สรุปเนื้อหา บทที่ 288 – บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ โดย เด็กลำดับที่สิบหก
บท บทที่ 288 ของ บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ ในหมวดนิยายนิยาย จีน เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย เด็กลำดับที่สิบหก อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
มีข้อความถูกส่งมา โดยที่ไม่ระบุชื่อคนส่งส่งมาให้เจเรมี่ ‘โรงงานกระดาษเสียทิศตะวันตก เธออยู่ที่นั่น ไปช่วยเธอซะ’
ดวงตาของเจเรมี่ทอประกาย เขาพยายามโทรกลับไปที่หมายเลขนั้นทันที แต่ก็ไม่สามารถเชื่อมต่อได้
โดยตอนนี้ไม่มีเวลากังวลหรือสงสัยใด ๆ เขากลับรถและเร่งไปยังตำแหน่งที่ข้อความแจ้งมา
ตะวันลับขอบฟ้ากลางคืนเริ่มเข้ามาแล้วและมาเดลีนถูกบังคับให้อยู่ที่เดิม
ไฟของห้องมืดสว่างขึ้นจากหลอดไฟและเธอมองห็นเมเรดิธที่ยังนั่งรออยู่จุดเดิม
หลังจากนั้นไม่นาน คนเหล่านั้นก็กลับมามือเปล่า
แน่นอนว่า พวกเขายังไม่ได้ฉุกคิดว่าถ้าที่อยู่ที่ขอบหน้าต่างนั้นเป็นเพียงแค่อุบายเบี่ยงเบนความสนใจของพวกเขา
กลยุทธ์หลอกล่อของเธอสำเร็จ
“เปล่าประโยชน์! พวกแกทุกคน!” เมเรดิธโกรธมาก ชี้นิ้วไปที่ผู้ชายที่เธอด่า จากนั้น เธอหันหลังจากไป เธอถูกหยุดไว้โดยหัวหน้านักเลงที่มีแผลเป็นบนใบหน้าของเขา
“แน่นอนว่า เธอหนีไปได้ แต่วันนี้เราทำงานให้เธอเสร็จแล้วเช่นกัน จ่ายเงินมา”
เมเรดิธเย้ยหยันกอดอกในมากคนรวยแบบท่าทีที่เอาแต่ใจ “แกทำผู้หญิงคนนั้นหนีไปและยังมีหน้ามาให้ฉันจ่ายเงินอีก? ขอบคุณซะที่ฉันไม่ได้เอาชีวิตแก! ไอ้ขยะไร้ประโยชน์!”
เธอส่งสายตาดูแคลนให้พวกเขา ไม่เกินสองก้าวต่อมา เธอก็ถูกชายสองคนรั้งไว้
ความบ้าระห่ำนั้น ทำให้เมเรดิธหันกลับไปอาละวาดแต่กลับได้รับพรจากสวรรค์ด้วยการโดนตบหน้าเธออย่างแรงแทน ชายที่มีแผลเป็นอยู่บนหน้าจับบีบแก้มทั้งสองข้างเธอไว้และจ้องมองความหยิ่งผยองของเมเรดิธ
“แกคิดว่ากำลังทำอะไรอยู่? ปล่อยฉัน! แกรู้ไหมฉันเป็นใคร? ฉัน—”
“หุบปากซะ นังนี่หนิ! ฉันไม่สนใจว่าแกเป็นใคร เราแค่อยากได้เงิน!” ชายที่มีแผลบนใบหน้าตบเมเรดิธอีกครั้ง
เมเรดิธกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด “ไม่ใช่หน้า! ที่ไหนก็ได้แต่ไม่ใช่หน้า!” เธอตะโกน บาดแผลบนใบหน้าของเธอยังไม่หายดีและยังถูกพันด้วยผ้าพันแผลไว้ แค่ครั้งเดียวก็รู้ได้แล้วว่าการโดนตบหน้าเธอจะเจ็บแค่ไหน
ความเจ็บปวดยังคงสดใหม่เสมอในความคิดมาเดลีน
“แกแค่อยากได้เงิน ใช่ไหม? ฉันมีเงิน! ฉันจะให้แก! ปล่อยฉันไปก่อน” เมเรดิธพยายามต่อสู้กับการกักขังของพวกเขา น้ำเสียงของเธอเปลี่ยนเป็นเสียงที่น่าตื่นตระหนกแทน
ชายที่มีแผลเป็นตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่เวทนาเธอ “สายเกินไปแล้ว!”
“อะ อะไร แกต้องการอะไร?” เมเรดิธเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา
“เราต้องการอะไรงั้นเหรอ?” ชายคนเดิมบีบคางเมเรดิธ “เรารับงานนี้และคิดว่าจะได้สัมผัสความงามนั่นและได้รับค่าตอบแทน แต่สิ่งที่เรารับคือเธอที่ไม่เต็มใจจ่ายและเหยื่อที่หนีหายไป บอกฉันทีว่า เธอไม่ควรตอบแทนอะไรเราบ้างหรือไง?”
ไม่ใช่ว่าเธอแปลกใจ เมเรดิธเป็นคนใจง่ายมาโดยตลอด ชีวิตส่วนตัวของเธอพังกับผู้ชายปนเปไปหมดเมื่อตอนเธอยังเป็นนักเรียน
มาเดลีนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะกับความคิดที่ว่าเจเรมี่รักผู้หญิงคนนี้ตลอดหลายปีที่ผ่านมา
‘ดูสิ เจเรมี่ วิทแมน ผู้หญิงคนนี้คือเทพีแห่งความไร้เดียงสาของคุณ
‘นายเป็นคนตาบอดจริง ๆ’
มาเดลีนอดไม่ได้ที่จะเอาแขนขึ้นมาปิดถึงหูตัวเองเมื่อได้ยินเสียงเมเรดิธครวญคราง เมื่อมือที่ป้องอยู่ที่หู มาเดลีนต้องตกใจเมื่อเห็นว่ามีหนูอยู่ข้างเท้าของเธอ
ด้วยสัญชาตญาณมาเดลีน ขยับออกจากทางนั้นโดยสัญชาตญาณ เธอล้มลงบนพื้นขณะที่ขาของเธอเป็นตะคริวเนื่องจากนั่งยองเป็นเวลานาน กล่องกระดาษแข็งที่อยู่ข้าง ๆ เธอพังทลายไปด้วย
เสียงลามกทั้งหมดหยุดลงพร้อมกันขณะที่สายตาหลายคู่จ้องมองเข้าไปในห้องเล็ก ๆ
“นี่ฉันได้ยินอะไร?”
“ตายสิ! ยัยลูกเจี๊ยบนั่นอยู่ข้างในมาตลอด? เธอไม่หนีไปไหนเลย!”
“ตอนนี้เราสองคนกำลังเล่นสนุกกันอยู่! แกสองคน เข้าไปหายัยนั่น!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ
1...
1...
1...
นางเอกโคตรโง่เลย เชื่อผู้ชายคนนี้ได้ไง ก็รู้อยู่ว่าเขานิสัยไม่ดีและจะแย่งตัวเองมาจากสามี ดันไปเชื่อมัน เอายามาแอบฉีดให้สามีเฉยเลย แทนที่จะปรึกษากันก่อน...
ต่อให้ทำผิดแล้วก็ไม่ควรให้อภัยอ่ะ เพราะมันเลวมาก รู้ว่านังเมอร์ทำชั่ว แต่ก็ช่วยปกปิดสารพัด ขนาดฆ่าคนตาย ยังยึดหลักฐานไป ปล่อย ห้นางเอกรับโทษแทนตั้งสามปี ไม่เคยมาดูดำดูดี พอออกมาได้ก็ยังทุบตีสารพัด ไม่เข้าใจว่านางเอกจะกลับมารักได้ไง...
หวาดเสียวว่านางเอกจะกลับมารักสามีเก่า โอ่ย ไม่ไหวนะ ต้องท่องไว้ว่ามันทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจไว้หนักหนาสาหัส ทำลูกตายด้วยนะ ทำลายหลุมศพปู่กับลูกอีก...
ทำไมไม่เอาหลักฐานให้ลุง ลุงเป็นคนดี ต้องเชื่ออน่นอน มีอำนาจด้วย ช่วยคุยกับตำรวจได้...
อ้าว รีบบอกพ่อแม่สิ จะปล่อยอีชั่วนี่ไว้กับพ่อแม่ได้ไง...
เรื่องนี้อ่านแล้วโคตรโมโห นางเอกน่าจะฆ่าแม่งให้หมดทุกตัวเลย อย่าให้เป็นว่ายกโทษให้สามีนะ...
อย่าได้กลับไปอยู่กับสามีเลย ชั่วช้าขนาดนั้น ต้องแก้แค้นให้สาสม...