บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 281

“ฮ่า ๆ ๆ” มาเดลีนหัวเราะออกมา “ผู้หญิงที่คุณรักมากที่สุดคือเมเรดิธอดีตภรรยาของคุณใช่ไหม? คุณวิทแมน เรื่องนี้ไม่เห็นตลกเลยนะ”

มาเดลีนที่กำลังหัวเราะมีความเจ็บปวดรวดร้าวอยู่ในใจ

บาดแผลที่เปื้อนเลือดยังสร้างความเจ็บปวดให้เธออยู่โดยไม่มีทีท่าว่าจะลดลงหรือหายไปเลย ทุกครั้งที่เธอนึกถึงเรื่องราวในอดีต มีเพียงแค่เลือดและหยดน้ำตาเท่านั้น

เขาเพิ่งพูดว่าไงนะ? เขาบอกว่ารักเธอ?

หากสิ่งที่ตรงกันข้ามกับความรักคือความเกลียดชังแสดงว่าเขา ‘รัก’ เธออย่างแท้จริง เขา ‘รัก’ เธอจนเธอแทบจะตาย!

ขณะที่เขามองรอยยิ้มประชดประชันบนใบหน้าของมาเดลีน เจเรมี่ยิ้มออกมาแบบเบาบาง “คุณพูดถูก มันก็แค่เรื่องเหลวไหล"

เขาหัวเราะเยาะตัวเอง แต่ลึก ๆ แล้ว หัวใจของเขาเจ็บปวดราวกับถูกมีดบาด

มันเป็นเรื่องตลก ที่ทั้งช่างน่าสมเพชเสียจนแทบไม่เชื่อตัวเอง

ทว่า นี่เป็นความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธมันได้เลย

“ดีล่ะ งั้นเรื่องตลกจบลงแล้ว ฉันก็ควรไปได้สักที” มาเดลีนพูดออกมาด้วยเสียงเย็นชา จากนั้น เธอดึงมือออกจากมือใหญ่ของเขาแบบไม่ลังเล

ในเวลเดียวกันกับที่เธอหมุนตัวกลับ เจเรมี่ยืนขวางตรงหน้าเธอเอาไว้

“มีอะไรจะพูดกับฉันอีก คุณวิทแมน?” มาเดลีนถามอย่างใจเย็น

“ผมบอกคุณแล้วว่าให้เรียกแค่ชื่อผมแค่นั้นหากเราเจอกันอีก” เขามองไปที่เธอ “คุณควรคิดอีกทีกับสิ่งที่ผมพูดหลังจากที่คุณกลับไปแล้ว”

เขาหมายถึงเรื่องการแต่งงานของพวกเขา

มาเดลีนรู้สึกงงมากสำหรับผู้ชายคนนี้ “เจเรมี่ ทำไมฉันถึงจะอยากแต่งงานกับคุณ? คุณไม่คิดถึงอดีตภรรยาที่คุณดูถูกมากขนาดนั้นตอนมองหน้าฉันหรือไง? คุณไม่รู้สึกรังเกียจบ้างเหรอ? หรือบางทีคุณอาจจะเป็นพวกโรคจิตก็เป็นได้?”

เจเรมี่เลิกคิ้วเล็กน้อย “ก็คิดซะว่าผมเป็นพวกป่วยจิตก็พอ ถ้าอย่างนั้น” เขาพูดขณะเปิดรถออก

“ที่นี่เปลี่ยวมาก ผมจะพาคุณไปส่งบ้าน”

มาเดลีนมองรอยยิ้มที่ไม่สามารถอ่านได้บนใบหน้าหล่อเหลาของชายคนนั้น จากนั้น เธอหันหน้าออกจากเขาเเละเดินเข้าไปในรถ

เมื่อกลับถึงอพาร์ทเมนต์ที่ไม่มีใครอยู่ เธอค้นหาภาพแต่งงานของเธอกับเจเรมี่ทางออนไลน์เมื่อหกปีก่อน

เธอดูรูปของทั้งคู่ด้วยจิตใจที่เริ่มเคว้งคว้าง หัวใจที่สงบมานานเริ่มเต้นเร็วขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล

ตอนนี้เธอกำลังนึกถึง ความทรงจำเหล่านั้นเหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้

เขาสวมสูทในขณะที่ดูหยิ่งและสง่างามในเวลาเดียวกัน เขาเป็นคนที่ไม่มีใครเหมือนได้อีกแล้ว

เธอจับมือเขาไว้ขณะที่ทั้งคู่เดินเข้าไปในโบสถ์ รอยยิ้มมีความสุขปรากฏบนใบหน้าเธอ

ทว่า รอยยิ้มพวกนั้นไม่เคยปรากฏบนใบหน้าของเธออีกเลยหลังจากวันนั้น

หกปีสินะ ในหกปีนั้น เขามีแต่ทำให้เธอเจ็บปวดรวดร้าวมากขึ้นทุกวันหลังจากที่เธอแต่งงานกับเขา

ถ้างั้น ตอนนี้เขากำลังพูดอะไรอยู่?

ผู้หญิงที่เขารักมากที่สุดคือเธอ?

"ฮึ่ม" มาเดลีนเยาะเย้ยทั้งที่หัวใจตัวเองรัดแน่น

‘เจเรมี่ นั่นไม่เป็นไรเลยถ้านายไม่ได้รักฉันตอนที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ แต่ตอนนี้ฉันตายไปแล้ว นายก็ยังอยากจะตีบทให้แตกจะทำให้ฉันกลายเป็นเรื่องตลกอีก

‘ผู้หญิงที่นายรักมาตลอดเวลานี้คือผู้หญิงตีสองหน้ายัยเมเรดิธคนนั้น!

และถึงแม้ว่านายจะรับรู้ถึงสิ่งเลวร้ายทั้งหมดที่เธอเคยทำกับฉันในอดีตพวกนั้นแล้ว นายก็แค่ยกเลิกงานแต่งงานกับเธอ เพียงแค่นั้นนายคิดว่านี่มันพอที่จะบรรเทาความเจ็บปวดที่นายฝากไว้กับฉันหรือไง?

“ไม่สิ”

‘การลงโทษทั้งนายและเมเรดิธกำลังประสบอยู่ในวันนี้มันยังห่างกับคำว่าเพียงพอหลายขุมนัก’

มันมืดแล้วแต่มาเดลีนเพิ่งจะมาถึงโรงเรียนอนุบาล

หลังจากที่เธออุ้มลิเลียนขึ้นมา มาเดลีนก็มองเข้าทะลุโรงเรียนอนุบาลเข้าไปโดยไม่รู้ตัว เธอกำลังกวาดสายตามองหาแจ็คสันท่ามกลางร่างเล็ก ๆ ของเด็กคนอื่น หลังจากมองไปรอบ ๆ แล้วเธอไม่เห็นเขาที่ไหนเลย

มาเดลีนละสายตามอย่างไม่สบอารมณ์นัก ขณะที่เธอกำลังจะกลับบ้าน เธอเห็นร่างคุ้นตาของเอโลอิสเดินออกไปพร้อมกับแจ็คสัน

เอโลอิสเองเห็นมาเดลีนเช่นกัน ความโกรธพุ่งขึ้นบนใบหน้าที่งดงามและเด่นสง่าของเธอทันที