บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 304

ทั้งสองเงียบลงในเวลาเดียวกันและทำให้บรรยากาศรอบตัววังเวงอย่างผิดปกติ แต่ว่ามันไม่ใช่ความอึดอัด

ศูนย์กลางของชุมชนอยู่ห่างออกไป 500 เมตร เจเรมี่ใช้เวลประมาณสามนาทีในการอุ้มมาเดลีนมาที่นี่

เป็นเวลาเกือบ 20 ปีแล้วและสถานีอนามัยแห่งนั้นยังตั้งอยู่ที่เดิม แม้ว่าจะถูกปรับปรุงเปลี่ยนโครงสร้างใหม่

ทั้งสองไม่คิดว่าจะพบกับหมอคนเดิมที่เคยช่วยเธอไว้เมื่อ 12 ปีก่อนหน้านั้น ซึ่งถึงแม้คุณหมอท่านนั้นจะอยู่ในวัยเกษียณและมีผมขาวเต็มศีรษะ แต่เธอก็ยังคงอยู่ที่สถานีของเธอเนื่องจากความหลงใหลในงานของเธอและอยากที่จะดูแลผู้ป่วยที่นี่

คุณหมอหญิงชราคนนั้นจำเจเรมี่ได้เมื่อเธอเห็นเขาพามาเดลีนเดินเข้าไป

“ฉันจำเธอได้ พ่อหนุ่ม ใบหน้าและรูปลักษณ์ของคุณโดดเด่นกว่าใคร” หมอยิ้มออกมาอย่างอบอุ่นขณะที่เธอรักษาแผลของมาเดลีน แผลนั้นใช้เวลารักษาอยู่ไม่นานก็เสร็จ

มาเดลีนยิ้มอย่างพอใจ “ขอบคุณค่ะ คุณหมอ”

“ด้วยความยินดี” เธอเหล่และปรับแว่นอ่านหนังสือของเธอใหม่ในขณะที่เธอวิเคราะห์มาเดลีน

“ฉันคิดไว้อยู่แล้วว่าทั้งสองจะต้องลงเอยด้วยการอยู่ด้วยกัน”

มาเดลีนตะลึงค้าง กำจัดความรู้สึกถึงความเศร้าหมองของเธอออกไป เปลี่ยนเป็นความสับสนบนสีหน้าแทน “คุณคิดแบบนั้นเหรอคะ?”

“ใช่! หนุ่มคนนั้นกอดเธอไว้ด้วยความกระวนกระวายอย่างตอนนี้เช่นกัน เธอสามารถมองห็นความกังวลบนใบหน้าของเขาได้เลยนะ เหงื่อแตกเต็มไปหมดในระยะทางที่วิ่งผ่าแดดฤดูร้อนกลางแสงแดดจ้ามาที่นี่! ฉันคิดเสมอว่าเธอทั้งสองคนนั้นดูเหมาะสมทั้งที่ตอนนั้นยังเป็นเด็ก นี่ก็ผ่านมานานหลายปีแล้วแต่ว่าทั้งคู่ก็ยังทิ้งความประทับใจให้กับฉัน!”

มาเดลีนคิดไม่ถึงว่าจะพบคนอื่นที่จำอดีตได้

อย่างไรก็ตาม คน ๆนี้ไม่ใช่เจเรมี่หรอก

เจเรมี่ลืมเรื่องนี้ไปนานแล้ว

เธอเหลือบมองเจเรมี่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ และต้องตกใจเมื่อเห็นคิ้วของชายคนนั้นขมวดอย่างแรง สีหน้าของเขาแสดงออกมาว่าเขากำลังใช้ความคิดอย่างหนัก

‘นี่มันอะไรกัน? จำอดีตที่ตัวเองเกลียดไม่ได้หรือไง เจเรมี่?

‘คุณยังจำอดีตภรรยาที่คุณสัญญาว่าจะปกป้องตลอดไปได้ไหม?’

“เอาล่ะ พ่อหนุ่ม ได้เวลาพาภรรยากลับบ้าน ตอนนี้เธอไม่เป็นไรแล้ว พวกคุแต่งงานกันแล้ว ใช่ไหม? คงจะดีไม่น้อยถ้าได้ลงเอยอยู่ด้วยกันกับเพื่อนสมัยเด็ก”

เพื่อนในวัยเด็ก

คำพูดที่รู้สึกเหมือนเหน็บแนมอย่างมากสำหรับสองคำนั้นที่ได้ยินมา

แน่นอนว่าชีวิตของพวกเขาเกี่ยวพันกันอย่างลึกซึ้ งและการเรียกพวกเขาว่าเพื่อนในวัยเด็กนั้นไม่ใช่เรื่องโกหกที่ถูกจัดเตรียม เธอกลายเป็นภรรยาของเขาในท้ายที่สุด แต่ในขณะที่หมอคนนี้ได้คาดเดาเพียงแค่ครึ่งแรกถูกเท่านั้น แต่เธอเดาตอนจบไม่ถูก

เจเรมี่อุ้มมาเดลีนไว้ในอ้อมแขนอีกครั้ง

เดินไปในเส้นทางเดียวกับที่เขาเดินมาก่อนหน้านี้ แววตาของเขางุนงงขณะจ้องไปข้างหน้า

คำพูดของหมอฉลาดคนนั้นยังก้องอยู่ในใจของเขา

หมอคนนี้พูดถูก เขาเป็นเด็กผู้ชายเมื่อหลายปีก่อน แต่เด็กผู้หญิงในตอนนั้นน่าจะเป็นเมเรดิธไม่ใช่หรือไง?

หมออาจเข้าใจผิดว่ามาเดลีนเป็นเมเรดิธเพราะพวกเธอดูเหมือนกันงั้นเหรอ?แบบนั้นแหละ

“คุณวางฉันลงได้แล้ว ฉันจะนั่งรถกลับจากที่นี่” มาเดลีนพูดเบา ๆ “ก็แค่แกล้งทำเป็นว่าเมื่อคืนไม่เคยเกิดขึ้นแล้วกัน”

เจเรมี่หยุดเดินกะทันหันและหันหน้าไปหามาเดลีนด้วยสายตาที่ซับซ้อน “ผมบอกคุณไปแล้วว่าผมอยากแต่งงานกับคุณ มันจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแม้ว่าเรื่องเมื่อคืนจะเกิดหรือไม่เกิดขึ้นก็ตาม”

เจเรมี่ตั้งใจแน่วแน่ “งานแต่งงานของคุณกับเฟลิเป้จะไม่ถูกจัดขึ้นตามแผนที่วางไว้ เพราะผมจะทำให้คุณเป็นภรรยาของผมก่อนที่มันจะเกิดขึ้น”

น้ำเสียงของเขาไม่เปิดโอกาสให้เธอได้โต้แย้งใด ๆ และรังสีที่มีอำนาจเหนือกว่าถูกแสดงออกบนระหว่างคิ้วของเขา

เขาพาเธอมาส่งที่อพาร์ตเมนต์และพาเธอเดินขึ้นไปที่ห้องโดยไม่เกรงกลัวว่ามันจะดูไม่เหมาะสมก็ตาม

มาเดลีนรีบอาบน้ำหลังจากที่เขากลับออกจากห้องไป เธอยืนอยู่ที่หน้ากระจก และทำการเช็ดกระจกที่ขุ่นมัวออกเพื่อมองตัวเองให้ชัดอีกครั้ง ตอนนี้ดวงตาที่เหมือนนางฟ้าและไร้กังวลของเธอถูกย้อมด้วยความซับซ้อนและแผนการที่เพิ่งคิดออก

เธอยิ้มออกมา เมื่อรู้ว่าตัวเองเริ่มเข้าใกล้เป้าหมายของการแก้แค้นมากขึ้นทุกที

…

หัวใจของเจเรมี่สงบลงเมื่อกลับถึงบ้านและเขาเห็นว่าทุกอย่างได้กลับคืนมายังที่เดิมที่เคยอยู่ก่อนหน้านี้แล้วหลังจากที่มันถูกโยนทิ้งไป สิ่งของบางส่วนได้รับการฟื้นฟูกลับมาเช่นกัน

แต่สิ่งที่ทำให้เขาไม่พอใจนั่นคือการที่เห็นว่าเมเรดิธอยู่ในห้องนั้น

เมื่อรู้ว่าเขากลับมาถึงห้อง เมเรดิธเดินเข้าไปหาเขาอย่างนุ่มนวลเพื่อที่จะทักทาย สีหน้าและท่าทางของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “เมื่อคืนคุณไปไหนมาเหรอ เจเรมี่? คุณคงคิดว่าตอนนี้ฉันแปดเปื้อนแล้ว ใช่ไหม? คุณไม่ต้องการเห็นฉันอีกต่อไปแล้วเหรอคะ?”

เจเรมี่จ้องใบหน้าของเมเรดิธอย่างไม่แยแส ความสงสัยมีเพิ่มขึ้นในใจเมื่อคำพูดของหมอชราคนนั้นยังติดอยู่ในใจ “ตอนที่เราพบกันเมื่อหลายปีก่อน คุณให้เปลือกหอยสีรุ้งกับผม ผมจำได้ว่าให้บางอย่างกลับคืนคุณมา คุณยังเก็บมันไว้ไหม?”