บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 280

ในวินาทีต่อมา เจเรมี่ลงจากรถขณะรอบตัวเขารายล้อมไปด้วยกลิ่นอายที่เยือกเย็น

ใบหน้าเขาแสดงออกอย่างเย็นชาเมื่อเห็นตำรวจพวกนั้นจับมือมาเดลีน เขาเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะดึง มาเดลีนไปไว้ข้างหลังห่างจากเจ้าหน้าที่

“การตกลงไปของเมเรดิธเป็นแค่อุบัติเหตุ มันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ รบกวนตรวจให้ละเอียดก่อนทำการจับกุมจะดีกว่านะ”

เสียงของเขาฟังดูเย็นชาในขณะที่ดวงตาเขาค่อย ๆ หรี่ลง เขาเอื้อมมือกุมไหล่มาเดลีนแล้วเปิดประตูรถให้เธอ จากนั้นพูดออกมาว่า “เข้าไปสิ”

เมื่อเทียบกับรถตำรวจแล้ว มาเดลีนเลือกที่จะเข้าไปในรถของเจเรมี่ดีกว่า

เพียงไม่กี่วินาที เจเรมี่ขับรถพาเธอไปยังชานเมืองสงบและว่างเปล่า

หลังจากลงจากรถ มาเดลีนถามเขาอย่างตรงไปตรงมาว่า “ฉันเป็นคนที่ทำให้ผู้หญิงที่คุณรักมากที่สุดตกตึกลงไป ทำไมคุณยังช่วยฉันอยู่?”

เจเรมี่มองเธอด้วยรอยยิ้มปลอม ๆ ที่ถูกสร้างขึ้นบนใบหน้าเขา “ผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุดเหรอ? แล้วคุณรู้ไหมว่าผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุดคือใครกัน?”

“นี่ไม่ใช่แค่ฉันที่รู้ว่าเป็นใคร แต่ฉันคิดว่าทั้งเกลนเดลรู้หมดแหละว่าผู้หญิงที่คุณรักมากที่สุดคือเมเรดิธ ในทางกลับกัน ผู้หญิงที่คุณเกลียดที่สุดก็คือภรรยาเก่าของคุณ มาเดลีนคนนั้น” มาเดลีน ยิ้มและตอบเขาโดยไม่ต้องคิด

เจเรมี่เลิกคิ้วขึ้นหลังจากได้ฟัง เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ คล้ายกับว่าเขากำลังอยู่ในห้วงความคิด

มาเดลีนยิ้มเล็กน้อยเมื่อเธอเห็นชายคนนี้เงียบไปไม่ตอบ “ขอบคุณที่ช่วยฉันในครั้งนี้ แต่ฉันคิดว่าคุณควรกลับไปดูแลผู้หญิงที่คุณรักมากที่สุดคนนั้นจะดีกว่า ฉันคิดว่าเธออยู่ไม่ได้โดยไม่มีคุณในชีวิตนี้” เธอพูดก่อนจะหมุนตัวหนี ทว่า ในขณะที่เธอก้าเดินออกไป เธอกลับถูกดึงข้อมือของเธอไว้

ความหนาวเย็นได้แทรกซึมเข้าสู่ผิวหนังและห่อหุ้มหัวใจเธอไว้

เจเรมี่คว้าข้อมือของมาเดลีนเอาไว้ เขาเดินไปข้างหลังเธออย่างช้า ๆ “ในวันนั้น คุณถามผมว่า คุณควรจะแต่งงานกับผู้ชายที่หน้าตาเหมือนผมดีกว่าไหมเพราะคุณดูเหมือนอดีตภรรยาของผม ผมจะตอบคุณตอนนี้เลยนะว่า และคำตอบของมันคือใช่”

“...” มาเดลีนหันหน้ากลับไปด้วยความสับสน ตาของเธอสบกับการจ้องสายตาเจ้าชู้ของเขา

“จะไม่มีผู้ชายคนไหนที่ดูเหมือนผมได้อีกแล้วในโลกนี้ ดังนั้น คุณสามารถแต่งงานกับผมได้เท่านั้น”

“เจเรมี่ วิทแมน คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังพูดอะไรออกมา?” มาเดลีนถามเขาด้วยความแปลกใจ

“แน่นอน ผมต้องรู้สิ” เขาตอบอย่างชัดเจน เขามีความมั่นใจและมีความเอาแต่ใจแสดงบนใบหน้าให้เห็น “วีล่า ควินน์ ตราบใดที่คุณยอมพยักหน้า ผมสามารถปฏิบัติดูแลลิลลี่ให้เป็นเหมือนลูกของตัวเองได้ ผมจะช่วยคุณจัดการเรื่องเฟลิเป้เอง เพราะงั้นคุณไม่มีอะไรต้องกังวลเรื่องเกี่ยวกับพวกนี้ สิ่งเดียวที่คุณต้องทำคือมาเป็นภรรยาของผมเถอะ”

แผนของมาเดลีนคือการทำให้เจเรมี่ค่อย ๆ เดินเข้าไปในกับดักและทำให้เขาตกหลุมรักกับเธอ

แต่แล้ว เธอไม่ได้คาดหวังว่ามันจะมาถึงรวดเร็วขนาดนี้

นอกจากความทรมานของเขาแล้ว เธอตระหนักได้อีกว่าอะไรก็ตามที่ได้มาอย่างง่ายจะไม่ถูกชื่นชม

เธอคิดเรื่องนี้ในความเงียบและยิ้ม “ฉันจะแต่งงานกับเฟลิเป้ในอีกห้าวันข้างหน้า เฟลิเป้รักฉันและเขาก็ดีกับฉันมาก ทำไมฉันต้องยกเลิกงานเเต่งกับเขาแล้วมาแต่งกับผู้ชายที่ไม่ได้รักฉันล่ะ? ฉันไม่ได้บ้านะ”

“คุณไม่รัก แต่เป็นผมเอง”

คำตอบที่สวนมาทันควันของเขาทำให้มาเดลีนตกใจอีกครั้ง เธอมองตาของเขาด้วยความไม่เชื่อเขาจับข้อมือของเธอแน่นขึ้นจนเธอรู้สึกได้ มันคล้ายกับว่าหัวใจเธอถูกบีบแน่นเช่นกัน

ร่างเพรียวของเจเรมี่ขยับเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น กลิ่นเย็นเยือกของเขาปกคลุมเธอ “ผู้หญิงคนหนึ่งเคยบอกผมว่าผมจะต้องเสียใจอย่างแน่นอน และหลังจากนั้นไม่นาน ผมเสียใจมาก ผมรู้สึกเสียใจมากจนนอนไม่หลับสักคืน เพราะงั้น ผมจึงไม่อยากทำผิดซ้ำซากอีก”

มาเดลีนไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูด ผู้หญิงคนที่เขาพูดถึงคือใคร?

ถึงแม้ว่าเธอจะเคยพูดแบบเดียวกันกับเขาในช่วงที่เธอสาหัสที่สุด เขาเคยให้ความสนใจกับสิ่งที่เธอพูดที่ไหนกัน?

“ผู้หญิงที่คุณพูดถึงคือใคร?” มาเดลีนมองตาคู่แคบตรงหน้าเธออย่างใจจดใจจ่อ

เจเรมี่หัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง “ผู้หญิงคนนั้นเป็นผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุดในชีวิตนี้แล้วล่ะ”

“เมเรดิธ?”

“ผิดแล้ว” เขาปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา ดวงตาของเขาจ้องไปที่หน้ามาเดลีน “คนนั้นคือภรรยาเก่าผมเอง”