บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 243

หลังจากที่เขาได้ยินอีกด้านของโทรศัพท์เปิดบทสนทนาขึ้น เจเรมี่ก็กำมันแน่น

เมื่อวางสายลง เขาเปิดกล่องอีเมลในโทรศัพท์เข้าไปดูยังอีเมลล่าสุดที่ได้รับ สายตาของเขาตีบลงเมื่อนิ้วของเขาอยู่เหนือหน้าจอ แต่เขาไม่ได้แตะที่หน้าจอเพื่อปิดมัน

แปร๋นนน!

รถคันข้างหลังเริ่มบีบแตรเมื่อไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียวมาสักพักในขณะที่เขายังอยู่กับที่

“ไม่เป็นไรใช่ไหม คุณวิทแมน?” มาเดลีนมองเขาด้วยความสงสัย

เจเรมี่กดล็อคหน้าจอแล้วโยนโทรศัพท์ไปอีกด้านหนึ่ง “ผมไม่เป็นไร”

เขาเหยียบคันเร่งลงไป ดวงตาที่ลึกล้ำของเขามองมาเดลีนอย่างเเน่วแน่พักนึงก่อนที่เขาจะหันกลับมามองที่ถนนด้านหน้า

มาเดลีนอยากรู้เกี่ยวกับเเจ็คสันเพิ่ม นั่นคือสาเหตุที่เธอยอมมากับเขา ทว่า หลังจากที่โทรศัพท์ดังขึ้น อากาศภายในรถเริ่มตึงเครียดและเงียบตัวลงอย่างน่ากลัว

หลังจากรถจอดที่หน้าโรงเรียนอนุบาลเรียบร้อย มาเดลีนได้อุ้มลิเลียนขึ้นมาแต่เธอไม่ได้เดินเข้าไปหาแจ็คสัน ครูบอกเธอว่ามีคนพาแจ็คสันไปแล้ว

มาเดลีนรู้สึกเศร้าเมื่อเธอไม่ได้เจอแจ็คสัน

กระนั้น เธอเองกังวลเช่นกันหากแจ็คสันถูกเมเรดิธพาตัวไป เมเรดิธอาจทำอะไรที่เลวร้ายกับเด็กคนนั้นอีกครั้งไหมนะ?

เจเรมี่ยืนอยู่อีกฝากของกำแพงขณะที่เขามองดูคู่แม่ลูกที่พากันเดินผ่านช่วงเวลาพลบค่ำ เขากดริมฝีปากเข้าหากันแน่น

มีความคาดหวังเป็นล้าน ๆ เกิดขึ้นในหัวของเขาและนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เขาปฏิเสธที่จะดูอีเมล เขากลัวว่าจะเห็นสิ่งที่เขาไม่อยากเห็น

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเมื่อสามปีก่อนเขาจะยอมรับมันได้ ในตอนนี้ เขาปรารถนาให้ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาคือเธอคนนั้น

เจเรมี่คิดถึงเรื่องนี้ขณะที่เขามองมาเดลีนไปด้วย ทันใดนั้น รถคันหนึ่งได้หยุกจอดตรงหน้าเขา

เฟลิเป้เดินลงจากรถและตรงเข้าไปหามาเดลีน เขาอุ้มลิเลียนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอขึ้นมา หลังจากที่พวกเขาสนทนากันสักพัก เฟลิเป้เดินเข้าไปตรงหน้าเจเรมี่และยิ้มให้เขา

“เจเรมี่ ขอบคุณที่ขับรถพาวีล่ามารับลิเลียนนะ”

เจเรมี่มองเขาด้วยสายตาแหลมคม “ไม่จำเป็นต้องขอบคุณหรอกนะ ผมก็แค่ทำเพื่อให้ได้เข้าใกล้เธอมากขึ้นเท่านั้นแหละ”

คำตอบตรงไปตรงมาของเขาซ่อนคำใบ้ของความตั้งใจและความหน้าด้านอยู่ในนั้น

เฟลิเป้ยิ้มเล็กน้อยหลังจากได้ยิน “นี่ นายยังคงสงสัยว่าวีล่าคือแมดดี้อยู่อีกหรือไง?”

“แล้วเธอไม่ใช่เหรอ?" เจเรมี่มองเข้าไปในดวงตาของเฟลิเป้เพื่อตรวจสอบมัน

เขาหวังว่าจะพบข้อบกพร่องบางอย่างที่ผิดปกติจากดวงตาของเฟลิเป้ แต่ว่ามันก็ไม่มีเลย

เฟลิเป้ยิ้มอย่างใจเย็น “วีล่าไม่ใช่แมดดี้ แน่นอน แมดดี้จากโลกนี้ไปตั้งนานแล้ว นายควรรู้เรื่องนี้ แม้ว่าเธอจะยังมีชีวิตอยู่ทำไมเธอถึงอยู่กับฉันถ้าเธอรักนายมากขนาดนั้นล่ะห่ะ? แล้วก็วีล่ายังมีลูกสาวให้ฉันด้วยเพราะงั้นหยุดคิดเรื่องนั้นไปได้เเล้ว”

เจเรมี่ปวดใจเมื่อได้ฟังที่เฟลิเป้พูด

เฟลิเป้พูดด้วยน้ำเสียงสงบ แต่เจเรมี่รู้สึกเหมือนว่าเขากำลังโอ้อวด เขาโอ้อวดกับเจเรมี่ว่าตอนนี้เขาเป็นเจ้าของเธอ

เขายังไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าวีล่าเป็นมาเดลีนจริง ๆ

“วีล่ากับฉันจะแต่งงานกันเร็ว ๆ นี้ ฉันจะไปที่คฤหาสน์เพื่อแจ้งเรื่องนี้อย่างเป็นทางการในไม่กี่วัน”

เฟลิเป้หมุนตัวกลับเดินไปหามาเดลีนที่รอเขาอยู่ข้างรถหลังจากที่เขาพูดจบ

“วีล่ากลับบ้านเรากันเถอะ”

“ไปค่ะ” มาเดลีนพยักหน้า เธอเอาตัวพิงร่างของเฟลิเป้อย่างใกล้ชิด

เธอหันกลับไปทางเจเรมี่เพื่อบอกลาเขาแบบผ่าน ๆ ก่อนจะขึ้นรถไป

ในพริบตา ร่างกายและรอยยิ้มของเธอก็หายไปจากสายตาเขา

มาเดลีนถอนหายใจอย่างโล่งอกในรถ “เขาสงสัยฉันอีกแล้วล่ะ”

“คุณสองคนมีใบหน้าที่เหมือนกันขนาดนั้น มันยากที่จะไม่ทำให้ใครสงสัยโดยเฉพาะเจเรมี่ เขาเป็นคนช่างสังเกตมากกว่าคนทั่วไปนะอย่าลืมสิ” เฟลิเปจับมือมาเดลีนหลังจากที่เขาพูด รอยยิ้มที่อบอุ่นและสายตาของเขา เขาลูบไล้ใบหน้าที่ดูกังวลของเธอราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ “ไม่ต้องกังวลไปเลยนะ ฉันจัดเตรียมไว้ให้ทุกอย่างแล้ว เขาจะไม่สงสัยอะไรอีกหลังจากผ่านไปสักสองสามวัน”

มาเดลีนรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อยหลังจากที่เธอได้ยินคำพูดเชิงให้สัญญาของเฟลิเป้

เขาเป็นเหมือนแสงสว่างและปลอดภัยในยามที่เธอสิ้นหวังและพบเจอกับปัญหาใด ๆ

มาเดลีนรู้ดีว่าเธอไม่สามารถตอบแทนเขาได้เลย เธอเคยได้ยินเกี่ยวกับเขาก่อนหน้านี้เช่นกัน ถ้าเฟลิเป้ต้องการแต่งงานกับเธอ เธอจะไม่ปฏิเสธอะไรเขาทั้งสิ้น