มีข้อความถูกส่งมา โดยที่ไม่ระบุชื่อคนส่งส่งมาให้เจเรมี่ ‘โรงงานกระดาษเสียทิศตะวันตก เธออยู่ที่นั่น ไปช่วยเธอซะ’
ดวงตาของเจเรมี่ทอประกาย เขาพยายามโทรกลับไปที่หมายเลขนั้นทันที แต่ก็ไม่สามารถเชื่อมต่อได้
โดยตอนนี้ไม่มีเวลากังวลหรือสงสัยใด ๆ เขากลับรถและเร่งไปยังตำแหน่งที่ข้อความแจ้งมา
ตะวันลับขอบฟ้ากลางคืนเริ่มเข้ามาแล้วและมาเดลีนถูกบังคับให้อยู่ที่เดิม
ไฟของห้องมืดสว่างขึ้นจากหลอดไฟและเธอมองห็นเมเรดิธที่ยังนั่งรออยู่จุดเดิม
หลังจากนั้นไม่นาน คนเหล่านั้นก็กลับมามือเปล่า
แน่นอนว่า พวกเขายังไม่ได้ฉุกคิดว่าถ้าที่อยู่ที่ขอบหน้าต่างนั้นเป็นเพียงแค่อุบายเบี่ยงเบนความสนใจของพวกเขา
กลยุทธ์หลอกล่อของเธอสำเร็จ
“เปล่าประโยชน์! พวกแกทุกคน!” เมเรดิธโกรธมาก ชี้นิ้วไปที่ผู้ชายที่เธอด่า จากนั้น เธอหันหลังจากไป เธอถูกหยุดไว้โดยหัวหน้านักเลงที่มีแผลเป็นบนใบหน้าของเขา
“แน่นอนว่า เธอหนีไปได้ แต่วันนี้เราทำงานให้เธอเสร็จแล้วเช่นกัน จ่ายเงินมา”
เมเรดิธเย้ยหยันกอดอกในมากคนรวยแบบท่าทีที่เอาแต่ใจ “แกทำผู้หญิงคนนั้นหนีไปและยังมีหน้ามาให้ฉันจ่ายเงินอีก? ขอบคุณซะที่ฉันไม่ได้เอาชีวิตแก! ไอ้ขยะไร้ประโยชน์!”
เธอส่งสายตาดูแคลนให้พวกเขา ไม่เกินสองก้าวต่อมา เธอก็ถูกชายสองคนรั้งไว้
ความบ้าระห่ำนั้น ทำให้เมเรดิธหันกลับไปอาละวาดแต่กลับได้รับพรจากสวรรค์ด้วยการโดนตบหน้าเธออย่างแรงแทน ชายที่มีแผลเป็นอยู่บนหน้าจับบีบแก้มทั้งสองข้างเธอไว้และจ้องมองความหยิ่งผยองของเมเรดิธ
“แกคิดว่ากำลังทำอะไรอยู่? ปล่อยฉัน! แกรู้ไหมฉันเป็นใคร? ฉัน—”
“หุบปากซะ นังนี่หนิ! ฉันไม่สนใจว่าแกเป็นใคร เราแค่อยากได้เงิน!” ชายที่มีแผลบนใบหน้าตบเมเรดิธอีกครั้ง
เมเรดิธกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด “ไม่ใช่หน้า! ที่ไหนก็ได้แต่ไม่ใช่หน้า!” เธอตะโกน บาดแผลบนใบหน้าของเธอยังไม่หายดีและยังถูกพันด้วยผ้าพันแผลไว้ แค่ครั้งเดียวก็รู้ได้แล้วว่าการโดนตบหน้าเธอจะเจ็บแค่ไหน
ความเจ็บปวดยังคงสดใหม่เสมอในความคิดมาเดลีน
“แกแค่อยากได้เงิน ใช่ไหม? ฉันมีเงิน! ฉันจะให้แก! ปล่อยฉันไปก่อน” เมเรดิธพยายามต่อสู้กับการกักขังของพวกเขา น้ำเสียงของเธอเปลี่ยนเป็นเสียงที่น่าตื่นตระหนกแทน
ชายที่มีแผลเป็นตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่เวทนาเธอ “สายเกินไปแล้ว!”
“อะ อะไร แกต้องการอะไร?” เมเรดิธเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา
“เราต้องการอะไรงั้นเหรอ?” ชายคนเดิมบีบคางเมเรดิธ “เรารับงานนี้และคิดว่าจะได้สัมผัสความงามนั่นและได้รับค่าตอบแทน แต่สิ่งที่เรารับคือเธอที่ไม่เต็มใจจ่ายและเหยื่อที่หนีหายไป บอกฉันทีว่า เธอไม่ควรตอบแทนอะไรเราบ้างหรือไง?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ
1...
1...
1...
นางเอกโคตรโง่เลย เชื่อผู้ชายคนนี้ได้ไง ก็รู้อยู่ว่าเขานิสัยไม่ดีและจะแย่งตัวเองมาจากสามี ดันไปเชื่อมัน เอายามาแอบฉีดให้สามีเฉยเลย แทนที่จะปรึกษากันก่อน...
ต่อให้ทำผิดแล้วก็ไม่ควรให้อภัยอ่ะ เพราะมันเลวมาก รู้ว่านังเมอร์ทำชั่ว แต่ก็ช่วยปกปิดสารพัด ขนาดฆ่าคนตาย ยังยึดหลักฐานไป ปล่อย ห้นางเอกรับโทษแทนตั้งสามปี ไม่เคยมาดูดำดูดี พอออกมาได้ก็ยังทุบตีสารพัด ไม่เข้าใจว่านางเอกจะกลับมารักได้ไง...
หวาดเสียวว่านางเอกจะกลับมารักสามีเก่า โอ่ย ไม่ไหวนะ ต้องท่องไว้ว่ามันทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจไว้หนักหนาสาหัส ทำลูกตายด้วยนะ ทำลายหลุมศพปู่กับลูกอีก...
ทำไมไม่เอาหลักฐานให้ลุง ลุงเป็นคนดี ต้องเชื่ออน่นอน มีอำนาจด้วย ช่วยคุยกับตำรวจได้...
อ้าว รีบบอกพ่อแม่สิ จะปล่อยอีชั่วนี่ไว้กับพ่อแม่ได้ไง...
เรื่องนี้อ่านแล้วโคตรโมโห นางเอกน่าจะฆ่าแม่งให้หมดทุกตัวเลย อย่าให้เป็นว่ายกโทษให้สามีนะ...
อย่าได้กลับไปอยู่กับสามีเลย ชั่วช้าขนาดนั้น ต้องแก้แค้นให้สาสม...