บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 221

อุบัติเหตุที่กำลังจะเกิดขึ้นข้างหน้าในอีกไม่กี่วินาที เจเรมี่ตัดสินใจเอื้อมมือไปคว้าข้อแขนของ มาเดลีน เขาออกแรงกระชากดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง

รถคันดังกล่าวิ่งผ่าไฟสีเหลืองเฉียดด้านข้างของมาเดลีนไป

เนื่องจากเจเรมี่ใช้กำลังที่มีมากเกินไป เขาเสียการทรงตัวก้าวถอยหลังไป คนที่อยู่ในอ้อมแขนล้มลงกับพื้นพร้อมกับเขา ทำให้เกิดแรงกระแทกอย่างรุนแรง

“ไม่ต้องกลัวนะ ไม่เป็นไรแล้วตอนนี้”

มาเดลีนได้ยินที่เจเรมี่พูด

เธอคิดอยากจะลุกขึ้นแต่กลับถูกกอดรัดไว้อย่างแน่นหนาในอ้อมกอดเจเรมี่ มือขวาของเขากดที่ด้านหลังศีรษะเธอราวกับว่ามันเป็นการกระทำของจิตใต้สำนึกที่ต้องปกป้องเธอ

มาเดลีนนอนแผ่อยู่บนร่างของเจเรมี่ จมูกของเธอได้กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์บนร่างกายของเขา มันเป็นกลิ่นคุ้นเคยมากในความทรงจำของเธอ

หัวใจเต้นเร็วขึ้นและมีอาการหายใจผิดปกติเล็กน้อยจนเธอรู้สึกได้ เธอไม่แน่ใจว่าเป็ผลจากอาการตกใจที่เกือบจะถูกรถชนหรือเปล่าในตอนนี้

เมื่อสายลมพัดมา มาเดลีนก็หายใจปรับการเต้นของหัวใจโดยปรับลมหายใจให้เป็นปกติ “คุณวิทแมน คุณปล่อยฉันลงได้แล้ว”

เสียงเรียกของเธอ เจเรมี่ดูเหมือนจะถูกปลุกเขาให้กลับมามีสติอีกครั้งเมื่อได้ยิน

เขาค่อย ๆ คลายมือที่ประสานกันออกและนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้นี้เขาเรียกเธอว่า ‘มาเดลีน’ ได้ไงกัน

“ขอบคุณมากค่ะ คุณวิทแมน” มาเดลีนยืนขึ้นและขอบคุณเขา

เจเรมี่เองลุกขึ้นยืนเช่นกัน เขามองไปที่ผู้หญิงคนตรงหน้าที่ไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ เขาก็รู้สึกโล่งใจอย่างอธิบายไม่ได้

มาเดลีนต้องการหาเหตุผลที่จะไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด แต่แล้วเธอก็เห็นว่ามีเลือดออกที่ฝ่ามือเจเรมี่

เลือดสีสดไหลออกมาจากผ้าพันแผลที่เธอพันไว้เมื่อคืนนี้อีกครั้ง

มาเดลีนหยิบแผ่นทำความสะอาดแผลออกจากกระเป๋า เธอจับฝ่ามือของเจเรมี่แบออกและปฐมพยาบาลเขาอย่างไม่พิถีพิถัน จากนั้น เธอใช้ผ้าเช็ดหน้าพันมันไว้เบา ๆ

เจเรมี่นิ่งเงียบ นั่งดูมาเดลีนปฐมพยาบาลให้เขาอย่างระมัดระวัง

เขามองคิ้วบอบบางของเธอที่ดูจริงจังขณะทำแผล ขนตาของเธอกระพือเบา ๆ เหมือนขนนกเส้นเล็ก ๆ ได้ตกลงบนหัวใจเขา ทิ้งรอยขีดข่วนที่มองไม่เห็นหลังจากมันบินผ่านไป

เจเรมี่รู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเต้นรัวอย่างไม่มีเหตุผล

“ขอบคุณสำหรับเรื่องก่อนนี้ คุณวิทแมน ฉันมีงานที่จะต้องเข้าร่วมประชุม ดังนั้นฉันจะต้องไปแล้ว” มาเดลีนปล่อยมือเขาและหันเตรียมเดินจากไป

“ฉันจะไปส่งและรอรับเธอที่นั่น”

“ไม่จำเป็น” มาเดลีนหยุดเดินและชำเลืองมองเขา “ฉันไม่อยากถูกมองว่าเป็นคนตายอีกต่อไปแล้วล่ะนะ”

หลังจากเสียงของเธอเลือนลางไป มาเดลีนเดินไปขึ้นรถแท็กซี่ข้างถนนที่อยู่ถัดไปไม่มาก

เจเรมี่ยืนอยู่ที่เดิม หลังจากเห็นรถขับหายไปจากสายตาเขา เขาจึงค่อย ๆ ละสายตาลงและมองไปที่บาดแผลบนฝ่ามือที่ถูกพันด้วยผ้าเช็ดหน้า

เจเรมี่เดินกลับไปที่รถเมื่อเขาได้รับโทรศัพท์จากเมเรดิธ

ขณะมองไปที่ชื่อผู้โทรที่ปรากฏบนหน้าจอ เจเรมี่ขมวดคิ้วออกมา หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขากดปุ่มรับสายในที่สุด

เมเรดิธค่อนข้างตื่นเต้นและโศกเศร้า เสียงดังมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว

“เจเรมี่ ในที่สุดคุณก็เต็มใจที่จะรับสายของฉันแล้วใช่ไหม?

“เจเรมี่ ฉันรู้ดีว่าคุณยังสงสัยว่าฉันมีส่วนเกี่ยวข้องกับการลักพาตัวแจ็คในตอนนั้นอยู่ใช่ไหม ฉันไม่โทษคุณที่เข้าใจฉันผิดเลยสัดนิด”

“เจเรมี่ เรามาเจอกันหน่อยได้ไหม? ฉันมีบางอย่างจะบอกคุณ”

เมเรดิธพูดออกมาหลายประโยคราวกับว่าเธอกำลังพูดกับตัวเอง เธอไม่สามารถอดใจรอคำตอบของเขาได้และเริ่มวิตกกังวลมากขึ้นจากข้างในเมื่อไม่ได้ยินคำตอบใด ๆ

“เจเรมี่ ฉันไม่ได้ทำอะไรที่ผิดศีลธรรมแบบนั้น ยิ่งไปกว่านั้น แจ็คเป็นลูกชายแท้ ๆ ของเรา ฉันจะทำแบบนั้นได้ยังไง -” เมเรดิธพูดออกมาอย่างน่าสงสาร แต่ก่อนที่เธอจะพูดจบ ก็ได้ยินเจเรมี่พูดเสียงต่ำเบา ๆ

“วันนี้ผมไม่ว่าง โทรหาพ่อแม่ของคุณและไปที่คฤหาสน์วิทแมนในคืนวันพรุ่งนี้ ทุกคนในครอบครัวคุณ และหลังจากทุกคนมาถึงผมมีบางอย่างจะประกาศ”

ตอนแรกเมเรดิธคิดว่าเจเรมี่จะไม่สนใจเธออีกแล้ว แต่ใครจะไปคิดว่าเธอจะได้รับคำตอบเช่นนี้จากเขา

“พ่อกับแม่ด้วย ใช่ไหม?” เธอถามด้วยความไม่แน่ใจ หัวใจของเธอกำลังเต้นอย่างมีความสุข

สำหรับพ่อแม่ของเธอที่จะอยู่ที่นั่นในคืนนั้น คงมีเพียงเรื่องเดียวต้องมีการประกาศการแต่งงานของพวกเขาเป็นแน่!

“ใช่” เจเรมี่ตอบ