บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 242

เธอพูดออกมาออกมาด้วยเสียงอันแสนสดใส ใบหน้าของเธอดูคล้ายกับมาเดลีนเป็นอย่างมาก

เจเรมี่นั่งลงยอง ๆ เขาเอามือลูบหัวเด็กหญิงตัวเล็กคนนี้

“สวัสดี ลิลลี่ ฉันเป็นพ่อของแจ็คสันนะ”

“หนูจำคุณได้ค่ะ” สาวน้อยเบิกตากว้างกระพริบมัน “คุณมาหาหนูที่นี่เพื่อเล่นกับหนูใช่ไหมค่ะ คุณคนใจดี?”

เจเรมี่ยิ้มออกมาอย่างอบอุ่นก่อนที่เขาจะหยิบตุ๊กตาออกมาจากกระเป๋าเสื้อตัวเอง

“วันนี้ฉันมาส่งแจ็ค ฉันจึงมาหาหนูด้วยและในเมื่อฉันมาที่นี่แล้ว และนี่สำหรับเธอนะ”

“ว้าว น้องกระต่ายน่ารักจังเลยค่ะ!” ลิเลียนชอบใจตุ๊กตาอ้อนแอ้นนี้เป็นที่เรียบร้อย

เขาถือโอกาสใช้สถานการณ์นี้ ดึงผมออกจากศีรษะของลิเลียนหนึ่งเส้น

เขามองไปยังเใบหน้าไร้เดียงสาและน่ารักตรงหน้านี้ เขาเองมีความคาดหวังและความปรารถนามากท่วมท้นในใจ

ไม่นานจากนั้นเจเรมี่มาที่สถาบันทดสอบและงานวิจัยต่าง ๆ ด้วยความรู้สึกที่หาคำใดมาเปรียบไม้ได้ในใจ เขาดึงเอาเส้นผมส่งให้ทำการทดสอบและได้ผลลัพธ์อย่างรวดเร็วที่สุด

เจ้าหน้าที่บอกเขาว่าต้องใช้เวลาอย่างน้อยแปดชั่วโมงก่อนที่เขาจะรู้ผล

หลังจากที่เขาออกจากหน่วยงานดีเอ็นเอ เขาขับรถที่บริษัทของเฟลิเป้

หลังจากลังเลอยู่สักพัก สุดท้ายเขาก็ขับรถออกไป

ถ้าเฟลิเป้ต้องการปกปิดสถานการณ์ที่เกี่ยวกับมาเดลีนอย่างแท้จริงแล้วนั้น เขาไม่มีทางได้รับคำตอบที่เขาอยากรู้จากหมอนั่นแน่ ๆ ไม่ว่าจะถามไปมากแค่ไหนก็ตาม

แปดชั่วโมงแห่งการรอคอยนั้นทรมานมาก

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง มาเดลีนได้รับพัสดุที่ถูกส่งมาจากบริษัท เธอเริ่มเตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยงอาหารค่ำกับเหล่านักธุรกิจ ในโอกาสครบรอบสองปีของแบรนด์เครื่องประดับของเธอ หลังจากเสร็จสิ้นจากการทำงานมาทั้งวัน เธอกำลังจะขับรถไปรับลิเลียนกลับจากโรงเรียนเช่นทุกวัน แต่เมื่อ เธอมาถึงทางเข้า เธอสังเกตเห็นรถของเจเรมี่จอดอยู่ที่ประตูหน้าร้าน

เธอจำสิ่งที่เธอพูดกับเจเรมี่เมื่อคืนนี้ได้และตอนนี้ก่อนจะเรียบเรียงคำพูดอีกครั้งอย่างรวดเร็ว

“คุณวิทแมน? คุณมาที่นี่เพราะฉันงั้นเหรอ? คุณไม่มีอะไรทำอีกแล้วหรือไง?” มาเดลีนฉีกยิ้มออกมาและเอ่ยถามขึ้น เเต่แล้วเธอสังเกตเห็นว่าเจเรมี่มองเธออย่างจริงจังเกินไป เธอมองเข้าไปในดวงตาของเขาอย่างสงบและยิ้มให้ “ทำไมคุณถึงมองฉันแบบนั้น คุณวิทแมน? มีอะไรติดอยู่บนใบหน้าของฉันงั้นหรอ?”

เจเรมี่เดินเข้าไปหาเธอและอากาศรอบตัวเขาได้ครองงำเธอในพริบตา “ผมไม่สามารถละสายตาได้จริง ๆ เพราะเธอสวยมาก คุณวีล่า”

“...” มาเดลีนคิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดจาไร้สาระน่าขบขันพวกนี้ออกมาในที่สาธารณะ เธอถึงกับผงะไป “คุณวิทแมน เราทั้งคู่ต่างหมายหมั้นกับคนอื่นแล้วนะ นี่มันง่ายมากลยนะที่จะทำให้คนอื่นเข้าใจผิดถ้าคุณพูดแบบนั้น”

เจเรมี่เมินเฉยต่อสายตาของผู้คนที่เดินผ่านไปมาและพูดว่า “คุณกำลังไปรับลูกสาวที่โรงเรียนใช่ไหม?”

มาเดลีนพยักหน้า “แล้วถ้าใช่ล่ะ?”

“ผมเองก็จะไปรับลูกชายเหมือนกัน งั้นไปด้วยกันเลยนะ”

“... ”

“ทั้งนี้ ผมมีบางอย่างที่อยากจะถามคุณ มันเกี่ยวกับลูกชายของผม”

เจเรมี่พูดอย่างนั้นออกมา ทำให้มาเดลีนเองไม่ต้องการปฏิเสธเขาอีกต่อไป

แม้ว่าจะไม่รู้เหตุผล แต่เธอก็อยากรู้จักแจ็คสันมากกว่านี้

เธอเดินไปขึ้นรถเจเรมี่และเขาออกรถอย่างรวดเร็ว รถเริ่มวิ่งไปตามถนนที่การจราจรหนาแน่น

ภายในรถแสนเงียบ เจเรมี่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยว่า “แล้วนี่ คุณน้าสะใภ้ในอนาคต คุณ รู้จักลุงของผมได้ไงหรอ?”

เธอรู้ดีว่าเจเรมี่สอบสวนเรื่องราวของเธออยู่ลับ ๆ มาเดลีนจึงตอบกลับโดยไม่รีรอไปว่า “บนเครื่องบิน เราตกหลุมรักกันตั้งแต่แรกพบ”

“เรื่องจริงหรอเนี้ย?” เจเรมี่ยิ้มปลอม ๆ ออกมาก่อนจะจับพิรุธบนใบหน้าของมาเดลีนอย่างรวดเร็ว “ลุงของผมเขาเป็นยังไงกันแล้วอะไรที่เขาดึงดูดคุณมากที่สุด?”

“ฉันถูกเขาดึงดูดในทุก ๆ การกระทำ เขาเป็นผู้ใหญ่ที่เชื่อถือได้ เขาทั้งอ่อนโยนและหล่อเหลา เขาเป็นหนึ่งในล้านเชียวนะ การได้พบเขาเป็นสิ่งที่โชคดีที่สุดที่เคยเกิดขึ้นในชีวิตฉันเลยก็ว่าได้”

ในขณะที่มาเดลีนหยุดพูดไป เจเรมี่เหยียบเบรกกะทันหัน สัญญาณไฟจราจรข้างหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงในขณะนี้

เธอขมวดคิ้วและเงยหน้าขึ้น โดยบังเอิญสบเข้ากับดวงตาที่ล้ำลึกของเจเรมี่

มีรอยยิ้มที่ยั่วยวนความคิดบนใบหน้าของชายคนนั้น เขาขยับตัวเข้าใกล้เธอและเอนร่างเข้าหาเธอทันที ทำให้ระยะห่างระหว่างพวกเขาเป็นที่ดูวาบหวาม

“แล้วคุณคิดว่าผมเป็นไง?”

มาเดลีนมองเขาอย่างใจเย็นและยิ้มออกมา เมื่อเธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่างออกมา โทรศัพท์ของเจเรมี่ดังขึ้นมา ขัดจังหวะในการให้คำตอบของเธอ

เจเรมี่ไม่พอใจนัก แต่หลังจากที่เขามองหมายเลขผู้โทรสีหน้าของเขาได้เปลี่ยนไปเมื่อเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

“คุณวิทแมน ทางเรารู้ผลทดสอบความสัมพันธ์ของคุณแล้วและฉันกำลังส่งข้อมูลและผลลัพธ์เข้าอีเมลของคุณ หากคุณมีคำถามใด ๆ คุณสามารถโทรไปสอบถามเพิ่มเติมกับหมายเลขนี้ได้”