บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 288

มีข้อความถูกส่งมา โดยที่ไม่ระบุชื่อคนส่งส่งมาให้เจเรมี่ ‘โรงงานกระดาษเสียทิศตะวันตก เธออยู่ที่นั่น ไปช่วยเธอซะ’

ดวงตาของเจเรมี่ทอประกาย เขาพยายามโทรกลับไปที่หมายเลขนั้นทันที แต่ก็ไม่สามารถเชื่อมต่อได้

โดยตอนนี้ไม่มีเวลากังวลหรือสงสัยใด ๆ เขากลับรถและเร่งไปยังตำแหน่งที่ข้อความแจ้งมา

ตะวันลับขอบฟ้ากลางคืนเริ่มเข้ามาแล้วและมาเดลีนถูกบังคับให้อยู่ที่เดิม

ไฟของห้องมืดสว่างขึ้นจากหลอดไฟและเธอมองห็นเมเรดิธที่ยังนั่งรออยู่จุดเดิม

หลังจากนั้นไม่นาน คนเหล่านั้นก็กลับมามือเปล่า

แน่นอนว่า พวกเขายังไม่ได้ฉุกคิดว่าถ้าที่อยู่ที่ขอบหน้าต่างนั้นเป็นเพียงแค่อุบายเบี่ยงเบนความสนใจของพวกเขา

กลยุทธ์หลอกล่อของเธอสำเร็จ

“เปล่าประโยชน์! พวกแกทุกคน!” เมเรดิธโกรธมาก ชี้นิ้วไปที่ผู้ชายที่เธอด่า จากนั้น เธอหันหลังจากไป เธอถูกหยุดไว้โดยหัวหน้านักเลงที่มีแผลเป็นบนใบหน้าของเขา

“แน่นอนว่า เธอหนีไปได้ แต่วันนี้เราทำงานให้เธอเสร็จแล้วเช่นกัน จ่ายเงินมา”

เมเรดิธเย้ยหยันกอดอกในมากคนรวยแบบท่าทีที่เอาแต่ใจ “แกทำผู้หญิงคนนั้นหนีไปและยังมีหน้ามาให้ฉันจ่ายเงินอีก? ขอบคุณซะที่ฉันไม่ได้เอาชีวิตแก! ไอ้ขยะไร้ประโยชน์!”

เธอส่งสายตาดูแคลนให้พวกเขา ไม่เกินสองก้าวต่อมา เธอก็ถูกชายสองคนรั้งไว้

ความบ้าระห่ำนั้น ทำให้เมเรดิธหันกลับไปอาละวาดแต่กลับได้รับพรจากสวรรค์ด้วยการโดนตบหน้าเธออย่างแรงแทน ชายที่มีแผลเป็นอยู่บนหน้าจับบีบแก้มทั้งสองข้างเธอไว้และจ้องมองความหยิ่งผยองของเมเรดิธ

“แกคิดว่ากำลังทำอะไรอยู่? ปล่อยฉัน! แกรู้ไหมฉันเป็นใคร? ฉัน—”

“หุบปากซะ นังนี่หนิ! ฉันไม่สนใจว่าแกเป็นใคร เราแค่อยากได้เงิน!” ชายที่มีแผลบนใบหน้าตบเมเรดิธอีกครั้ง

เมเรดิธกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด “ไม่ใช่หน้า! ที่ไหนก็ได้แต่ไม่ใช่หน้า!” เธอตะโกน บาดแผลบนใบหน้าของเธอยังไม่หายดีและยังถูกพันด้วยผ้าพันแผลไว้ แค่ครั้งเดียวก็รู้ได้แล้วว่าการโดนตบหน้าเธอจะเจ็บแค่ไหน

ความเจ็บปวดยังคงสดใหม่เสมอในความคิดมาเดลีน

“แกแค่อยากได้เงิน ใช่ไหม? ฉันมีเงิน! ฉันจะให้แก! ปล่อยฉันไปก่อน” เมเรดิธพยายามต่อสู้กับการกักขังของพวกเขา น้ำเสียงของเธอเปลี่ยนเป็นเสียงที่น่าตื่นตระหนกแทน

ชายที่มีแผลเป็นตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่เวทนาเธอ “สายเกินไปแล้ว!”

“อะ อะไร แกต้องการอะไร?” เมเรดิธเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา

“เราต้องการอะไรงั้นเหรอ?” ชายคนเดิมบีบคางเมเรดิธ “เรารับงานนี้และคิดว่าจะได้สัมผัสความงามนั่นและได้รับค่าตอบแทน แต่สิ่งที่เรารับคือเธอที่ไม่เต็มใจจ่ายและเหยื่อที่หนีหายไป บอกฉันทีว่า เธอไม่ควรตอบแทนอะไรเราบ้างหรือไง?”

คำพูดพวกนั้นทำให้เมเรดิธที่อยู่ในอาการมึนงงตกตะลึงแต่เพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้นก่อนที่เธอจะยิ้มอย่างเย่อหยิ่งออกมาในที่สุด “แกอยากหลับนอนกับฉัน? ห๊ะ! ส่องกระจกบ้างไหม? อะไรทำให้แกคิดว่าคนที่เหมือนถังขยะแบบแกจะมานอนกับฉันได้? รู้บ้างไหมว่าคู่หมั้นของฉันคือใคร? เขาเป็นคนของเกลนเดล—”

แคว้กก! พวกผู้ชายเริ่มฉีกเสื้อผ้าของเมเรดิธออกก่อนที่เธอจะพูดจบ “นังตัวดี! ถ้างั้นฉันจะสมยอมโดยดีถ้าฉันเป็นเธอ ฉันจะให้เธอจ่ายให้สมราคาถ้าเธอยังท้าท้ายแบบนี้!”

“อ่าห์!”

เมเรดิธร้องเสียงหลงขณะที่พวกเขาลากเธอไปที่พื้น

มาเดลีนกำหมัด เธอกำลังจะออกไปจากกองกระดาษนี้ด้วยความคิดที่ต้องการจะหยุดพวกเขา อย่างไรก็ตาม เธอลังเลเมื่อนึกขึ้นได้ถึงสิ่งที่เมเรดิธทำไว้กับเธอ

เธอจะอยู่ในตำแหน่งของเมเรดิธแทนหากเธอไม่คิดแผนการที่จะช่วยตัวเองไว้ทัน

เมเรดิธมาเพื่อจัดการเธอ ไม่ใช่เหรอ?

บางทีนี่อาจเป็นผลกรรม

“ยัยผู้หญิงชั่ว เธอบอกว่าไม่ต้องการ แต่เธอแน่ใจแล้วเหรอว่าไม่ต้องการทำแบบนั้นจริง ๆ” ชายที่มีแผลบนหน้าเป็นคนพูดออกมาอย่างอนาถ

มาเดลีนได้ยินเมเรดิธตอกกลับ แต่น้ำเสียงของเธอเปลี่ยนไปสำหรับที่ไหนสักที่เป็นสิ่งตรงกลางที่คล้ายกับความสุข

มาเดลีนรู้ว่าตัวเองรู้สึกกระอักกระอวนเมื่อเห็นเมเรดิธกำลังเพลิดเพลินกับคนพวกนี้

ไม่ใช่ว่าเธอแปลกใจ เมเรดิธเป็นคนใจง่ายมาโดยตลอด ชีวิตส่วนตัวของเธอพังกับผู้ชายปนเปไปหมดเมื่อตอนเธอยังเป็นนักเรียน

มาเดลีนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะกับความคิดที่ว่าเจเรมี่รักผู้หญิงคนนี้ตลอดหลายปีที่ผ่านมา

‘ดูสิ เจเรมี่ วิทแมน ผู้หญิงคนนี้คือเทพีแห่งความไร้เดียงสาของคุณ

‘นายเป็นคนตาบอดจริง ๆ’

มาเดลีนอดไม่ได้ที่จะเอาแขนขึ้นมาปิดถึงหูตัวเองเมื่อได้ยินเสียงเมเรดิธครวญคราง เมื่อมือที่ป้องอยู่ที่หู มาเดลีนต้องตกใจเมื่อเห็นว่ามีหนูอยู่ข้างเท้าของเธอ

ด้วยสัญชาตญาณมาเดลีน ขยับออกจากทางนั้นโดยสัญชาตญาณ เธอล้มลงบนพื้นขณะที่ขาของเธอเป็นตะคริวเนื่องจากนั่งยองเป็นเวลานาน กล่องกระดาษแข็งที่อยู่ข้าง ๆ เธอพังทลายไปด้วย

เสียงลามกทั้งหมดหยุดลงพร้อมกันขณะที่สายตาหลายคู่จ้องมองเข้าไปในห้องเล็ก ๆ

“นี่ฉันได้ยินอะไร?”

“ตายสิ! ยัยลูกเจี๊ยบนั่นอยู่ข้างในมาตลอด? เธอไม่หนีไปไหนเลย!”

“ตอนนี้เราสองคนกำลังเล่นสนุกกันอยู่! แกสองคน เข้าไปหายัยนั่น!”