บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 289

อันธพาลสองคนรีบวิ่งไปที่ห้องที่มืดสนิทนั่นทันที โดยคลำไปรอบ ๆ เพราะไม่มีแสงใดที่จะนำทางพวกเขาได้ ในขณะที่พวกเขากำลังจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พวกเขาเห็นเงาสีดำโฉบผ่านจากผนังด้านหลัง

ทั้งสองรีบหันหลังดู ในเวลล่วงเลยไป มาเดลีนเตรียมโยนเก้าอี้ในมือใส่พวกเขาก่อนเธอหมุนตัววิ่งออกไปข้างนอก

อันธพาลคนหนึ่งป้องกันเก้าอี้ที่ถูกเขวี้ยงมาด้วยแขนของตัวเอง “บ้าชิบ! นังนั่นอยู่ที่นี่จริง ๆ !”

“จับเธอ!”

เมื่อรู้ว่าตอนนี้ไม่มีที่จะซ่อนตัวได้แล้ว มาเดลีนจึงตัดสินใจว่าเธอจะไม่นั่งรอให้พวกเขาหาเธอเจอ มาเดลีนวิ่งออกไปเมื่อพวกเขาเข้ามาในห้อง

ทว่า ไม่มีวิธีใดที่จะป้องกันไม่ให้ถูกพบได้ หลังจากออกจากห้องที่มืดมิด มาเดลีนเห็นเมเรดิธที่ดูเร่าร้อนและไม่สวมเสื้อผ้ารวมถึงอันธพาลอีกสองคนที่มีเสื้อผ้ารุงรังอยู่

มาเดลีนรู้สึกได้ถึงคลื่นแห่งความขยะแขยงตีแสกหน้าเมื่อเห็นมัน

“วีล่า ควินน์?!” เมเรดิธชี้ด้วยความละอายขณะที่เธอเฝ้ามองมาเดลีนวิ่งออกจากห้องที่มืดมิดนั้น “ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอซ่อนตัวอยู่ในนี้มาตลอด!”

“จิ๊ ฉันคงต้องบอกว่าเธอฉลาด เธอหลอกเรา” ชายที่มีแผลเป็นจ้องมองมาเดลีนด้วยความตื่นเต้น

มาเดลีนไม่อยากอยู่และเสียเวลาที่นี่ เธอเริ่มวิ่งไปที่ประตูที่อยู่ไม่ไกลเกินไปจากจุดที่เธอยืนอยู่

“อย่าปล่อยให้เธอหนีไปได้!” เมเรดิธตะโกนและขบกรามของเธอแน่น

เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่านั่นเธอจะถูกเล่นงานแทน!

เมเรดิธคงไม่ต้องนอนกับผู้ชายน่าเกลียดพวกนี้ถ้าไม่ใช่เพราะวีล่า! ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอจะต้องจ่ายเท่าไหร่หลังจากที่ปล่อยให้พวกเขาหลับนอนกับเธอ!

แม้ว่า เธอจะสนุกกับมันมากก็ตาม เพราะเธอไม่ได้หลอกผู้ชายคนอื่นอีกเลยนับตั้งแต่ที่เธอคบกับเจเรมี่ เจเรมี่ไม่ได้สัมผัสเธอเลยในเวลาที่ล่วงเลยไปนาน ดังนั้นเมเรดิธจึงกระหายที่จะลงมือทำเรื่องบัดสีพวกนี้

ขณะที่ได้ยินเสียงฝีเท้าที่อยู่ข้างหลังใกล้เข้ามาขึ้นทุกที มาเดลีนรวมพลังทั้งหมดของเธอที่มีเพื่อพุ่งไปที่ประตูที่อยู่ข้างหน้า

ขณะที่เธอกำลังจะก้าวผ่านประตู มาเดลีนรู้สึกได้ถึงแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่กอดรัดเธอไว้อย่างแนบแน่น

“หยุดวิ่งหนีได้แล้วมั้ง!” อันธพาลดึงเธอกลับเข้ามาอย่างเกรี้ยวกราด

“ปล่อยฉัน!” เมเรดิธขมวดคิ้วแน่นอย่างชัดเจนขณะที่แววอันตรายปรากฏขึ้นในดวงตา

“ปล่อยงั้นหรอ? ตามที่เธอต้องการ! เราจะปล่อยเธอออกไปหลังจากที่เราได้สนุกกับเธอแล้ว!”

“น่าขยะแขยง!” มาเดลีนตะโกน เธอนึกถึงกลยุทธ์การป้องกันตัวทั้งสามที่เฟลิเป้เคยสอนเธอมาก่อนหน้านี้ได้ เธอรีบหันไปเอาศอกกระเเทกเข้ากับหน้าท้องคนที่จับเธอไว้ทันที

“โอ๊ย!” เขาไม่คาดคิดว่ามาเดลีนจะศอกเขาที่ท้องแบบนี้เป็นผลให้มือของอันธพาลคนนั้นคลายออกขณะที่เขาตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด

อันธพาลอีกสามคนมึนงงขณะที่พวกเขาเห็นภาพตรงหน้า ไม่เกินสองวินาทีหลังจากนั้น ชายที่หน้ามีแผลเป็นได้สั่งให้ผู้ลูกน้องจับมาเดลีนไว้

มันมากพอที่ทำให้มาเดลีนยอมถอย ด้วยความจริงที่ว่าเธอยังไม่ได้กินอะไรเลยควบคู่ไปกับผลของน้ำยาสลบนั่นเข้ามาขัดขวางความแข็งแรงในแขนขาของเธอและยังทำให้เธอปวดหัวอีกด้วย

เมื่อดูชายสองคนวิ่งเข้าหาเธอ เธอจึงถือโอกาสสกัดขาเขาไว้ สายตาของเพื่อนมองอีกฝ่ายอย่างตกตะลึงก่อนที่เขาจะรีบคว้าหาสเปรย์ไปทั่ว จากนั้นเขาเล็งไปที่มาเดลีน

“อย่าขยับ! หรือต้องให้ฉันทำให้ดูว่าการถูกวางยาเป็นยังไง!” อันธพาลขู่

มาเดลีนปฏิเสธที่จะต้องหมดสติอีกครั้ง เธอต้องมีสติเท่านั้นถึงจะต่อสู้กับพวกเขาได้

เมเรดิธเองยังตกตะลึงเช่นกัน เธอไม่คิดว่าวีล่ารู้จักศิลปะการป้องกันตัวด้วย

เธอฉลาดกว่ามาเดลีนขยะชิ้นนั้นจริง ๆ

นั่นมันไม่สำคัญ

ไม่ใช่ตอนที่เธอเชื่อฟังและขยับไม่ได้ในตอนนี้

มุมปากของเมเรดิธกรีดร้องออกอย่างน่ากลัว “ทุกสิ่งที่แกพยายามกับฉันในตอนนี้ ฉันอยากให้พวกแกทุกคนทำกับผู้หญิงคนนี้เป็นสองเท่า!”

“ดูหน้าผู้หญิงคนนี้สิ มันจะน่าเสียดายถ้าพวกแกพลาดทำหน้าสวย ๆ แบบนี้ ไม่ต้องอดกลั้นเด็ก ๆ จัดการ!”

รอยยิ้มชั่วร้ายเพิ่มขึ้นบนหน้าอันธพาลทั้งสี่ขณะที่พวกเขาค่อย ๆ เดินเข้ามาหามาเดลีน