บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 268

“วีล่า ควินน์ นี่เธอกล้าวางแผนคิดร้ายกับฉันงั้นหรอ นังสารเลว?!” เมเรดิธเปลือกนอกแตกแล้วภาพลักษณ์ภายนอกที่ดุอ่อนแอและบอบภายในวิดีโอที่เธอถ่ายนั้นหายไปโดยปลิดทิ้ง

เธอลุกขึ้นยืนและขบฟันกรอด ๆ ใขณะที่เธอคว้ามีดปอกผลไม้บนโต๊ะข้างเตียงมาถือไว้ เธอกำลังจะตวัดมีดให้บาดหน้าของมาเดลีน ในทางกลับกัน โรสไม่ได้ห้ามปรามธอเลย เธอหวังว่าเมเรดิธจะสอนบทเรียนให้ผู้หญิงที่น่ารำคาญคนนี้ได้รู้สำนึกบ้างเท่านั้น

มีดที่เข้ามาใกล้เธอมากขึ้นถูกฉายผ่านม่านตาเธอ มาเดลีนจำได้ดีว่ารอยมีดสองแผลที่เมเรดิธ เคยทิ้งไว้บนใบหน้าของเธอในตอนนั้น ฉากนั้นปรากฏขึ้นในหัวเหมือนฝันร้ายในความมืด

เธอดึงสติตัวเองกลับมาอย่างรวดเร็วและสามารถหลบหลีกวิถีของใบมีดมันวาวได้อย่างทันท่วงที

“หยุดหนีนะ นังสารเลว!” ไฟแห่งความโกรธโหมไหม้ไปทั่วหน้าหน้าอกของเมเรดิธ เธอถือมีดปอกผลไม้ไว้แน่นอีกครั้ง “ฉันจะบอกอะไรให้นะ วีล่า ควินน์ นี่คือวิธีที่ฉันทำให้มาเดลีนเสียโฉมในตอนนั้น ถ้าขืนเธออกล้ามาล้ำเส้นฉันอีกครั้ง ฉันจะให้เธอได้ลิ้มรสความเจ็บปวดแบบเดียวกับที่ยัยนอกคอกนั้นรู้สึก!”

มาเดลีนรีบวิ่งหนีเธอออกไป แต่แล้ว โรสเข้ามาเพื่อจับตัวเธอไว้

เมเรดิธยิ้มออกมาในความเป็นนักล่าที่มีสีแดงในดวงตา ใบหน้าของเธอดูชั่วร้ายและรุนแรง ดูเหมือนกับปีศาจกระหายเลือด ในขณะที่เธอตวัดมีดลงบนมาเดลีนอย่างไร้สามัญ ...

“ระวัง!”

ช่วงเวลาความเป็นความตายนี้ มาเดลีนได้ยินเสียงแสดงความเป็นห่วงดังขึ้นด้านหลังธอ

เจเรมี่วิ่งยืนขวางหน้าเธอไว้อย่างรวดเร็วและเขาดึงเธอเข้าสู่อ้อมแขนของเขา เขาปกป้องเธอไว้ด้วยมือข้างเดียว และส่วนอีกข้างหนึ่งเขาได้จับข้อมือของเมเรดิธที่ถือมีดปอกผลไม้อยู่

เขาเงยหน้าขึ้นมองหน้าที่น่าขนลุกและน่ากลัวของเมเรดิธ

“รู้ไหมว่าคุณกำลังทำอะไร?” เขาถามออกมาช้า ๆ น้ำเสียงและท่าทีของเขาไม่เคยเย็นชาเท่านี้มาก่อน

เมเรดิธตกตะลึงและโรสเองก็ผงะทันที พวกเขาคิดไม่ถึงว่าเจเรมี่จะปรากฏตัวในเวลานี้

“เจ - เจเรมี่?” เมเรดิธทำอะไรไม่ถูก เมื่อเธอกำลังจะอธิบายบางอย่าง แต่มือของเธอกลับถูกเจเรมี่ผลักออกไปอย่างเกรี้ยวกราด

เธอเสียการทรงตัวและเซไปข้างหลัง

เธอชนเข้ากับตู้ที่ตั้งด้านหลัง เธอเอื้อมมือไปจับกำแพงเพื่อทรงตัว แต่เธอลืมไปว่าเธอถือมีดเล่มบางเฉียบอยู่ ส่งผลให้ ใบมีดคมบาดไปที่แก้มของเธอ และในทันทีนั้น เนื้อของเธอได้ปริออก

แต่แล้ว ณ ตอนนั้นเธอไม่ได้สังเกตเห็นมันเพราะเธอเอาแต่มองมาเดลีนที่กำลังหลบอยู่ในอ้อมแขนของเจเรมี่ด้วยความไม่เชื่อสายตา

มันเป็นไปได้ไง?

มันเป็นไปได้ไงกัน?

เธอต้องได้เห็นสิ่งต่าง ๆ พวกนี้!

มันเป็นไปไม่ได้!

เจเรมี่เกลียดใบหน้านี้ที่สุดไม่ใช่หรือไง! นี่คือใบหน้าที่เหมือนกับมาเดลีน!

แม้ว่ามันจะงดงามแค่ไหน แต่ในสายตาของเจเรมี่ มันต้องเป็นใบหน้าที่น่าเกลียดที่สุดในโลก

มาเดลีนไม่ได้คาดคิดว่าเจเรมี่จะปรากฏตัวในช่วงเวลาที่เธอกำลังจะถูกเมเรดิธและแม่ของหล่อนทำร้ายอย่างทันท่วงที

อ้อมกอดที่แน่นของเขาเต็มไปด้วยความอบอุ่นที่เธอเคยโหยหาในตอนนั้น ความอบอุ่นนี้โอบล้อมร่างบาง ๆ ของเธอไว้ในขณะนี้

“ไม่เป็นไรแล้วนะตอนนี้ คุณไม่ต้องกลัวแล้ว” เจเรมี่กระซิบอย่างแผ่วเบาที่ข้างหูของมาเดลีน เมื่อเขารู้สึกได้ถึงความกลัวของเธอ

มาเดลีนตกใจ เธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของเจเรมี่ที่ไหลรดแก้มของเธอ คำปลอบโยนของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความห่วงใยอย่างที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน

ดูเหมือนว่าเขาเป็นห่วงเธออย่างแท้จริง

“เจเรมี่!” ขณะนี้เมเรดิธ กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

“เจเรมี่ คุณโอบอุ้มผู้หญิงคนนั้นได้ไงกัน? คุณบอกฉันว่าฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวที่คุณจะปกป้องตลอดไปในชีวิตนี้!” เธอร้องเสียงหลงโดยไม่สนใจภาพลักษณ์ของเธอ เสียงของเธอโหยหวนมาก

เจเรมี่เงยหน้าขึ้นอย่างเย็นชา เมื่อเขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แววตาของเขาได้เปลี่ยนไปเมื่อเขาเห็นใบหน้าของเมเรดิธในตอนนี้

เมเรดิธคิดว่าเจเรมี่รู้สึกเสียใจกับเธอ เมื่อเธอกำลังจะเล่นงานเหยื่อ เธอเห็นโรสชี้ไปที่หน้าของเธอพร้อมกับกรีดร้อง “เมอร์! หน้า-หน้าแก!”

เมเรดิธมองไปที่โรสด้วยความสับสน เธอเอามือไปสัมผัสที่ใบหน้า “หน้าหนูมีอะไรผิดปกติหรอคะ?”