บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 257

ความอุ่นของลมหายใจได้กระจายที่แก้มของมาเดลีน เธออยู่ในภาวะตกตะลึง และทุกสิ่งที่เจเรมี่เคยทำไว้กับเธอได้วนกลับเข้ามาในความคิดเธออีกครั้ง

เขาเลือดเย็นไร้หัวใจ เขาจึงทำทุกสิ่งโหดร้ายที่มีในโลกกับเธอ

มาเดลีนคิดถึงสิ่งที่เขาไม่เคยทำกับเธอไม่ออกจริง ๆ

ในขณะที่เธอพยายายถอยห่างออกไป เธอสังเกตเห็นว่าใบหน้าของเจเรมี่กำลังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ

ใจของมาเดลีนเริ่มระส่ำอีกครั้ง เธอคิดว่าเจเรมี่กำลังจะเข้ามาจูบเธอ เมื่อเป็นเช่นนี้เธอพยายามวิ่งหนีออกไปแต่เขากลับดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง

เขาโน้มศีรษะลงและฝังใบหน้าตัวเองเข้าระหว่างคอและไหล่ของเธอ เหมือนว่าเขาจะหมดแรง ภายใต้การกอดครั้งนี้ เขาปลดปล่อยความกดดันและความเครียดที่ไม่มีที่มาทั้งหมดไป เขากำลังดื่มด่ำไปกับตัวเองระหว่างที่กอดเธอ

มาเดลีนลุกลนทำอะไรไม่ถูกขณะที่ยังติดอยู่ในอ้อมกอดเขา

เสื้อผ้าที่สวมเธอไม่ได้หนามากนัก เพราะงั้นเธอเลยสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ถูกถ่ายทอดออกมาจากตัวของเจเรมี่ผ่านทางเนื่อผ้าแสนบางนั่น และเนื่องจากพวกเขาอยู่ใกล้กันมากขนาดนั้น ความอบอุ่นของเขาซึมเข้าสู่ผิวเธอมันค่อย ๆ แพร่กระจายไปทั่ว มันช่างร้อนแรงเกินกว่าที่เธอจะต้านไหว

ความรู้สึกที่ว่าลมหายใจของเขาอยู่ใกล้หูเธอนั้น และกลิ่นเย็น ๆ ของเขาลอยคลุ้งเข้ามาในจมูกของเธอ สิ่งต่าง ๆ เหล่านั้นกำลังรบกวนการหายใจและจังหวะการเต้นของหัวใเธอ

มาเดลีนมองไปที่ดวงจันทร์ขณะที่เธอยังติดอยู่ในวังวนที่เจเรมี่สร้างขึ้น

ทว่า เธอนึกถึงสิ่งเลวร้ายเหล่านั้นที่เขาเคยทำไว้กับเธอในทันที

หัวใจที่กำลังเต้นแรงกลับมาเป็นปกติอีกครั้งและเธอไม่พบความรักที่เธอมีต่อเขาอีกต่อไปเช่นกัน

มาเดลีนลดสายตาลงก่อนจะมองผู้ชายที่เอนไหล่มาพิงเธอ จากนั้น เธอเตรียมจะผลักเขาให้กระเด็นออกไป

ถึงกระนั้น ในขณะที่เธอเริ่มขยับ เจเรมี่ใช้แขนเขาโอบรอบเอวเธอแน่นมากขึ้นกว่าเดิม

“อย่าขยับ” เขาพึมพำ “ผมจะไม่ทำอะไรคุณ”

“คุณวิทแมน ฉันไม่คิดว่าสิ่งนี้มันดูเหมาะสมนะ ฉันจะเป็นน้าสะใภ้ในอนาคตของคุณนะ” มาเดลีน แสดงจุดยืนของเธออย่างชัดเจนให้เขารับรู้

เจเรมี่ลืมตาแหลมลึกของตัวเองเมื่อได้ยินพร้อมกับเม้มริมฝีปากบาง “น้าสะใภ้ในอนาคตก็ควรจะปลอบใจหลานชายของตัวเองในเวลาแบบนี้ไม่ใช่หรือไงกัน?”

"..."

เสียงทุ้มและมีเสน่ห์ของเขา ลอยผ่านกระทบหูเธออย่างเย้ายวนและน่าหลงใหล มาเดลีนรู้สึกได้ว่าหน้าของเธอร้อนขึ้น จากนั้นเธอใช้เรี่ยวเเรงที่มีทั้งหมดในการผลักผู้ชายคนนี้ไปให้พ้นตัวเธอ

เธอจัดแจงเสื้อผ้าตัวเองและตวัดสายตาไปที่ชายคนนั้นอย่างไม่พอใจ “คุณวิทแมน นี่น่ะหรอคือสิ่งที่คุณหมายถึงที่ว่าอยากทำอะไรบางอย่างที่คุณไม่เคยทำกับภรรยาคนนั้นมาก่อน?”

มีรอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปากของมาเดลีน “ฉันเดาว่าคุณคงเกลียดมาเดลีนมากจริง ๆ นั่นแหละ แม้เธอแต่งงานกับคุณและมีลูกให้คุณ แต่คุณก้ไม่เคยกอดเธอมาก่อนเนี้ยนะ” เธอยิ้มและพูด ออกไป แต่ว่า เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมหัวใจของเธอถึงร้องไห้อยู่ตอนนี้

ในคืนที่แสงจันทร์สลัว และเธอมองผู้ชายที่เธอเคยรักอย่างสุดขั่วของหัวใจ เธอทุ่มให้เขาทั้งหมดของความรักและความหลงใหลที่มีทั้งชีวิต แต่สุดท้ายแล้วเธอก็ไม่ได้รับสักกอดเป็นการตอบแทน

ช่างน่าสมเพชชะมัด

เจเรมี่มองมาเดลีนพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า “ใช่แล้วล่ะ ผมไม่เคยกอดเธอแบบนี้มาก่อนเลยสักครั้ง”

“แล้วคุณมากอดฉันทำไม? คุณสำนึกผิดเพราะคุณรู้ความจริง? ตอนนี้คุณรู้หรือยังว่าคุณได้กล่าวหาภรรยาเก่าของคุณแบบไม่ถูกต้องและคุณต้องการไถ่บาปด้วยการทำแบบนี้กับฉันในฐานะภรรยาเก่าของคุณเพื่อให้คุณรู้สึกดีขึ้นหรอ?”

มาเดลีนถามออกไปพร้อมรอยยิ้มบางเบาบนใบหน้า มีคำครหาที่รุนแรงในสายตาของเธอ

“เจเรมี่ นี่คุณคิดว่าคุณจะสามารถปัดความรับผิดชอบทั้งหมดได้ด้วยการทำอะไรแบบนี้งั้นหรอ? ไม่สิ คุณทำไม่ได้ คุณเองก็เป็สาเหตุหนึ่งที่มาเดลีนต้องจบชีวิตลงอย่างน่าเศร้า!”

สายลมหนาวก็พัดมาปะทะเธอ หลังจบประโยคที่เธอเอ่ยออกมา

เจเรมี่คิ้วขมวด ขณะที่เขามองใบหน้าที่เกรี้ยวการดของมาเดลีนอยู่ตอนนี้ “ดูเหมือนว่าคุณจะใส่ใจเกี่ยวกับอดีตภรรยาของผมจังเลยนะ”

มาเดลีนผงะเล็กน้อยหลังจากที่ได้ยินแบบนั้น เธอรู้สึกตัวได้ว่านี่เธอเกือบจะเปิดเผยตัวเองอีกแล้วในตอนนี้

เธอยกมือขึ้นสาวผมเล่นเพื่อซ่อนอาการโวยวาย จากนั้น เธอพูดขึ้นว่า “บางทีฉันอาจจะใส่ใจเกี่ยวกับเธอมากเพราะฉันว่าฉันเองดูคล้ายกับเธอขนาดนั้น”

เธอเจอข้ออ้างที่เธอรู้สึกว่าที่แหละเหมาะสมแล้ว กระนั้น เธอจับสังเกตได้ว่าเจเรมี่ได้มองเธอด้วยท่าทางแปลก ๆ

“ในเมื่อคุณไม่เป็นไรแล้ว งั้นฉันไปนะ”

มาเดลีนหันหลังกลับหลังจากที่เธอพูดจบ ก่อนที่เธอจะไปได้ไกล เจเรมี่คว้าข้อมือเธอไว้อีกครั้ง

มือเขาย็นเฉียบหลังจากที่ถูกลมพัดมาสักพัก บรรดานิ้วถูกกดลงบนผิวหนังเธอจนแน่น ทำให้ความรู้สึกแปลก ๆ แทรกซึมเข้าไปในชั้นใต้ผิวหนัง

“วีล่า ผมมีอะไรจะถาม…”

ปี๊ด ปี๊ด

ก่อนที่เจเรมี่จะพูดจบ โทรศัพท์ดังขึ้นอย่างขัดจังหวะเขา

มาเดลีนถอนหายใจอย่างโล่งอกเพราะเธอรู้สึกว่าคำถามของเจเรมี่จะต้องตอบยากแน่ ๆ

เธอไม่สามารถทำความลับรั่วไหลหรือถูกเปิดเผยได้ในตอนนี้