เธอพูดออกมาออกมาด้วยเสียงอันแสนสดใส ใบหน้าของเธอดูคล้ายกับมาเดลีนเป็นอย่างมาก
เจเรมี่นั่งลงยอง ๆ เขาเอามือลูบหัวเด็กหญิงตัวเล็กคนนี้
“สวัสดี ลิลลี่ ฉันเป็นพ่อของแจ็คสันนะ”
“หนูจำคุณได้ค่ะ” สาวน้อยเบิกตากว้างกระพริบมัน “คุณมาหาหนูที่นี่เพื่อเล่นกับหนูใช่ไหมค่ะ คุณคนใจดี?”
เจเรมี่ยิ้มออกมาอย่างอบอุ่นก่อนที่เขาจะหยิบตุ๊กตาออกมาจากกระเป๋าเสื้อตัวเอง
“วันนี้ฉันมาส่งแจ็ค ฉันจึงมาหาหนูด้วยและในเมื่อฉันมาที่นี่แล้ว และนี่สำหรับเธอนะ”
“ว้าว น้องกระต่ายน่ารักจังเลยค่ะ!” ลิเลียนชอบใจตุ๊กตาอ้อนแอ้นนี้เป็นที่เรียบร้อย
เขาถือโอกาสใช้สถานการณ์นี้ ดึงผมออกจากศีรษะของลิเลียนหนึ่งเส้น
เขามองไปยังเใบหน้าไร้เดียงสาและน่ารักตรงหน้านี้ เขาเองมีความคาดหวังและความปรารถนามากท่วมท้นในใจ
ไม่นานจากนั้นเจเรมี่มาที่สถาบันทดสอบและงานวิจัยต่าง ๆ ด้วยความรู้สึกที่หาคำใดมาเปรียบไม้ได้ในใจ เขาดึงเอาเส้นผมส่งให้ทำการทดสอบและได้ผลลัพธ์อย่างรวดเร็วที่สุด
เจ้าหน้าที่บอกเขาว่าต้องใช้เวลาอย่างน้อยแปดชั่วโมงก่อนที่เขาจะรู้ผล
หลังจากที่เขาออกจากหน่วยงานดีเอ็นเอ เขาขับรถที่บริษัทของเฟลิเป้
หลังจากลังเลอยู่สักพัก สุดท้ายเขาก็ขับรถออกไป
ถ้าเฟลิเป้ต้องการปกปิดสถานการณ์ที่เกี่ยวกับมาเดลีนอย่างแท้จริงแล้วนั้น เขาไม่มีทางได้รับคำตอบที่เขาอยากรู้จากหมอนั่นแน่ ๆ ไม่ว่าจะถามไปมากแค่ไหนก็ตาม
แปดชั่วโมงแห่งการรอคอยนั้นทรมานมาก
ในเวลาเดียวกันนั้นเอง มาเดลีนได้รับพัสดุที่ถูกส่งมาจากบริษัท เธอเริ่มเตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยงอาหารค่ำกับเหล่านักธุรกิจ ในโอกาสครบรอบสองปีของแบรนด์เครื่องประดับของเธอ หลังจากเสร็จสิ้นจากการทำงานมาทั้งวัน เธอกำลังจะขับรถไปรับลิเลียนกลับจากโรงเรียนเช่นทุกวัน แต่เมื่อ เธอมาถึงทางเข้า เธอสังเกตเห็นรถของเจเรมี่จอดอยู่ที่ประตูหน้าร้าน
เธอจำสิ่งที่เธอพูดกับเจเรมี่เมื่อคืนนี้ได้และตอนนี้ก่อนจะเรียบเรียงคำพูดอีกครั้งอย่างรวดเร็ว
“คุณวิทแมน? คุณมาที่นี่เพราะฉันงั้นเหรอ? คุณไม่มีอะไรทำอีกแล้วหรือไง?” มาเดลีนฉีกยิ้มออกมาและเอ่ยถามขึ้น เเต่แล้วเธอสังเกตเห็นว่าเจเรมี่มองเธออย่างจริงจังเกินไป เธอมองเข้าไปในดวงตาของเขาอย่างสงบและยิ้มให้ “ทำไมคุณถึงมองฉันแบบนั้น คุณวิทแมน? มีอะไรติดอยู่บนใบหน้าของฉันงั้นหรอ?”
เจเรมี่เดินเข้าไปหาเธอและอากาศรอบตัวเขาได้ครองงำเธอในพริบตา “ผมไม่สามารถละสายตาได้จริง ๆ เพราะเธอสวยมาก คุณวีล่า”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ
1...
1...
1...
นางเอกโคตรโง่เลย เชื่อผู้ชายคนนี้ได้ไง ก็รู้อยู่ว่าเขานิสัยไม่ดีและจะแย่งตัวเองมาจากสามี ดันไปเชื่อมัน เอายามาแอบฉีดให้สามีเฉยเลย แทนที่จะปรึกษากันก่อน...
ต่อให้ทำผิดแล้วก็ไม่ควรให้อภัยอ่ะ เพราะมันเลวมาก รู้ว่านังเมอร์ทำชั่ว แต่ก็ช่วยปกปิดสารพัด ขนาดฆ่าคนตาย ยังยึดหลักฐานไป ปล่อย ห้นางเอกรับโทษแทนตั้งสามปี ไม่เคยมาดูดำดูดี พอออกมาได้ก็ยังทุบตีสารพัด ไม่เข้าใจว่านางเอกจะกลับมารักได้ไง...
หวาดเสียวว่านางเอกจะกลับมารักสามีเก่า โอ่ย ไม่ไหวนะ ต้องท่องไว้ว่ามันทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจไว้หนักหนาสาหัส ทำลูกตายด้วยนะ ทำลายหลุมศพปู่กับลูกอีก...
ทำไมไม่เอาหลักฐานให้ลุง ลุงเป็นคนดี ต้องเชื่ออน่นอน มีอำนาจด้วย ช่วยคุยกับตำรวจได้...
อ้าว รีบบอกพ่อแม่สิ จะปล่อยอีชั่วนี่ไว้กับพ่อแม่ได้ไง...
เรื่องนี้อ่านแล้วโคตรโมโห นางเอกน่าจะฆ่าแม่งให้หมดทุกตัวเลย อย่าให้เป็นว่ายกโทษให้สามีนะ...
อย่าได้กลับไปอยู่กับสามีเลย ชั่วช้าขนาดนั้น ต้องแก้แค้นให้สาสม...