บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 256

เสียงมาเดลีนหัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างมั่นใจ

ขณะที่เจเรมี่เห็นผู้หญิงตรงหน้า นั่นทำให้เขาหยุดเดินทันที เขาดูประหลาดใจที่เห็นเธอ “ทำไมคุณมาที่นี่?”

“คุณไม่อยากเจอฉันงั้นหรอ คุณวิทแมน?” มาเดลีนเอ่ยถามด้วยร้อยยิ้มปลอม ๆ บนใบหน้าก่อนเธอเอ่ยเสริมว่า “ที่จริงแล้ว ฉันเป็นห่วงนะ แต่ว่า ฉันไม่กังวลอะไรเกี่ยวกับเมเรดิธหรอกนะ ที่ฉันกังวลมันเกี่ยวกับคุณมากกว่า”

เจเรมี่ผงะ เขามองผู้หญิงที่กำลังยืนยิ้มให้เขาภายใต้แสงไฟสลัวมีแววตาที่เป็นลางร้ายในขณะที่เขาเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ “มากับผมหน่อย”

เขาจับมือของมาเดลีนในทันใด ความเย็นจากมือของเขาเดินทางมุ่งหน้าเข้าสู่หัวใจของเธอทันที

เธอไม่ได้สบัดมือที่ถูกจับไว้ แต่ในขณะเดียวกัน เธอกลับไม่รู้สึกต่อต้านเเบบเมื่อก่อน

เจเรมี่พามาเดลีนมาที่ดาดฟ้าของโรงพยาบาล และเมื่อไม่มีใครอยู่ที่นั่นสักคน สถานที่แห่งนี้จึงดูเงียบสงบและน่าขนลุกในเวลานี้

ดวงดาวพากันกระจัดกระจายบนท้องฟ้ายามค่ำคืนขณะที่พวกเขากระพริบตา สายลมแห่งฤดูใบไม้ร่วงอันแสนเย็นสบายพัดผ่านหยอกเย้าทั้งคู่อย่างแผ่วเบา

“คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม คุณวิทแมน?” มาเดลีนมองชายผู้เงียบขรึมอย่างสงสัย

แสงจันทร์นวลผ่องเย็น ๆ ส่องลงมากระทบใบหน้าอันหล่อเหลาอันทรงสเหน่ห์ของเจเรมี่ ไม่มีใครอ่านสีหน้าและความคิดของเขาออก

“ถ้าคุณไม่มีอะไรจะพูด งั้นฉันไปก่อนนะ” มาเดลีนพูดก่อนจะหันหลังกลับ

กระนั้น ก่อนที่เธอจะเดินหนีไปดื้อ ๆ เจเรมี่คว้ามือเธอไว้ “อย่า”

เขาหยุดเธอไว้ เสียงของเขาฟังดูเหมือนว่ากำลังขอร้องเธอ

มาเดลีนโค้งงอมุมริมฝีปากของเธอเป็นรอยยิ้มลับ ๆ ตอนนี้เธอสามารถเล่นไปตามน้ำก็เพื่อให้ได้เปรียบเขาเท่านั้นแหละ

“คุณอยู่กับผมก่อนได้ไหม?”

“อยู่กับคุณนะหรอ?”

มาเดลีนหันหน้ากลับมาและเธอมองเห็นดวงตาแคบลึกอันเป็นเอกลักษณ์ของเจเรมี่ที่กำลังจ้องเธอ

และหลังจากจ้องตากันสักพัก เจเรมี่ได้เคลื่อนย้ายสายตาไปทางอื่นก่อนที่เขาจะปล่อยมือที่จับเธอไว้

เขาเดินไปอีกด้านจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ สายลมพัดผ่านบุหรี่ที่ถูกจุด เขาสูบบุหรี่ที่จุดขึ้นและพ่นกลิ่นยาสูบจาง ๆ ไปข้างหลัง

ในขณะที่มาเดลีนมองเขา เธอมีความคิดว่าร่างสูงโปร่งของเขาดูอ้างว้างและโดดเดี่ยวภายใต้แสงจันทร์ที่ส่องลงมาขณะนี้

“คู่หมั้นของคุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” มาเดลีนถามขึ้นทำลายความเงียบตรงหน้า

เจเรมี่พ่นควันยาวคลุ้งไปทั่วท่อนบนเขาอย่างเงียบงัน “เธอไม่ใช่คู่หมั้นของผมอีกแล้วล่ะ ผมจะไม่แต่งงานกับเธอ”

“ฉันไม่เชื่อคุณหรอกนะ” มาเดลีนพูดพร้อมหัวเราะเบา ๆ “เฟลิเป้บอกฉันว่าคุณชอบเมเรดิธมากนี่นา คุณชอบเธอมากถึงขึ้นคุณจะทำทุกอย่างเพื่อเธอเชียวนะ ถ้าไม่งั้นล่ะก็ คุณจะไม่ดูถูกมาเดลีนผู้หญิงที่คุณได้แต่งงานด้วย ถ้าไม่เช่นนั้น คุณเองคงจะไม่รู้สึกปลาบปลื้มใจแบบนี้และไม่มีแม้แต่น้ำตาสักหยดเดียวตอนที่มาเดลีนเสียชีวิตไป ฉันคิดว่าคุณต้องมีความสุขมากสินะที่มาเดลีนเสียชีวิตไป ใช่ไหมล่ะ คุณวิทแมน?”

“ปลาบปลื้ม?”

หลังจากได้ฟังมาเดลีนพูดออกมา เธอก็ได้ยินชายคนนั้นหัวเราะเบา ๆ ตรงหน้าเธอ

เสียงหัวเราะเบา ๆ ของเขาฟังดูทุ้มและตีความหมายไม่ออก เธอบอกไม่ได้เลยว่าเขามีความสุขหรืออะไรกันแน่

ไม่นานจากนั้นเจเรมี่หันหน้ากลับมา ดวงตาคับแคบทรงเสน่ห์ของเขากวาดมองไปทั่วใบหน้าอันเเสนงดงามของมาเดลีน จากนั้น เขามองเธออย่างอ้อยอิ่งที่ทางหน้าอกด้านซ้ายซึ่งถูกปิดไว้อย่างผิวเผินด้วยผ้าที่เป็นเพียงผ้าบาง ๆ เหมือนชุดนอนเท่านั้น

เขาดับบุหรี่และเดินตรงเข้าไปหามาเดลีน

ทันใดนั้น เขาผลักมือทั้งสองข้างของตัวเองไปที่ข้างหลังมาเดลีน เขาขังมาเดลีนไว้ระหว่างเขาและกำแพงได้สำเร็จ

ทั้งสองยืนอยู่ใกล้กันมากจนมาเดลีนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขา มันมีกลิ่นที่เหมือนยาสูบกำลังถูเข้ากับกับผิวเธอเบา ๆ เขาจ้องเข้าไปในดวงตาของเธออย่างจริงจัง ดูเหมือนว่าเขากำลังพยายามจะครอบงำเธอให้ได้

เขาไม่ได้ดื่มแอลกอฮอล์เลยสักนิด แต่ตาของเขาดูมึนงงคล้ายคนเมา

“ทำไมคุณถึงสนใจในเรื่องของอดีตภรรยาของผมมากขนาดนี้กัน?”

มาเดลีนยิ้มอกมาอย่างนิ่งเฉย “ฉันอาจสนใจเธอนั่นก็เป็นเพราะฉันดูเหมือนเธอไงล่ะ”

“แล้ว คุณสนใจผมไหม?”

“ฉันไม่เข้าใจว่าคุณหมายถึงอะไรกันแน่?” มาเดลีนมองทะลุไปในดวงตาเขาด้วยสายตาที่งุนงงไม่แพ้กัน

เจเรมี่ไม่ได้พูดอะไรต่อ ทันใดนั้น เขาเอามือขึ้นมาลูบไล้แก้มนวลของมาเดลีน

มาเดลีนตกใจมาก เธอรีบหลบหนีการกระทำของเขาอย่างรวดเร็ว แต่เจเรมี่ไม่เปิดโอกาสให้เธอได้หลบหนีไปง่าย ๆ เช่นนั้น

เขาจับใบหน้าของเธอไว้และกำมือของตัวเองแน่น หรือบางทีเขาอาจกลัวที่จะทำให้เธอเจ็บ เขาจึงคลายการกักขังเล็กน้อย

หัวใจของมาเดลีนเริ่มเต้นแรงเมื่อเธอรู้สึกถึงความอบอุ่นจากมือของเขาที่ซึมเข้าสู่ผิวหนังของเธอ “คุณวิทแมน คุณกำลังพยายามทำอะไรกันแน่?”

“ผมแค่อยากทำอะไรบางอย่างที่ไม่เคยทำกับอดีตภรรยาคนนั้นมาก่อน”

“...”