บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 269

เมเรดิธสัมผัสใบหน้าที่อันน่าสยองของเธอ เมื่อเธอรู้สึกได้ถึงของเหลวอุ่นที่ปลายนิ้วเหนียวยืดไหลลงมาที่แก้มตัวเอง รูม่านตาของเธอตีบลง “เลือด! ทำไมมันเยอะแบบนี้! หน้าของฉัน!”

เธอมองฝ่ามือเปื้อนเลือดของตัวเองและกรีดร้องอย่างคลั่ง ตอนนี้ใบหน้าเธอซีดลงมากจากการที่เห็นเลือด

มาเดลีนเงยหน้ามองเนื้อที่ปริแตกบนแก้มขวาของเมเรดิธ เธอรู้สึกประหลาดใจ แต่ขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกว่ามันช่างตลกเสียจริง ที่ได้เห็นมันต่อหน้าต่อตา เธอยิ้มออกมาอย่างพอใจ

เธอไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งเมเรดิธจะเสียโฉม

มันเป็นกรรมรึเปล่านะ?

“เมอร์ เมอร์ ไม่ต้องกลัว เจเรมี่ก็อยู่ เขาจะไม่ปล่อยให้อะไรเกิดขึ้นกับแกแน่นอน!” โรสวิ่งเข้ามาหาเธอเพื่อปลอบใจ จังหวะเดียวกัน เธอก็ไม่ลืมที่จะลากเจเรมี่เข้ามาเกี่ยวข้องในบทสนทนาด้วย

“เจเรมี่ พาเมอร์ไปให้หมอรักษาเดี่ยวนี้ ถ้าไม่งั้น เธอจะมีแผลเป็นบนหน้าเอาได้ มันจะแย่ถ้าเกิดขึ้น” โรสพูดออกมาอย่างรีบร้อนพลางผลักเมเรดิธไปหาเจเรมี่

เมเรดิธช้อนสายตาขึ้นมองเจเรมี่ที่ยังโอบอุ้มมาเดลีนอยู่ “เจเรมี่ หน้าฉัน หน้าฉัน…ฉันน่าเกลียดมากไหม?”

“เจเรมี่ มัวทำอะไรอยู่อีก? เมอร์เลือดออกมาก เธอจะตายเอาได้นะ!” โรสพูดเกินจริงไปมาก

เมเรดิธเงยหน้าขึ้นเพื่อมองเจเรมี่ขมวดคิ้วอยู่ เขาดูเหมือนว่ากำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

ในวินาทีถัดมา เขาปล่อยแขนของตัวเองที่โอบรอบมาเดลีนไว้ เขาดูราวกับว่าเขากำลังจะไปหาเมเรดิธ

ทันใดนั้น มาเดลีนได้ส่งเสียงครวญครางเบา ๆ

เจเรมี่เบนสายตาของเขาจากเมเรดิธไปทางมาเดลีนในวินาทีถัดจากนั้นทันที

“เกิดอะไรขึ้น?”

“อย่าใส่ใจเลย คุณวิทแมน ฉันคิดว่าข้อเท้าพลิกเฉย ๆ นะ คุณควรพาคุณครอว์ฟอร์ดผู้สูงศักดิ์ไปทำแผลที่หน้าของเธอดีกว่า เผื่อว่าเธอจะเสียเลือดมากเกินไป”

ทุกคำที่มาเดลีนพูดเจือไปด้วยการถากถางมากมาย โรสและเมเรดิธทำหน้าคิ้วขมวดใส่เธอ แต่พวกเขาไม่กล้าโต้เถียงมาเดลีนมากในขณะนี้

“เจเรมี่ เมเรดิธดูแย่ลง เร็วเข้าเถอะและ—”

“งั้นก็พาเธอไปก่อน” เจเรมี่เอ่ยขึ้นขัดจังหวะโรสด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ไปเช่นนั้น จากนั้น เขาหันหน้ากลับมาทางมาเดลีนและจับมือเธอไว้ “ผมจะพาคุณไปที่แผนกดูแลเรื่องกระดูกเอง”

“... ” เมเรดิธและโรสประหลาดใจมาก

มาเดลีนมองดูแม่ลูกคู่นี้ที่ดูอึดอัดอยากพูดอะไร “คุณไม่คิดว่ามันไม่เหมาะหรอคะ?”

“มันจะดูแย่กว่าถ้าคุณได้รับบาดเจ็บไม่ว่าจะยังไงก็ตาม” เจเรมี่ตอบขณะที่เอาแขนของเขากุมหัวไหล่ของมาเดลีนไว้ จากนั้น เขาดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของตัวเอง

“เจเรมี่! เจเรมี่ คุณจะไม่ดูดำดูดีฉันจริง ๆหรอ? เจเรมี่…” เมเรดิธเจ็บปวดจนแทบคลั่ง

มาเดลีนแสยะมุมปากของเธอให้เผยรอยยิ้มเล็กน้อย เธอปริ่มเปรมเหลือเกินตอนที่นึกถึงอาการหงุดหงิดและความปั่นป่วนของเมเรดิธในตอนนี้

ย้อนกลับไป ในตอนนั้นเธอขอร้องเขากี่ครั้งกันเมื่อตอนเขาหันหลังให้เธอ? และทุกครั้งเขาก็มักจะเดินจากไปโดยไม่ไยดีเธอสักนิด

ตอนนี้ทุกอย่างได้พลิกเปลี่ยนไปหมดแล้ว เธอไม่ใช่คนที่ทุกข์ทรมานอีกต่อไป

โรสกระทืบเท้าอย่างโมโหเมื่อเห็นเจเรมี่ไม่สนใจเมเรดิธใด ๆ เขาเพียงแค่เดินออกไปพร้อมกับมาเดลีนเท่านั้น “เมอร์ เร็วเข้า! แม่จะพาไปแผนกฉุกเฉินเอง แกมีแผลเป็นบนหน้าไม่ได้นะ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ถ้าไม่งั้นล่ะก็ แกจะเสียเจเรมี่ไปจริง ๆ นะ!”

เมเรดิธได้ยินโรสพูดออกมา เธอโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ อย่างไรก็ตาม เธอจะทำในเรื่องที่เธอควรจัดการเท่านั้น

“วีล่า ควินน์ จำสิ่งนี้ไว้ให้ดี ฉันจะทำให้เธอรู้แจ้งและชดใช้สำหรับสิ่งที่เธอทำอย่างสาสม!” เธอจ้องหลังของมาเดลีนในขณะที่เอ่ยเธอสาบานอย่างอาฆาต จากนั้น เธอละสายตานั้นไปอย่างไม่เต็มใจนัก

“คุณจะเมินต่อคู่หมั้นตัวเองจริง ๆ งั้นหรอ คุณวิทแมน? เธออาจมีแผลเป็นบนใบหน้าเอาได้นะ” มาเดลีนจงใจถามเขาแบบนั้น

เจเรมี่หยุด และกระตุกฉายแววตาที่ไปกระตุ้นความคิดตัวเอง “หากเทียบกับรอยแผลเป็นที่จะเกิดขึ้นกับเมอร์เเล้ว ผมกังวลว่าตอนนี้ขาของคุณจะเจ็บมากกว่า”

คำตอบที่ได้ไม่เป็นไปตามที่มาเดลีนคาด

ขาของเธอปกติดี เธอแค่พูดไปแบบนั้นเพราะอยากให้เขาอยู่ข้างเธอ

ไม่ว่าอะไรก็ช่าง ตอนที่เขาพูดถึงขาที่เจ็บเธอได้แต่ขมวดคิ้วและพยักหน้า “มันก็เจ็บอยู่บ้าง”

แววตากังวลในดวงตาเจเรมี่เผยออกมาหลังจากที่เขาได้ยิน ในวินาทีต่อมา เขาเอาแขนวนรอบเอวมาเดลีนแล้วอุ้มเธอขึ้น

มาเดลีนไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจเธอไม่คิดว่าวันนี้จะมาถึงจริง ๆ

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ เธอถูกเจเรมี่อุ้มตามแบบฉบับเจ้าสาวแล้ว

“เท่านี้คุณก็ไม่รู้สึกเจ็บแล้วนะ” เขาเอ่ยคำอธิบายอย่างแนบชิดใกล้หูเธอ เสียงที่ใก้ลใบหูถูก กระซิบราวกับสายลมอ่อน ๆ

มาเดลีนเหลือบมองมองเขาด้วยอาการตกใจ จากมุมนี้ เธอสามารถเห็นแนวกรามของโครงหน้าที่เด็ดเดี่ยวสมบูรณ์แบบของเจเรมี่ได้ชัดเจน ส่วนประกอบของโครงหน้าของเขาดูดีมากแม้ว่าสายตาของเขาจะเย็นชาก็ตาม ขณะนี้ ความอบอุ่นที่หน้าอกของเขากำลังแทรกซึมเข้าสู่ผิวหนังของเธอผ่านเสื้อเชิ้ตตัวบางของเขา มันแผดเผาและเด่นชัดมาก

กระนั้น มาเดลีนไม่รู้สึกหวั่นไหวหรือปราบปลื้มมัน

เธอมองรูปหน้าด้านข้างของเจเรมี่พร้อมหมัดที่กำแน่น เธอเยาะเย้ยในใจจนรู้สึกได้

‘เจเรมี่ รู้ไหมว่าฉันรอคอยอ้อมกอดของเขามานานแค่ไหน?’