บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 285

เจเรมี่ขมวดคิ้วคม ๆ ของเขา “นายพูดเรื่องอะไร?”

“เมื่อไหร่นายจะหยุด เจเรมี่? จนกว่ามาเดลีนจะตายจริง ๆ เหรอ? การรักนายมันเป็นบาปมากไหมถามจริง? บอกฉันมาสิ นายเองพาเธอไปไว้ที่ไหน?” เขาถามออกไปด้วยความรีบร้อน ความกังวลและกระวนกระวายของแดเนียลมีชัดเจนและแสดงออกถึงเรื่องที่เขาพูดนั้นเป็นจริง

ทว่า มาเดลีนก็ตายไปแล้ว มันเป็นความจริงไม่ว่าเขาจะปฏิเสธที่จะยอมรับมันแค่ไหนก็ตาม

ในไม่ช้าเขานึกถึง วีล่า ควินน์ เป็นลำดับต่อมาทันที

วีล่า เป็นเหตุผลเดียวที่มีความเป็นไปได้ว่าทำไมแดเนียลถึงเชื่อว่ามาเดลีนยังมีชีวิตอยู่

หรือว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับวีล่า?

ใจของเขาเริ่มกังวลและเริ่มมีความกระวลกระวายเกิดขึ้นมาบนใบหน้าของเขา

ไม่มีอะไรที่จะต้องคิดมาก เจเรมี่ดันตัวออกจากเมเรดิธและรีบเดินไปที่ประตูเพื่อที่จะออกไปโดยไม่ลังเลเลย

เมเรดิธตะลึงไปสองวินาทีเเต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองเจเรมี่ก็ได้เดินออกจากบริเวณห้องพักฟื้นของโรงพยาบาลไปแล้ว “เจเรมี่! เจเรมี่ คุณจะไปไหน?”

เธอถามเขายังลนลาน แต่เจเรมี่ไม่แม้แต่จะชายตามองเธอ จะไปหวังอะไรกับการที่เขาจะหันหลังกลับมาตามที่เธอเรียก

โรส ที่รออยู่นอกประตู รีบผลักเปิดประตูออกและเข้าใจว่านี่เป็นการเดินจากไปเท่านั้น

จากนั้น สิ่งต่อไปที่เธอเห็นต่อจากนั้นคือเมเรดิธคว่ำถ้วยน้ำที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียงลงกับพื้นด้วยความโกรธ

โรสรีบวิ่งไปทันที “เป็นอะไรไป เมเรดิธ ? แกกับเจเรมี่คุยอะไรกัน?”

“ฮึ่ม! มีบางอย่างผิดไปเหรอ?” เมเรดิธกำหมัดแน่น ความโกรธและความขุ่นเคืองวูบวาบในดวงตาที่แดงก่ำของเธอ “เขาบอกว่าเขาหลงรักนังมาเดลีนมาตลอดชีวิต! เขาชอบยัยนั้น!”

“...” โรสตกใจ เธอแหย่ถามอย่างระมัดระวังว่า “แกหมายถึงเจเรมี่บอกแกว่าเขารักมาเดลีนที่เขาเจอตอนเด็ก ๆ ใช่ไหม? นั่นไม่เป็นไรหรอกนะเพราะยังไงเจเรมี่คิดว่าแกเป็นผู้หญิงคนนั้นอยู่ดี!”

คำพูดของโรสแทนที่จะช่วยดับความโกรธของเมเรดิธ แต่กลับเติมเชื้อไฟให้กับเปลวไฟเท่านั้น

เธอเข้าใจความหมายของเจเรมี่ดี

เจเรมี่มีมาเดลีนอยู่ในใจเท่านั้น ไม่ว่าจะเป็นตอนเด็กหรือตอนนี้

เขาชอบเธอมากจนถึงขั้นตกหลุมพรางผู้หญิงที่ดูเหมือนเธอ!

ในทางกลับกัน เธอเงั้นเหรอ? เมเรดิธไม่เคยมีที่ยืนอยู่ในหัวใจของเขามาตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ต่างหาก!

ทุกสิ่งดี ๆ ที่เคยเกิดขึ้นเป็นเพียงแค่ผลจากคำสัญญาที่เขาเคยให้กับมาเดลีนเท่านั้น

เมเรดิธยิ้มอย่างน่ากลัวเมื่อเธอจำได้ว่าเจเรมี่รีบออกไปเมื่อกี้ “แม่ เอาโทรศัพท์มาหน่อย”

โรสยื่นโทรศัพท์ให้เธออย่างรวดเร็ว รอยยิ้มหยาดเยิ้มที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ “อย่าลืมบอกพวกผู้ชายให้กระชับความสัมพันธ์ล่ะ เมเรดิธ ให้มันรุนแรงจนเลือดพวกนั้นออกมา แล้วมาดูกันว่าหลังจากนี้ไปเธอจะทำตัวหยิ่งผยองต่อหน้าเรายังไง!”

มุมปากเมเรดิธยกขึ้น “ราวกับว่าจะบีบเธอให้เละคามือ หนูจะทำให้เธอไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันในวันพรุ่งนี้อีกเลย”

…

หลังจากที่รีบเดินออกมาจากโรงพยาบาล เจเรมี่เองรีบโทรศัพท์ไปหาแดนเนียลทันที

ทั้งสองนัดสถานที่เจอกัน และเมื่อเขาเห็นเจเรมี่ แดเนียลรีบวิ่งเข้าหาอีกฝ่ายจากนั้นเขากระชากคอเสื้อเจเรมี่เอาไว้

“นายเรียกตัวเองว่าเป็นผู้ชายได้ยังไง เจเรมี่ วิทแมน? ฉันเข้าใจว่านายไม่ชอบมาเดลีนอีกแล้ว แต่ทำไมนายต้องทำร้ายและยังทรมานเธอด้วย? ทำไมกันมาเดลีน ถึงต้องตกหลุมรักผู้ชายสารเลวแบบนายด้วย!”

เจเรมี่พูดตอบกลับอย่างเฉยเมยเมื่อโดนกล่าวหาอย่างรุนแรงจากแดเนียล “ปล่อยฉัน”

น้ำเสียงของเขาเหยือกเย็นขณะที่ดวงตาเย็นชาของเขาจ้องท่าทางที่โกรธเกรี้ยวของแดเนียล

“นายเองก็มีส่วนในการทำให้ความสัมพันธ์ของฉันกับมาเดลีนย่ำแย่เหมือนกันนะ แดเนียล”

แดเนียลเยาะเย้ยอย่างตลกพร้อมกับที่เขาปล่อยคอเสื้อของเจเรมี่ “นี่นายเรียกตัวเองว่าผู้ชายได้อีกเหรอ เจเรมี่? นายกล้าที่จะทำแต่ไม่กล้าที่จะยอมรับมันแบบนี้เนี่ยนะ?”

เจเรมี่ยืดเสื้อของเขาคืนทรงแบบขอไปทีจนคอเสื้อของเขาไร้รอยยับ จากนั้น เขาจ้องและส่งยิ้มให้แดเนียลซึ่งเป็นรอยยิ้มที่เหน็บแนม มากกว่าที่แดเนียลมอบให้เขาก่อนหน้านี้

“กล้าที่จะทำแต่ไม่กล้าที่จะยอมรับ ฮะ?”

มุมปากของเขาแสยะออกแบบยั่วโมโห