น่าอับอายของคุณ”

“คุณแกล้งเมาตอนที่เรียกฉันไปที่ผับ คุณรู้ดีว่าคุณกำลังทำอะไรตอนคุณกอดฉันและร้องไห้แสดงให้เห็นถึงความรักที่มีต่อมาเดลีน บางทีคุณอาจจะลืมไปแล้ว คุณวิทแมน แต่ทุกคนยังจำได้ดีว่าคุณรังเกียจและไม่ชอบมาเดลีน ครอว์ฟอร์ดมากแค่ไหน ไม่มีทางที่คุณจะร้องไห้เพราะเธอด้วยเสียงแบบนั้นแม้ว่าเธอจะยังมีชีวิตอยู่ก็ตาม นับประสาอะไรกับคำพูดที่คุณอ้างพูดมันออกมาตอนนั้น ฉันพูดผิดหรอ?”