บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 26

มาเดลีนรู้สึกแปลกใจกับท่าทีของเจเรมี่ อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้พยายามประจบประแจงเขาเหมือนที่เคยทำ เธอถามอย่างใจเย็นว่า “คุณอยากจะคุยอะไร คุณชาย วิทแมน?”

เจเรมี่ไม่พอใจกับการที่เธอพูดกับเขาแบบนั้น “เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ?”

“แปลกตรงไหนเหรอ? คุณไม่เคยสนใจอะไรฉันอยู่แล้วนี่ คุณชายวิทแมน”

เจเรมี่ขมวดคิ้ว และหลังจากที่เขาเงียบอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พูดขึ้นว่า “ท้องของแมร์ใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ฉันอยากจะให้สถานะกับเธอ”

ทั้งที่มาเดลีนก็รู้ดีว่าเจเรมี่จะบังคับให้เธอหย่ากับเขาในสักวัน แต่มันก็ยังรู้สึกเหมือนถูกสายฟ้าฟาดลงมา ตอนนี้มันเกิดขึ้นแล้ว

มาเดลีนมองไปที่ชายผู้เยือกเย็นตรงหน้าเธอ เธอหัวเราะเยาะเย้ยตนเอง “แล้วฉันล่ะ?”

เธอถามขึ้น จู่ ๆ เธอก็รู้สึกเหมือนว่าเธอกับลูกในท้องเป็นแค่เรื่องตลกที่ใหญ่ที่สุดในโลก

การจ้องมองที่รุนแรงและเจาะลึกของเจเรมี่ถูกส่งไปยังใบหน้าของมาเดลีน “ถ้าเธอยังคงเชื่อฟังเรา เราสามารถอยู่แบบนี้ต่อไปได้”

มาเดลีนหัวเราะออกมาหลังจากที่มึนงงอยู่ "คุณวิทแมน คุณกำลังบอกว่า คุณต้องการให้ภรรยาที่แต่งงานแล้วถูกต้องตามกฎหมายมาเป็นเมียน้อยของคุณงั้นเหรอ? คุณต้องการให้นางเมียน้อยหน้าด้านคนนั้นมาอยู่ในตำแหน่งของฉันใช่ไหม?”

หลังจากที่เธอพูดออกมาแบบนั้น ใบหน้าของเจเรมี่ก็เข้มขึ้น มันช่างดูน่ากลัว

มาเดลีนรู้สึกเจ็บปวดในใจ เธอกัดริมฝีปากและกำหมัดแน่น “เจเรมี่ แม้ฉันจะตาย ฉันก็จะไม่ปล่อยให้นางผู้หญิงสองหน้าอย่างเมเรดิธได้ในสิ่งที่เธอต้องการหรอก!”

หลังจากที่มาเดลีนพูดอย่างนั้น เธอก็หันกลับไปและขึ้นไปชั้นบนเพื่อขังตัวเองในห้องของเธอ

หัวใจของเธอเต้นแรง เธอกลัวเหลือเกินว่าเธอจะขอร้องให้เขาอย่าหย่ากับเธอ ทถ้าเธอช้าลงกว่านี้

ท้ายที่สุด เธอไม่เคยเปลี่ยนความปรารถนาของเธอได้ ตราบเท่าที่เธอสามารถอยู่กับเขาได้ เธอก็จะมีความสุขและพอใจ

อย่างไรก็ตาม ความใจร้ายของเขามันเกินการจินตนาการของเธอ ทั้ง ๆ ที่เขาสัญญาว่าจะอยู่กับเธอตลอดไปแท้ ๆ

…

มาเดลีนย้ายออกมา เธอไม่กล้าเผชิญหน้ากับเจเรมี่อีก เธอกลัวว่าเขาจะยื่นเอกสารหย่าให้เธออีกครั้ง และไม่ต้องพูดถึงเรื่องเธอยังกลัวว่าเขาจะพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อฆ่าลูกในท้องของเธอเพราะเห็นแก่เมเรดิธ

เธอคิดว่าเจเรมี่จะถามเกี่ยวกับเธอหลังจากที่เธอย้ายออกมา อย่างไรก็ตาม ไม่กี่วันผ่านไป เขาไม่เคยโทรหาเธอเลย เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้อยู่บ้านในช่วงสองสามวันนั้น

มาเดลันพยักหน้าและยิ้ม เอเวอร์ลีนเป็นชื่อจริงของเธอ สำหรับนามสกุลจริง ๆ ของเธอ เธอไม่รู้

ตั้งแต่จำความได้ เธอไม่มีพ่อแม่ เธอมีเพียงปู่ที่ป่วยทางจิตเท่านั้น

มาเดลีนคิดว่าเธอจะเป็นคนเดียวที่ไว้ทุกข์ให้ปู่ของเธอเมื่อเขาคืนสู่ที่ที่ให้กำเนิดเขา อย่างไรก็ตาม ดูจากสถานการณ์ในปัจจุบัน เธอคงจะได้จากไปก่อนเลนเป็นแน่

มาเดลีนตรวจสอบราคาสำหรับการผ่าตัด และพบว่าเธอต้องการเงินประมาณสามแสนดอลลาร์เพื่อรักษามะเร็งปอดระยะที่สอง

เมื่อเห็นตัวเลขนั้นแล้ว แสงในดวงตาของมาเดลีนก็เริ่มจางหายไปอย่างช้า ๆ เธอรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอถูกติดอยู่ในตาข่าย มันยิ่งแน่นและแน่นขึ้นจนให้เธอหายใจได้ยากขึ้น

สามแสนดอลลาร์ เธอจะหาเงินมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร?

เมื่อเธอคิดถึงคุณปู่ของเธอต้องจากไปเพราะเธอไม่มีเงินเพียงพอสำหรับการรักษาเขา น้ำตาก็ออกมาบดบังการมองเห็นของเธอ ความเจ็บปวดจากการสูญเสียคนที่รัก มันเป็นเรื่องที่ทำให้รู้สึกหายใจแทบไม่ออก

ค่ารักษาที่แพงทำให้มาเดลีนตกอยู่ในสภาพสิ้นหวังอีกครั้ง ในที่สุดเมื่อเธอกำลังจะหมดหวัง เธอก็นึกถึงเจเรมี่ขึ้นมา

เขาคือความหวังเดียวของเธอ