บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 270

‘แต่ก็นะ คุณก็ไม่เคยให้ความอบอุ่นกับฉันมาก่อนเลย’

‘คุณรู้ไหมว่าฉันเจ็บปวดเเค่ไหนตอนที่คุณปักเรื่องราวเลวร้ายทิ้งไว้ในใจฉัน?’

‘คุณไม่รู้หรอก…’

เจเรมี่พามาเดลีนมาพบหมอ หลังจากแน่ใจแล้วว่าเธอไม่เจ็บตรงไหนใด ๆ เขาถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจในที่สุด

แม้ว่ามาเดลีนจะปฏิเสธหลายครั้งก็ตาม แต่เจเรมี่ก็ยืนยันที่จะไปส่งเธอที่อพาร์ตเมนต์

เจเรมี่เหมือนจะเบาใจเมื่อไม่เห็นเฟลิเป้ไม่อยู่รอบ ๆ

มาเดลีนตัดสินใจไล่เขาออกไปเพราะเธอกลัวว่าเขาจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างในนั้น “คุณวิทแมน คุณควรกลับไปเยี่ยมภรรยาของคุณที่โรงพยาบาลจะดีกว่า”

“ผมบอกคุณกี่ครั้งแล้วว่า เธอไม่ใช่คู่หมั้นของผมอีกแล้ว” เขาเอ่ยอย่างเย็นชามองในตาของมาเดลีนในนั้นมีแววประหลาดปรากฏขึ้น “และอย่าเรียกผมว่าคุณวิทแมนอีกนะตอนเจอกันครั้งหน้า คุณเรียกผมแค่ชื่อก็พอ”

มาเดลีนมองเขาอย่างประหลาดใจ เธอกำลังจะพูดอะไรออกไปแต่โทรศัพท์ของเจเรมี่กลับดังขึ้นเสียก่อน

เขามองไปที่หน้าจอมือถือในขณะที่ใบหน้าเคร่งขรึมขึ้นอย่างรวดเร็ว

เขาตัดสายโทรศัพท์ทิ้ง แต่หลังจากนั้นไม่ถึงสองวินาที มันกลับดังขึ้นอีกครั้ง

ครั้งนี้ เขากดรับสาย ในห้องนั้นเงียบมาก จนมาเดลีนได้ยินอย่างชัดเจนว่าเป็นผู้หญิงที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของโทรศัพท์ ส่งเสียงโวยวายออกมา

เธอเดาว่าน่าจะเป็นโรส

“ผมจะไปหา หยุดโทรมาสักที” เจเรมี่ตอบอย่างเยือกเย็น จากนั้น เขากดวางสายโดยไม่ลังเลใด ๆ

เขามองไปที่มาเดลีนที่กำลังพิงกับเตียงอยู่ “พักผ่อนซะนะ แล้วผมจะโทรหเร็ว ๆ นี้”

มาเดลีนยิ้มและพูดออกมาอย่างกินใจว่า “ฉันหวังว่าเราจะเจอกันนเร็ว ๆ นี้นะ”

เจเรมี่มองใบหน้าที่มีเสน่ห์ของเธอท่ามกลางแสงพระอาทิตย์ตก เขาติดอยู่ในความมึนงงประมาณสองวินาทีก่อนจะหันหลังจากไป

หลังจากที่เขาออกจากห้องนั้น ก่อนที่เขาหันไปมองไปที่ประตูของห้องรับรองแขกโดยไม่รู้ตัว

เขาครุ่นคิดสักครู่ก่อนจะหมุนลูกบิดที่ประตูเบา ๆ ประตูไม่ได้ล็อคไว้ เขาไม่ได้เข้าไปข้างในเพียงแค่มองเข้าไปจากข้างนอกจุดนี้

ไม่นานนัก ริมฝีปากบางของเขายกยิ้มขึ้นมาอย่างพอใจเล็กน้อย เกิดประกายแวววาวในตาเขาก่อนที่เขาจะปิดประตูและเดินออกไป

“ถ้าคุณไม่ออกไปตอนนี้ ผมจะกลับ” เจเรมี่พูดออกมาด้วยความเย็นชาอีกครั้ง โรสตัวสั่นเกินกว่าจะควบคุมได้ หลังจากที่เธอเห็นเมเรดิธจ้องเธออยู่ เธอได้แต่ปิดปากเงียบและเดินออกไปแล้วปิดประตูตามหลัง

ส่วนหลังจากโรสออกไปแล้ว เมเรดิธเริ่มเล่นงานเหยื่อของตัวเองอีกครั้ง เธอจับแขนเจเรมี่ไว้แน่น แต่ในวินาทีถัดมา เจเรมี่ผลักเธอกระเด็นออกไป

เมเรดิธเริ่มร้องไห้อย่างฟูมฟาย “เจเรมี่ ได้โปรดอย่าทิ้งฉันไป ตอนนี้ฉันรู้ว่าฉันเอาแต่ใจแค่ไหน แต่วีล่าต่างหากที่มายั่วโมโหฉันถึงที่! เธอจงใจมาเพื่อยั่วโมโหฉัน เธอพูดว่าเธอจะแย่งคุณไปจากฉัน เพราะงั้นฉันยอมไม่ได้ นั้นแหละที่ทำไมฉันโกรธและโมโหมาก ฉันไม่ได้อยากจะกรีดหน้าเธอจริง ๆ หรอกนะ ฉันแค่ทำให้เธอกลัว ได้โปรด เจเรมี่คุณต้องเชื่อฉัน!” เมเรดิธอธิบายอย่างลุกลี้ลุกลน แต่เธอรับรู้เเละสังเกตเห็นว่าเจเรมี่มองเธออย่างเย็นชาเท่านั้น มีความสงสัยและความผิดหวังในดวงตาเขาอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้

อัตราการเต้นของหัวใจของเมเรดิธพุ่งทยานขึ้น เธอจับชายเสื้อเชิ้ตของเจเรมี่ไว้ แล้วเอ่ยอย่างแผ่วเบาว่า “เจเรมี่ คุณเชื่อฉันใช่ไหม?”

“ผมได้ยินทุกอย่าง” เจเรมี่พูดอย่างกะทันหัน

สีหน้าเมเรดิธที่แสดงออกมาเเข็งทื่อทันที “ได้ - ได้ยินอะไร?”

“ก่อนที่ผมจะเดินข้ามาในห้อง ผมได้ยินสิ่งที่คุณพูดกับวีล่าทั้งหมด”

“... ”

“คุณคือคนที่ทำลายหน้าของมาเดลีน!”