บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 246

หลังจากที่เธอได้ยิน ใบหน้าของเมเรดิธแข็งทื่อทันที กระนั้น เธอก็ยังไม่ลืมที่จะรักษาการแสดงท่าทีที่ดูที่อ่อนแอและน่าสงสารของเธอไว้ เสียงของเธอดูเจ็บปวดรวดร้าวคล้ายกับว่าเธอกำลังจะร้องไห้ในทุกวินาที “คุณควินน์ เธอกำลังจะบอกว่าเธอจะตามวอแวคู่หมั้นของฉันและเป็นมือที่สามแบบนี้ต่อไปงั้นเหรอ?”

มาเดลีนแยกริมฝีปากสีชมพูของเธอออกจากกันและพูดช้า ๆ ว่า “เธอรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงให้กระจกบานนั้นในวันเกิดของคุณ?”

“...” เมเรดิธไม่สบอารมณ์

“ฉันขอเดานะว่าเธอยังคงสับสนเกี่ยวจุดที่เธอยืน ไม่น่าแปลกใจเลยที่เจเรมี่ปฏิเสธที่จะแต่งงานกับเธอหลังจากผ่านไปแล้วหลายปี” มาเดลีนเผยรอยยิ้มยั่วประสาทออกมาก่อนที่จะลุกขึ้นเดินจากไป

เมเรดิธลุกขึ้นทันทีเมื่อหน้ากากเจ้าเล่ห์ที่สวมไว้แตก “วีล่า ควินน์! ฉันกำลังแสดงความกรุณาที่มีให้และเธอยังเลือกที่จะปฏิเสธที่จะรับมันไป! ได้เลย! ถ้างั้น รอก่อนเถอะ เธอจะรู้ผลของการมาล้ำเส้นฉันในไม่ช้า!”

มาเดลีนหันหน้ากลับไปอย่างเมินเฉย เมื่อเธอเห็นใบหน้าที่เกรี้ยวกราดของเมเรดิธ เธอยิ้มออกมากว้างขึ้น

“ขอให้วันนั้นมาถึงเร็ว ๆ ฉันรอแทบไม่ไหวแล้วล่ะนะ” เธอพูด พร้อมกับจับโทรศัพท์ให้แน่นขึ้น

ใช่

เธอไม่สามารถรอได้อีกแล้ว

‘มาสิ เมเรดิธ

‘ฉันพร้อมจะกำจัดทุกอย่างที่เธอขวางทาง’

เมเรดิธวิ่งไปที่ห้องถัดจากที่เธออยู่อย่างเดือดดาล หลังจากมาเดลีนออกจากร้านกาแฟไป

“สรุปว่า? ได้ไหม?” เธอถามออมาอย่างโมโห

คนนั้นเขย่าโทรศัพท์ “ฉันถ่ายมันไว้หมดแล้ว”

เมเรดิธโล่งใจเล็กน้อย เธอหรี่ตาที่น่ากลัวของเธอ

“อืมม วีล่า ควินน์ เนื่องจากเธอปฏิเสธที่จะยอมรับเงื่อนไขของฉัน ฉันจะทำลายชื่อเสียงของเธอให้พังพินาศ! ฉันจะให้เธอได้สัมผัสกับประสบการณ์เดียวกับมาเดลีนในตอนนั้น!”

มาเดลีนไปที่โรงแรมหลังจากที่เธอออกจากร้านกาแฟไปได้สักพัก

เธอไม่คิดว่าเจเรมี่จะเป็นคนมาต้อนรับเธอในการเซ็นสัญญาครั้งนี้

อีกทั้ง มาเดลีนยังสังเกตเห็นว่าเจเรมี่มองเธอแบบปกติมากขึ้นเมื่อเทียบกับครั้งที่แล้ว

บางทีเฟลิเป้อาจหยุดเขาไม่ให้สงสัยเธอได้สำเร็จ

แน่นอนว่า มาเดลีนไม่ได้บอกเขาเกี่ยวกับการพบกันของเธอกับเมเรดิธ เธอมุ่งประเด็นเน้นไปที่การทำงานให้เสร็จเท่านั้น

หลังจากนั้น เจเรมี่ก็พูดกับเธอว่า “คุณวีล่า ผมขอเลี้ยงอาหารรกลางวันให้คุณได้ไหม? แค่คิดซะว่าเป็นการทดสอบรสชาติก่อนถึงวันจริง”

มาเดลีนเห็นด้วยกับที่เขาพูด เธอเดินตามเจเรมี่เข้าไปในห้องวีไอพี

ชั้นสามแห่งนี้ไม่สูงเกินไป สายลมอ่อน ๆ พัดกิ่งไม้นอกหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศส ใบไม้สีเหลืองปลิดปลิวไปในอากาศเหมือนผีเสื้อกระพือปีก ผ่านหน้าต่างอย่างเงียบ ๆ

ในช่วงต้นฤดูใบไม้ร่วงถัดจากฤดูร้อนอากาศจะเย็นลงมาก

เจเรมี่รินไวน์ให้มาเดลีนในขณะที่เขาก็มีของตัวเองในมือเช่นกัน ไม่นานนัก ไวน์เริ่มแทรกซึมสีแดงบนแก้มเขาปรากฏขึ้น ดวงตาเรียวแคบของเขาดูมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้นในชั่วโมงนี้

“จะดีมาก ถ้าคุณไม่เมาวันนี้นะ คุณวิทแมน” มาเดลีนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ถ้าไม่งั้นล่ะก็ คุณจะพูดเรื่องไร้สาระกับฉันอีกครั้งเหมือนวันนั้น ฉันไม่อยากได้ยินคำพูดพวกนั้นอีกแล้วล่ะนะ”

เจเรมี่สบตาของมาเดลีน “คืนนั้นผมพูดอะไรไป?”

มาเดลีนยกแก้วขึ้นดื่มแล้วพยักหน้าตอบ จากนั้น เธอก็พูดขึ้นมาอย่างลึกซึ้งว่า “คุณจับตัวฉันไว้แล้วพูดว่า ‘ลินนี่ อย่าไปอีกเลยนะ’”

หลังจากที่ได้ยินเธอพูด มาเดลีนสังเกตเห็นประกายน่าสงสัยในดวงตาของเจเรมี่

หัวใจของมาเดลีนเต้นรัว เธอรีบจิบไวน์เพื่อซ่อนความอึดอัดที่มี

คืนนั้น เจเรมี่เรียกเธอว่าลินนี่ แม้เธอจะรู้ว่าเขาหมายถึงเมเรดิธ แต่เธอก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอหวังให้เขาหมายถึงเธอ ตอนที่พวกเขายังเด็ก เขาเอาใจใส่เธอเสมอตอนที่พวกเขาอยู่ที่ชายหาด

ไม่กี่วินาทีผ่านไป เจเรมี่ได้ละสายตาลงและข่มซ่อนอารมณ์ไว้เบื้องหลังดวงตาของเขา “นอกเหนือจากนั้น ผมพูดอะไรอีกบ้าง?”

มาเดลีนมองไปที่เขา “คุณเอาแต่บอกฉันว่า ‘ลินนี่ อย่าไป อย่าไปเลยเลยนะ’ “ลินนี่คือใครกันหรอ? ไม่ใช่เมเรดิธหรอกเหรอที่เป็นคนที่คุณรักที่สุด คุณวิทแมน?”

เธอจงใจถามคำถามนี้กับเขา จากนั้น เธอได้พูดเสริมต่อว่า “ใช่แล้ว วันนั้นนะ คุณยังถือเปลือกหอยหลากสีเน่า ๆ ไว้ด้วยนะ มันดูเหมือนจะไม่มีค่าอะไร ก็แล้วทำไมคุณถึงถือมันอย่างกังวลขนาดนั้นกันนะ?”