บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 282

ถึงอย่างนั้น เนื่องจากแจ็คสันอยู่ด้วย เอโลอิสต้องควบคุมความโกรธของเธอให้ได้

“วีล่า” แจ็คสันเงยหน้าทักทายเธอ รอยยิ้มหายากประทับอยู่บนใบหน้าที่บริสุทธิ์ของเขา

มาเดลีนยิ้มกลับให้เขา “แจ็ค เป็นไงบ้าง?”

เอโลอิสเห็นทั้งสองคุยกันสีหน้าเธอแสดงออกมาอย่างไม่พอใจ “แจ็ค หลานเรียกเธอว่าอะไรนะ? รู้จักเธอด้วยเหรอ? หลานจะรู้จักผู้หญิงชั่วคนนี้ได้ไงกัน?”

“วีล่าไม่ใช่คนเลวนะครับ” แจ็คสันขมวดคิ้วเข้าหากัน รอยยิ้มที่มีของเขาหายไปทีละน้อยในขณะที่เขาเสียใจและดูซึมเศร้าอีกครั้ง

“เธอเป็นคนไม่ดี! เธอคือคนที่ทำให้แม่ของหลานต้องเข้าโรงพยาบาล!” น้ำเสียงของเอโลอิสเริ่มเก็บอารมณ์ไม่อยู่ เธอจ้องมาเดลีนพร้อมกัดฟัน “วีล่า ควินน์ อยู่ให้ห่างจากครอบครัวของฉัน ฉันจะเอาคืนแน่กับสิ่งที่เธอทำกับเมอร์!”

“คุณยายคนสวย ทำไมถึงกรีดร้องใส่แม่ของหนูด้วยคะ?” ลิเลียนพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลราวกับสำลี

เอโลอิสเห็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่อายุประมาณสองถึงสามขวบยืนอยู่ข้าง ๆ มาเดลีน

เธอต้องการสั่งสอนมาเดลีน แต่เมื่อเธอเห็นดวงตากลมโตของลิเลียนและใบหน้าที่เหมือนตุ๊กตา เธอถึงกับตกตะลึง

เด็กคนนี้ดูเหมือนเธอมาก

เด็กคนนี้ดูเหมือนเมเรดิธตอนที่เธอกำเนิดออกมาเลย

“คุณมีอะไรหรือเปล่า คุณนายมอนต์โกเมอรี?” มาเดลีนยิ้มและเอ่ยถาม

เอโลอิสมีสติกลับมาและชี้ไปที่ลิเลียน มีความสงสัยเกิดขึ้นในดวงตาขณะที่เธอถามว่า “นี่ลูกสาวของเธอเหรอ?”

มาเดลีนพยักหน้า “มีอะไรผิดแปลกรึเปล่าค่ะ?”

“...” ดวงตาที่ฉายออกมาของเอโลอิสเปลี่ยนไป เธอพิจารณาใบหน้าของมาเดลีนอย่างอย่าถี่ถ้วนพักหนึ่ง จากนั้นเธอเย้ยหยันออกมา “หืม วีล่า ควินน์ มีลูกสาวด้วยงั้นเหรอ? แล้วเคยคิดบ้างไหมว่าตัวเองจะใจสลายแค่ไหนถ้าลูกสาวโดนใครทำร้าย? คุณคิดว่าลูกสาวของฉันไม่มีแม่ที่รักเธอจริง ๆ หรือไง?”

ในที่สุด เธอก็รู้สึกเสียใจกับเรื่องเมเรดิธอีกครั้ง

มาเดลีนยิ้มออกมา “ฉันจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายลูกสาวของฉันแน่นอน แต่คุณนายมอนต์โกเมอรีคุณแน่ใจแล้วงั้นเหรอว่ากำลังรักลูกสาวของคุณจริง ๆ?”

“เธอหมายความว่าไง?” เอโลอิสถามด้วยความไม่พอใจ “นี่เธอกำลังพยายามยุยงความแตกแยกให้ฉันบาดหมางกับเมอร์อีกงั้นเหรอ?”

มาเดลีนมองไปที่เอโลอิสอย่างสงบนิ่ง “สิ่งที่ฉันพูดบนดาดฟ้าวันนั้นเป็นเรื่องจริง โรสพูดเองกับปากว่าลูกสาวแท้ ๆ ของคุณกับสามีของคุณตายไปตั้งแต่สามปีก่อนแล้ว”

“ขยะ!” เอโลอิสไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูด

มาเดลีนเห็นท่าทีที่แสดงออกของเอโลอิสด้วยหัวใจที่ปวดร้าวของเธอ ถึงเเม้จะเป็นอย่างนั้น เธอเลือกที่จะยิ้มออกมาอย่างใจเย็น “ฉันไม่ได้พูดขยะพวกนั้นออกไป เวลาจะเป็นคำตอบเอง งั้นฉันขอถามด้วยความอยากรู้สักหน่อย มีใครรอบตัวคุณบ้างที่เสียชีวิตไปเมื่อสามปีก่อน?”

"... " เอโลอิสอยากจะกรีดร้องใส่มาเดลีน แต่เมื่อเธอได้ยินแบบนั้น หัวใจเธอเต้นแรงจนรู้สึกได้จากภายนอก

เธอนึกถึงมาเดลีนทันที

มาเดลีนเสียชีวิตเมื่อสามปีก่อน!

“ลิลลี่ บอกลาแจ็คซะ เราจะกลับบ้านกันแล้ว”

“โอเคค่ะ” ลิเลียนตอบอย่างเชื่อฟังแล้วโบกมือทันทีให้แจ็คสัน

มาเดลีนมองแจ็คสันอย่างอ่อนโยน เขาเองก็มองเธอตลอดเวลาเช่นกัน เธอรู้สึกอึดอัดใจ “แจ็ค เราจะเจอกันอีกเร็ว ๆ นี้นะ”

“วีล่า” หลังจากมาเดลีนหันหลังให้ แจ็คสันก็เรียกชื่อเธอและหนีจากการจับมือของเอโลอิสมาได้ จากนั้น เขาวิ่งไปข้างหน้าเธอ “นี่สำหรับคุณนะ”

แจ็คสันยื่นสร้อยข้อมือคริสตัลธรรมดาให้เธอ คริสตัลบริสุทธิ์สะท้อนแสงอันเจิดจ้าภายใต้แสงอาทิตย์ “ผมทำสิ่งนี้ระหว่างคาบเรียนศิลปะ หวังว่าคุณจะใส่มันไว้ตลอดเวลานะ”

มาเดลีนดูการคาดหวังที่เเจ็คมีต่อเธออย่างหน้าเจื่อน ๆ เธอรู้สึกถึงคลื่นและความเจ็บปวดในหัวใจของเธอ

“แจ็ค…”

“แจ็ค หลานกำลังพูดอะไรกับผู้หญิงชั่วคนนั้น? กลับมาหายายเดี้ยวนี้และเราจะกลับบ้านเกัน” เอโลอิสเดินไปรีบคว้าตัวแจ็คสันก่อนจะพาเขาออกไป เธอไม่ได้มองหน้ามาเดลีนอีกเลย

มาเดลีนจับมือลิเลียนมองรถที่กำลังขับออกไป เธอบีบสร้อยข้อมือให้แน่นขึ้น

หลังจากที่พวกเขากลับบ้ามา มาเดลีนสวมสร้อยข้อมือรอบข้อมือตัวเองอย่างปรานี มันเป็นสร้อยข้อมือที่เรียบง่ายทั่วไป แต่เธอกลับรู้สึกว่ามันสวยมาก

เธอเกลียดทั้งเมเรดิธและเจเรมี่ แต่นอกจากความชื่นชอบที่เธอมีต่อแจ็คสันแล้ว เธอยังรู้สึกเศร้าไปกับเขาอีกด้วย

หลังจากที่เธอแก้แค้นเมเรดิธและเจเรมี่ได้สำเร็จเด็กคนนั้นจะเกลียดเธอไหม?

เช้าของวันรุ่งขึ้น มาเดลีนตื่นขึ้นมาแต่เช้า เธออยากจะซื้อของขวัญให้แจ็คสันเพื่อตอบแทนสร้อยข้อมือที่เขามอบให้เธอ กระนั้น ขณะที่เธอเดินออกจากบริเวณชั้นล่างแถวคอนโดที่อาศัยอยู่ของเธอ รถคันหนึ่งได้หยุดขวางหน้าเธออย่างกะทันหัน

มีชายในชุดดำสองคนวิ่งเข้าหาเธอและหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาปิดปากและจมูกของเธอไว้ มาเดลีนพยายามดิ้นรนเอาตัวรอดอยู่พักหนึ่งก่อนจะหมดสติไปในที่สุด