บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 283

แดเนียลเสาะหาที่อยู่ของมาเดลีนจนพบว่าเธออยู่ที่ไหน เมื่อเขาไปถึงที่นั่นเพื่อดูว่าเธอเป็นไงบ้าง เขาไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นฉากอุกอาจเช่นนี้ต่อหน้าเขา

“แมดดี้!”

หัวใจของเขาเริ่มเต้นแรง เขาไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นก่อนจะเหยียบคันเร่งเพื่อตามรถข้างหน้าที่พา มาเดลีนไป

กระนั้น รถคันดังกล่าวขับเร็วเกินกว่าปกติมากและยังวิ่งผ่าไฟแดงโดยไม่คำนึงถึงอะไร แดเนียลไม่อยากให้รถคันนั้นคลาดสายตา เขาจึงไม่สนใจไฟแดงเช่นกัน ทว่า ในขณะนี้ มีนักเรียนสองคนในเครื่องแบบกำลังข้ามถนน แดเนียลรีบเหยียบเบรกทันที

เขาพยายามป้องกันไม่ให้มีอุบัติเหตุเกิดขึ้น แต่นั่นทำให้เขาคลาดกับรถที่ตามอยู่เช่นกัน

เขานึกถึงสิ่งที่มาเดลีนจะต้องเผชิญหลังจากนี้และรีบโทรแจ้งตำรวจทันที จากนั้น เขาบอกทุกอย่างกับตำรวจและภาพจากกล้องวงจร

เขาเคยสูญเสียเธอไปเมื่อสามปีก่อน คราวนี้ เขาจะไม่ยอมให้เกิดอะไรขึ้นกับเธออีก

‘เเมดดี้ คุณจะไม่เป็นไร’

‘คราวนี้ผมจะพาคุณกลับมาอย่างปลอดภัยแน่นอน’

…

ณ โรงพยาบาล

มีแผ่นเหล็กดามขาเมเรดิธและพันด้วยผ้าก๊อซที่มีน้ำหนักมาก ถึงอย่างนั้น เธอสามารถเดินเหินออกจากห้องน้ำได้ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอทั้งนั้น

โรสมองดูพื้นที่รอบ ๆ ห้องพักฟื้นก่อนจะค่อย ๆ ปิดประตู “เมอร์ คนพวกนั้นโทรหาฉันเมื่อกี้ พวกมันแจ้งว่าได้ทำทุกอย่าที่แกสั่ง” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่กดต่ำลง รอยยิ้มชั่วร้ายประทับอย่างชัดเจนบนใบหน้านั้น

เมเรดิธเย้ยหยันอย่างหยิ่งผยองก่อนจะเอนกายพิงเตียงอย่างขี้เกียจ “หนูกะคิดว่าเธอจะเเน่สักแค่ไหน แต่ดูสิ เธอยังคงตกอยู่ในกำมือของหนู คราวนี้หนูก็จะสามารถทำทุกอย่างที่ต้องการกับเธอได้แล้ว”

“แน่นอน ผู้หญิงคนนั้นจะมาเทียบกับลูกรักของฉันได้ยังไงกัน?” โรสดูพอใจกับตัวเองมาก เธอมองไปข้างนอกแล้วตรวจสอบอีกครั้ง เธอกลัวว่าจะมีคนเข้ามาในตอนที่เธอกำลังพูดคุย “เมอร์ แกวางแผนจะทำอะไรต่อไป?”

เมเรดิธแสยะยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว เธอเลิกคิ้วแล้วพูดว่า “แล้วแม่คิดว่าการลงโทษของผู้หญิงที่เลวร้ายที่สุดคืออะไรกันนะ?”

“แน่นอน มัน…” โรสหยุดพูดกลางประโยคขณะที่รอยยิ้มที่น่ากลัวไม่แพ้กันปรากฏขึ้นบนหน้าเธอเช่นกัน “ใช่แล้วล่ะ แกควรทำอย่างนั้น! ปล่อยให้ผู้ชายพวกนั้นรุมทรมานเธอให้ตาย! ใครบอกให้มันมาล้ำเส้นแกกัน”

“ฮึ่ม! ไม่ได้ต้องการให้มันอับอายเท่านั้นนะ ต้องการให้มันคุกเข่าลงตรงหน้าและขอความเมตตาด้วย” เมเรดิธกำหมัดแน่น “ตอนนี้หนูคงจะได้แต่งงานกับเจเรมี่ไปแล้วถ้าไม่ได้เป็นเพราะผู้หญิงชั่วคนนั้น! เนื่องจากเธอต้องการที่จะเป็นศัตรูกับหนูมากนัก เพราะฉะนั้นหนูจะให้บทลงโทษเธอเอง”

“เธอสมควรที่จะได้รับกรรมแบบนั้นแล้ว!” โรสกรอกตาไปมาจากนั้นก็ขมวดคิ้ว “เมอร์ ไหนแกลองบอกแม่มาซิ ทำไมผู้หญิงคนนั้นได้ดูต่อต้านแกจัง? นี่แกคิดว่านังนั่นเป็นยัยแพศยามาเดลีนจริงเหรอ? แกคิดว่าถ้ายัยนั่นยังไม่ตายมันคงกลับมาแก้แค้นใช่ไหม?”

“หืม มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน” เมเรดิธเย้ยและปฏิเสธ “ถ้ามาเดลีนคนนั้นฉลาดพอ ๆ กับวีล่าล่ะก็นะ เธอคงไม่ตายเร็วขนาดนั้นหรอก แต่ถึงอย่างนั้น แม้ว่าทั้งสองคนจะมีความต่างกันแค่ไหน แต่ว่าจุดจบของทั้งคู่ก็คงต้องจบเหมือนกัน”

โรสที่ได้ฟังเช่นนั้นกลับมีรอยยิ้มแห่งความภูมิใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ จากนั้น มันก็กลายเป็นการยิ้มเผยความโลภ “อย่าลืมสั่งให้พวกมันขู่เอาเงินล่ะได้สักสิบล้านจากพวกมันจากนั้นพวกเราก็มาแบ่งกัน ยัยนั่นคงจะมีเงินอยู่บ้าง”

เธอเอ่ยเตือนก่อนจะมองไปนอกห้องอีกครั้ง

ในขณะนั้น เธอกำลังมองออกไปนอกหน้าต่างนั่น สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป “เมอร์ เจเรมี่มา” โรสบอก เมเรดิธเปลี่ยนสีหน้ารอยยิ้มที่น่ากลัวออกจากหน้าของตัวเองทันที เธอนอนราบลงบนเตียงคล้ายกับว่าเธอไม่มีความหวังหลงเหลือแล้วในชีวิตน้ำตาซึมออกจากตาเบา ๆ อย่างทันเวลา

โรสที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เตียงฝึนกลั้นน้ำตาตัวเองเอาไว้ “เมอร์ อย่าเป็นแบบนี้เลย เจเรมี่ไม่มีทางทิ้งเธอไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าทำอะไรโง่ ๆ นะ เมอร์ …”

ก่อนที่เจเรมี่จะเปิดประตูเข้าไป เขาได้ยินเสียงโอดครวญของโรส

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนผลักประตูเเข้าไป

“เมอร์ เมอร์ …” โรสตะโกนอย่างตั้งใจ ทันทีที่เธอเห็นเจเรมี่เดินเข้ามา เธอรีบวิ่งไปหาเขาก่อนจะตีสีหน้าเศร้าและหมดหวังก่อนจะพูดออกมาว่า “เจเรมี่ ในที่สุดนายก็มาเยี่ยมเมอร์สักที รีบไปปลอบเธอเถอะ หน้าของเธอเสียโฉมอีกทั้งขาเธอยังมาพิการอีก ฉันเองไม่รู้จะปลอบเธอยังไงแล้ว…”