บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 258

ในเมื่อเธอเพิ่งเริ่มวางแผนแก้แค้นไปเอง ดังนั้นเธอจะไม่ยอมให้มีอะไรมาขัดขวางได้ทั้งนั้น

เจเรมี่กดรับสายแต่เขายังไม่ยอมปล่อยมาเดลีนไป เธอเองก็ไม่สามารหลบหลีกเขาไปได้แม้ว่าเธอจะต้องการมันมากแค่ไหนก็ตาม

เธอมองเจเรมี่ขณะที่คิ้วเขาเริ่มขมวด จากนั้นน้ำเสียงของเขาได้เย็นลงกว่าเดิม “ว่าไงนะ? แจ็คสันหายไป?”

เมื่อมาเดลีนได้ยินดังนั้น เธอรู้สึกว่าใจเธอกำลังเต้นระส่ำ

‘แจ็คสันหายไปอีกแล้ว?’

เธอเองก้เริ่มกังวลเช่นกัน

ในขณะที่เธอกำลังเหม่อลอยนั้น เจเรมี่ได้เดินมาหาเธอพร้อมกับขมวดคิ้ว “ลูกชายของผมหายไปอีกแล้ว แต่ผมคิดว่าคุณจะหาเขาเจอ”

“ฉัน?” มาเดลีนประหลาดใจ ทว่า เธอไม่ต้องการโต้เถียงอะไรกับเขาต่อ หัวใจที่เต้นแรงกำลังบอกเธอว่าเธอเองก็อยากรู้ว่าที่ที่แจ็คสันอยู่ในตอนนี่เช่นกัน “ฉันจะช่วยคุณตามหาเขาด้วนก็ได้”

“รีบไปกัน” เขาพูด พลางปล่อยมือ จากนั้น เขาเอาเสื้อโค้ทของเขามาคลุมทับเสื้อคลุมบาง ๆ ของมาเดลีน

ท่าทีที่อ่อนโยนแบบนี้ทำให้มาเดลีนตกใจ ก่อนที่เธอจะรู้สึกตัว เจเรมี่ได้นำเธอลงไปชั้นล่าง

ในระหว่างทาง มาเดลีนส่งข้อความหาเฟลิเป้เพื่อบอกให้เขารู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น

เช่นเคยเฟลิเป้สนับสนุนทุกการตัดสินใจของเธอ

เจเรมี่ขับรถเข้าไปในบ้านของตัวเอง มาเดลีนไม่มีเวลาหวนระลึกถึงอดีตเมื่อเธอได้กลับไปยังสถานที่คุ้นเคยที่เคยอยู่มาก่อน แค่ในตอนนี้ เธออยากรู้ว่าแจ็คสันอยู่ที่ไหน

เธอเดินตามเจเรมี่เข้าไปในบ้าน และเมื่อพวกเขาเดินเข้าไป สาวใช้ก็รีบวิ่งเข้ามาและอธิบายอย่างร้อนรนว่า “นายน้อยแจ็คสันอยู่ในห้อง เแต่ตอนที่ฉันเดินขึ้นไปชั้นบนหลังจากทำอาหารเสร็จแล้ว เขาก็หายไป! ฉันค้นหาทั่วทุกที่แล้วแต่ก็ไม่พบเขา!”

เจเรมี่ได้ฟังที่สาวใช้อธิบายด้วยสีหน้าเย็นชา จากนั้น เขาก็มองมาเดลีนที่ทำหน้าคิ้วขมวด “เขาคงจะไปได้ไม่ไกล ไปค้นหาที่ใกล้ ๆ ก่อนละกัน”

“ฉันคิดว่าเด็กคนนั้นคงยังอยู่ในบ้านหลังนี้” มาเดลีนเอ่ยขึ้นอย่างใจเย็น เกิดความเจ็บปวดในใจเมื่อนึกถึงครั้งที่แล้วตอนที่เธอไปพบแจ็คสันเข้า เธอจำได้ว่าเธอเจอเขากอดตัวเองแน่นขณะที่ตัวสั่นอย่างเกรี้ยวกราด

“ไม่นะคะ เป็นไปไม่ได้! ฉันดูจนทั่วหมดแล้ว ฉันเรียกชื่อเขาซ้ำ ๆ ด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่มีอะไรตอบสนอง” สาวใช้ไม่สนใจในการเดาของมาเดลีน

กระนั้น มาเดลีนได้แต่ส่ายหัวและมองตรงทางเดินข้างหน้าก่อนที่จะเดินขึ้นไปชั้นบน

เธอสวมรองเท้าส้นสูงและชุดเดรสยาวมาก เธอจึงไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างสบาย แต่ว่า มันไม่ได้ขัดขวางความรู้สึกอันแรงกล้าที่เธอมีกับการอยากหาแจ็คสันให้เจอ

มาเดลีนเดินเข้าไปในห้องนอนของแจ็คสัน หลังจากมองไปทั่วแล้ว ในที่สุดสายตาของเธอก็สะดุดกับที่หน้าห้องน้ำที่อยู่ติดกับประตูอีกด้านหลังจากที่เธอจ้องมันอยู่สักพัก

เจเรมี่เดินมาถึงทีหลัง ในขณะที่เขายืนอยู่ที่ประตู เขาได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งกำลังพูดเบา ๆ “แจ็ค นี่ฉันเอง วีล่า”

แจ็คสันอยู่ในนั้นจริง ๆ ใช่ไหม?

เจเรมี่รู้สึกว่านี่เป็นเรื่องอุกอาจเกินไป เขารีบเปิดประตูห้องน้ำและเห็นมาเดลีนนั่งยอง ๆ อยู่บนพื้น พร้อมกับแจ็คสันที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอ เขากำลังหลับตา มีน้ำตาตรงมุมตาของเขาที่ยังคงเปียกอยู่

เขาทำอะไรไม่ถูก และทันใดนั้นเอง เขานึกได้ว่ามาเดลีนเคยแนะนำให้เขาพาแจ็คสันไปหาหมอ

เด็กคนนี้ป่วยทางจิตงั้นหรือ?

ตอนนี้เขายังคงหาคำตอบไม่ได้ แต่เขารู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นว่าแจ็คสันไม่เป็นอะไร

มาเดลีนต้องการกลับบ้านทันทีที่เธอเจอแจ็คสัน แต่เด็กคนนี้ไม่ยอมปล่อยเธอไป นอกจากนี้ เธอยังรู้สึกสะเทือนใจกับเขา และเธอเองก็ไม่เต็มใจที่จะปล่อยเขาทิ้งไว้แบบนั้นแล้วกลับไปเช่นกัน

มาเดลีนตัดสินใจที่จะอยู่ต่อหลังจากรู้สึกถึงอารมณ์แปลก ๆ นี้ เธออุ้มแจ็คสันขึ้นมาบนเตียงและปลอบใจเขาเบา ๆ พูดว่า “แจ็ค นายควรนอนได้แล้ว ฉันจะอยู่ที่นี่กับนายเองนะ”

ดวงตาที่สดใสแต่ไม่เชื่อของแจ็คสันจ้องมาที่เธอ “จริง ๆ หรอครับ พี่วีล่า?”

“ใช่แล้ว เด็กดี” เธอพยักหน้าและให้สัญญาก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะหลับตาเข้านอนไปในที่สุด

เจเรมี่นำเสื้อผ้าและสิ่งของจำเป็นสำหรับมาเดลีนมาให้ในคืนนี้ “ชุดนอนพวกนี้เป็นของอดีตภรรยาของผม คุณใส่มันคืนนี้ได้ถ้าคุณไม่รังเกียจอะไร”

เขายื่นเสื้อผ้าให้เธอ มาเดลีนรู้สึกแปลก ๆ เมื่อเห็นเสื้อผ้าที่คุ้นเคยในมือของตัวเอง

นี่เขาไม่ได้โยนชุดนอนของเธอทิ้งไปงั้นหรอ

เขากำลังคิดอะไรอยู่?

หลังจากที่เจเรมี่ปิดประตูลงแล้วเดินกลับห้อง มาเดลีนเฝ้ามองเเจ็คสันต่อไป และในเวลาเดียวกัน เธอได้โทรหาเฟลิเป้เพื่อบอกเขาว่าทำไมคืนนี้เธอไม่กลับบ้าน

และหลังจากวางสาย เธอเดินไปเข้าห้องน้ำ

และหลังจากที่เธออาบน้ำเสร็จแล้ว เธอเริ่มรู้ตัวว่าลืมนำชุดนอนติดเข้ามาในห้องน้ำด้วย ตอนนี้เธอสามารถใช้ผ้าขนหนูพันรอบตัวเองไว้เท่านั้น

เธอพันมันรอบตัวอย่างเร่งรีบและรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งกลับเข้าห้องไป เมื่อเธอกำลังจะสวมชุดนอนประตูได้ถูกเปิดออก

เธอจับผ้าขนหนูบริเวณหน้าอกแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว เธอเงยหน้าขึ้นจ้องผ่านเข้าไปในดวงตาของเจเรมี่ที่จ้องเธออย่างจะกินเลือดกินเนื้อ และสิ่งที่เธอกังวลมากที่สุดคงจะเป็นการที่เจเรมี่มองไปที่บริเวณหน้าอกด้านซ้ายของเธอ