บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 196

เจเรมี่รู้สึกอึดอัดใจเมื่อเขารับรู้ถึงการถากถางและดูถูกในสายตาของมาเดลีน

เขาเม้มริมฝีปาก ขณะจ้องมองเข้าไปในดวงตาของมาเดลีน

“เพราะงั้น มันจะดีมากถ้าคุณจะหยุดตามราวีฉัน คุณวิทแมน ฉันไม่อยากถูกปฏิบัติเหมือนคนที่ตายไปแล้วอีก” มาเดลีนปฏิเสธเขาอย่างไม่แยแส

“มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว”

เจเรมี่ขยับริมฝีปากเพื่อพูดหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง

เขาจ้องมองไปที่เธอ ก่อนที่เขาจะก้มศีรษะเพื่อโน้มตัวเข้าใกล้เธอ

“ผมสัญญากับคุณ มันจะไม่เกิดขึ้นอีก”

มาเดลีนหัวเราะเบา ๆ “วันก่อนคุณยอมรับไหมว่าคุณทำการทดสอบฉัน คุณวิทแมน?”

เจเรมี่ยังคงเงียบภายใต้น้ำเสียงที่อยากรู้อยากเห็นของเธอ

บางทีอาจจะเป็นเช่นนั้น ในขณะที่คนทั้งโลกรู้สึกถึงความรักที่มาเดลีนมีต่อเจเรมี่ แต่เจเรมี่เป็นคนเดียวที่รู้ว่าตัวเขาเองได้ตอบแทนความรักให้เธอกลับเช่นกัน

ความจริงก็คือเจเรมี่เสียสติไปแล้วเมื่อวันก่อน เขาไม่ได้ทดสอบเธออะไรทั้งนั้น ไม่เลย เขาเพ้อฝันไปว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ ...

แต่นั่น คือทั้งหมดที่เป็นอยู่ คือเรื่องเหลือเชื่อ

ตอนนี้ เขาตื่นมีสติแล้ว

เขาจะไม่เพ้อฝันให้ผู้หญิงตรงหน้าเป็นคนที่อยู่ในใจของเขาอีกเเล้ว

มาเดลีนใช้ความเงียบของเจเรมี่ถือว่าเป็นการยอมรับอย่างเงียบ ๆ

เธอเย้ยหยันอย่างนุ่มนวล “เมื่อพูดอย่างนั้น ฉันจะตอบรับคำเชิญของคุณล่ะกัน คุณวิทแมน เพราะสุดท้ายแล้ว การทำให้คุณขุ่นเคืองจะไม่เป็นประโยชน์ต่อธุรกิจของฉันในเกลนเดล”

มาเดลีนดูไม่เต็มใจตอบรับงานวันครบรอบของบริษัทวิทแมน แต่นั้นเป็นงานเลี้ยงที่เธอต้องเข้าร่วม!

จากนั้น เธอจะเปิดเผยอีกตัวตนหนึ่งของเมเรดิธต่อหน้าคนดังที่มารวมตัวกันในท้ายที่สุด

หลังจากตอบรับคำเชิญของเจเรมี่ มาเดลีนรีบส่งอีเมลไปหาคนอื่นโดยไม่ระบุชื่ออย่างรวดเร็ว

จากนั้น เธอไปที่เคาน์เตอร์ของร้านค้าแห่งหนึ่งเพื่อรับชุดที่เธอสั่งซื้อจากอินเทอร์เน็ต

โลกช่างกลมยิ่งนัก หลังจากเข้ามาในร้าน สายตาของมาเดลีนปะทะเข้ากับร่างของเมเรดิธที่กำลังได้รับบริการอย่างกระตือรือร้นจากผู้ช่วยหลายคน เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีการปรากฏตัวของมาเดลีนอยู่ตรงหน้า

“นี่คือแบบล่าสุดทั้งหมดจากสัปดาห์ที่แล้วค่ะ คุณหนูมอนต์โกเมอรี โดยเฉพาะสองสามอย่างนี้ ฉันจะบอกว่ามันช่างเข้ากับออร่าของคุณได้เป็นอย่างดี” ผู้ช่วยของร้านกล่าวชื่นชมด้วยรอยยิ้ม

เมเรดิธนำชุดไปตรวจสอบป้ายราคา “ไม่ล่ะ ราคาของพวกนี้ถูกเกินไปสำหรับคนที่มีฐานะเช่นฉัน คุณไม่มีของที่แพงกว่านี้หรือ?”

“มี มีค่ะ มีแน่นอน! ทางนี้ ได้โปรด!” ด้วยความปรารถนาของเมเรดิธที่อยากได้ชุดที่มีราคาแพงขึ้น ผู้ช่วยของร้านจึงพาเธอไปหาตัวเลือกเพิ่มเติมทันที

“แล้วสไตล์นี้เป็นไงบ้างค่ะ คุณหนูมอนต์โกเมอรี”

“นี่คือชุดราตรีที่มีจำนวนจำกัดในฤดูกาลนี้ค่ะ คุณหนูมอนต์โกเมอรี ส่วนราคาก็พอเหมาะพอเจาะกับสถานะของคุณมากเช่นกัน! ฉันมั่นใจว่าคุณจะเป็นศูนย์กลางของความสนใจของทุกคนหากคุณสวมชุดนี้ในวันครบรอบ 50 ปีของบริษัทวิทแมน!”

เมเรดิธคิดไม่ถึงว่าจะมีประโยคดังกล่าวดังมาจากข้างหลังในขณะที่เธอรอให้ผู้ช่วยของร้านห่อชุดให้เธออย่างมีความสุข

การแสดงออกของเธอมืดลงขณะที่เธอส่ายหัวไปมาอย่างหงุดหงิด สายตาของพนักงานทางร้านสองสามคนมองมาที่เธอเช่นกัน

“วีล่า ควินน์?” การมองของเมเรดิธเปลี่ยนไปอย่างน่ากลัว แต่รอยยิ้มยังคงอยู่บนใบหน้าของเธอเสมอในที่สาธารณะ “เป็นคุณเองหรอ? ฉันไม่คิดว่าคุณจะสามารถซื้อของจากห้องเสื้อราคาแพงขนาดนี้ได้ บางทีเงินเดือนจากการขายเครื่องเพชรอาจจะหมดลงในคราวเดียวเลยใช่ไหม ฮะ?”เธอเยาะเย้ย

“คุณพูดถูก จริง ๆ แล้วการหาเงินไม่ใช่เรื่องง่าย ฉันไม่เหมือนกับเธอ คุณครอว์ฟอร์ด ฉันจะไม่ได้ใช้จ่ายทรัพย์สมบัติของครอบครัวโดยไม่ได้เป็นคนหามันมาด้วยตัวเอง”

“ ... ” มุมปากของเมเรดิธกระตุกขณะที่ความไม่พอใจปรากฎอยู่บนใบหน้าของเธอ รอยยิ้มปลอมที่เธอสวมใส่หายไปทันทีเมื่อเธอหันไปมองที่พนักงานบริการของร้านอย่างไม่เหลือความอดทน “ห่อ เสร็จเเล้วใช่ไหม!” เธอเลิกคิ้วใส่มาเดลีน “เจเรมี่กำลังรอฉันอยู่สำหรับทานอาหารมื้อกลางวัน!”

“ค่ะ ได้ค่ะ แน่นอน! โปรดรอสักครู่ค่ะ คุณหนู” พนักงานร้านตอบพลางห่อชุด และใส่มันลงในถุงให้เมเรดิธ

เมเรดิธมองไปที่มาเดลีนอย่างหยิ่งผยอง เมเรดิธกำลังเอื้อมมือไปรับถุงชุดราตรีนั้นแต่แล้วมาเดลีนฉกถุงนั้นมาเรียบร้อยก่อนที่นิ้วของเมเรดิธจะแตะที่หูหิ้วของถุงใบนั้น

“ทำอะไรของเธอ วีล่า ควินน์?” เมเรดิธตะคอกด้วยความโกรธ

พนักงงานในร้านพากันตกใจเช่นกัน ขณะที่ยืนอยู่ด้านข้างของเมเรดิธ เธอชี้นิ้วไปที่ถุงที่มาเดลีนฉกไป “คุณกำลังทำอะไร คุณผู้หญิง? นี่เป็นของคุณมอนต์โกเมอรี! คุณจะเอาของคนอื่นไปได้ไงกัน?”

“ของคนอื่นงั้นเหรอ?” มุมปากของมาเดลีนดูแปลกตาอย่างมีความหมาย “คุณชอบชุดนี้หรอ คุณครอว์ฟอร์ด ช่างน่าเสียดาย ฉันเองก็ชอบมันเช่นกัน”

“ฮึ่ม คุณชอบมันด้วยเหรอ? เพียงเพราะคุณชอบแต่ไม่ได้หมายความว่ามันเป็นของคุณ!” เมเรดิธ ยิ้มเยาะอย่างเย้ยหยัน

พนักงานร้านหัวเราะเบา ๆ ด้วยสายตาที่ดูแคลนในดวงตาของพวกเขา “นี่คือชุดที่ตัวเลขราคาหกหลัก คุณผู้หญิง ไม่ใช่คุณคนเดียวที่ชอบมัน เราเองก็ชอบเหมือนกัน แต่ความชอบไม่ได้หมายความว่ามันเป็นของคุณ! กรุณาใส่ชุดลงกล่อง คุณผู้หญิง ไม่งั้นเราจะต้องทำการโทรเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย”