บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 239

ช่วงเวลานี้มาเดลีนนึกถึงบางสิ่ง เธอกลับหลังหันอย่างรวดเร็วและวิ่งไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง

ท้องฟ้ามืดลงไฟถนนเริ่มทำงาน สวนสนุกที่ว่างเปล่าสูญเสียแสงแดดไปแล้ว ในขณะนี้ มีเพียงเสียงของต้นไม้ที่ทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบ

“เจเรมี่ นี่ตอนนี้เราควรทำอย่างไงดี? แจ็คต้องถูกลักพาตัวไปแน่เลย!” ในขณะนี้ เมเรดิธยืนพิงเจเรมี่ด้วยความกลัวและความกังวลใจแสดงออกมาบนหน้าเธอ

“เจเรมี่ ฉันขาดแจ็คไปไม่ได้! เขาเป็นลูกคนเดียวของเรานะ!”

เธอเน้นว่า “ลูกคนเดียว” และไม่ได้สังเกตเห็นว่าสีหน้าของเจเรมี่มืดลงเมื่อเธอพูดถึงมัน

ขณะที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง สายตาของเขาพลันเห็นร่างที่คุ้นเคยผ่านหางตา

“เธอควรกลับไปก่อน ฉันมีบางอย่างที่ต้องจัดการ” เจเรมี่พูดเพื่อให้เมเรดิธกลับไปก่อนจะเดินหันหลังให้เมเรดิธทันทีหลังจากนั้น

“เจเรมี่! เจเรมี่!” เมเรดิธร้องเรียกเขา แต่เขาเดินต่อไปโดยไม่หันกลับมาตามเสียงเรียก

เวลาเดียวกัน มาเดลีนเดินไปยังสถานที่เงียบสงบหลายแห่งตามสัญชาตญาณของเธอ สุดท้าย เธอพบแจ็คสันนั่งกอดเข่าอยู่หลังภูเขาปลอม

แสงจากไฟถนนส่องสลัวภายในถ้ำปลอมนั้น ร่างเล็กของแจ็คสันนอนขดอยู่ที่มุมหนึ่ง และเขากอดตัวเองแน่นด้วยแขนเรียวบาง

ภาพที่เห็นตรงหน้า ทำเอาเธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอจุกแน่นขึ้นด้วยเหตุบางอย่าง

เมื่อเธอเห็นแจ็คสันก้มหัวลงขณะที่เขาสั่นด้วยความกลัว เธอรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างแทงเข้าไปในหัวใจ

มาเดลีนไม่ลังเลและก้าวเดินไปหาเขาอย่างรีบร้อน

"แจ็ค" เธอร้องเรียกเขา เพียงแค่นั้น เธอเห็นไหล่ที่สั่นเทาของแจ็คหยุดเคลื่อนไหวชั่ววินาที

“แจ็ค ฉันเอง วีล่า” มาเดลีนนั่งยอง ๆ อยู่ตรงหน้าเขา เธอยกมือขึ้นลูบหัวเขาเบา ๆ

แจ็คค่อย ๆ เงยหน้าซีดของเขาขึ้น และดวงตาเขาไร้ชีวิตไร้สีสันดุน่ากลัวของเขากำลังจ้องมองมาที่มาเดลีน จากนั้นดวงตานั้นก็เริ่มมีน้ำตาออกมา

“พี่วีล่า…”

“ใช่ ฉันเอง” มาเดลีนมองแจ็คสันด้วยหัวใจที่แตกสลาย เธอเอื้อมมือไปดึงร่างเล็ก ๆ ของเขาเข้ามาในอ้อมแขน

เป็นช่วงปลายฤดูร้อมีลมหนาวพัดอยู่ตลอดเวลา มาเดลีนสัมผัสได้ว่าร่างกายของแจ็คสันเย็นมากมือนุ่มของเขาไม่มีความอบอุ่นใดหลงเหลืออยู่เลย

ดั่งเช่นว่าเขาพบท่าเรือที่ปลอดภัยเรียบร้อยเเล้ว แจ็คสันโน้มตัวพิงหน้าอกของมาเดลีนและกอดเธอไว้แน่น

“แจ็ค บอกมานะ ทำไมถึงมาที่นี่คนเดียว?” เธอถามเบา ๆ

“คนมากมายที่นั่น ผมไม่ชอบ ผมเกลียดมัน…”

เสียงเด็ก ๆ ของแจ็คสันสั่นขณะที่เขาพูด

“มันมืดมากและผมกลัว…”

มาเดลีนตกใจมากเมื่อเธอได้ยินคำตอบของเขา

เด็กคนนี้กลัวสถานที่แออัดและเขาก็กลัวความมืดด้วย เขากลัวมากจนแยกตัวออกออกมาหลบในมุม ทำไมกันนะ?

มาเดลีนคิดถึงเมเรดิธทันที คงเป็นใครไปไม่ได้อีกแล้ว บางที เธอคนนั้นอาจเป็นสาเหตุหลักทำให้แจ็คสันกลายเป็นแบบนี้ไป

เธอนึกรื่องนี้ในขณะกอดแจ็คสันเข้ามาใกล้ ๆ คลื่นแห่งความเศร้าที่ซัดเข้ามาในใจเธอจนรู้สึกได้

เธอรู้สึกได้ถึงความเหงา ความเหน็บหนาว และการที่ทำอะไรไม่ถูกแผ่ออกมาจากแจ็คสัน อารมณ์พวกนี้รุนแรงมาก

มาเดลีนอุ้มแจ็คสันและเขาก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรเธอทั้งนั้น ในทางตรงกันข้ามเขากลับกอดรัดมาเดลีนให้แน่นยิ่งขึ้น คล้ายว่าเขารู้สึกปลอดภัยที่ทำแบบนี้เเค่นั้น

จังหวะที่มาเดลีนเดินย้อนกลับมา เธอเห็นเจเรมี่ยืนอยู่ใต้หลอดไฟบนถนน ดูเหมือนว่าเขายืนอยู่ที่นั่นมาระยะหนึ่งแล้ว

แสงสีเหลืองทำใหเสีหน้าของเขาดูจางลงง มันยากที่จะบอกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

เขาเดินเข้ามาหามาเดลีน ดวงตาดำลึกของเขามองใบหน้าของมาเดลีนอย่างมีนัย

เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาก็ไม่ทำ

อากาศและบรรยากาศรอบตัวระหว่างพวกเขารช่างหน้าขนลุก

มาเดลีนต้องการส่งแจ็คสันคืนให้เจเรมี่ก่อนที่เธอจะกลับไปหาเฟลิเป้ แต่แจ็คสันเองไม่ยอมปล่อยเธออกไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในตอนนั้น

เธอทำได้เพียงส่งข้อความถึงเฟลิเป้ก่อนที่จะเดินตามเจเรมี่กลับไปที่รถของเขา

เจเรมี่ที่กลับมาถึงบ้านรู้สึกตัวว่าเขาทิ้งเมเรดิธไว้ที่สวนสนุก

เขาปลอบเธอสองประโยคก่อนจะวางสายโทรศัพท์ไป จากนั้นเขาเดินไปที่ประตูห้องนอนของแจ็คสันและเห็นมาเดลีนวางแจ็คสันลงนอนบนเตียง เจเรมี่เหม่อลอยเมื่อเขาเห็นด้านอ่อนโยนแสนใจดีของมาเดลีน

ไม่นานจากนั้น มาเดลีนเดินออกจากห้องและค่อย ๆ ปิดประตู

ทันทีที่เธอเห็นเจเรมี่อยู่นอกประตู เธอพูดอย่างเรียบเฉยว่า”คุณวิทแมน ท้ายที่สุดแล้ว เด็กคนนี้ก็คือผลผลิตของคุณและผู้หญิงที่คุณรัก คุณไม่ใส่ใจเขาถึงขนาดนี้ได้ไง?”