บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 306

เฟลิเป้หันหน้าเข้ามามองเธอในนาทีต่อมา แต่งแต้มความอ่อนโยนให้กับใบหน้าที่ราวกับรูปแกะสลักของเขาที่ได้รับการเสริมด้วยแสงอบอุ่นของดวงอาทิตย์ตก

“ผมอยากจะถามคุณเป็นครั้งสุดท้าย วีล่า แน่ใจใช่ไหมว่านี่คือสิ่งที่เธอต้องการ? มันไม่ใช่เรื่อง่ายที่จะหลบหนีจากกรงเล็บของสัตว์ประหลาดนั้น แน่ใจแล้วใช่ไหมที่จะกลับไปให้เขาขังอีกครั้ง?” น้ำเสียงของเขาอบอุ่นดังลมของฤดูใบไม้ผลิ ในขณะที่แววตาของเขาดุร้าย

“ฉันยอมรับความเจ็บปวดและความอัปยศอดสูที่พวกเขาเคยทำกับฉันได้ แต่ฉันจะไม่มีวันให้อภัยทั้งสองคนที่ร่วมมือกันทำลายขี้เถ้าของลูกสาวฉันเป็นอันขาด การตายของลูกคือสิ่งที่ฉันต้องล้างแค้นให้ได้!”

มาเดลีนกำหมัดแน่นพร้อมกับความเกลียดชังได้ตราตรึงใจเธอลงไปในความอ่อนโยนที่มีของเธอ โดยใบหน้าเฉียบคมและความมุ่งมั่นในดวงตานั้นแสดงออกมาให้เห็น

หลังจากที่ได้รับพรจากสวรรค์ให้เธอได้เกิดใหม่ การแก้แค้นคือเป้าหมายอันดับต้น ๆ ที่ทำให้เธอมีความมุ่งมั่นที่จะมีชีวิตต่อไป!

เฟลิเป้ไม่ได้โน้มน้าวต่อไปในขณะที่เขาเห็นความมุ่งมั่นในสายตาของเธอ

แต่เขายกมือของเธอขึ้นมาสัมผัสที่ด้านหลังนิ้วมือเบา ๆ ด้วยความสุภาพและรักใคร่

“สัญญานะว่าจะดูแลตัวเองไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หากมีปัญหาเกิดขึ้น ผมต้องการให้คุณรีบบอกผมทันที”

มาเดลีนค้างไปชั่วขณะและความโกรธในดวงตาของเธอค่อย ๆ ละลายหายไปภายใต้ความอบอุ่นอันอ่อนโยนของเฟลิเป้

เธอฉีกยิ้ม ก่อนจะมองตรงเข้าไปที่สายตาที่มองเข้ามาหาแบบเปล่งประกาย

“ขอบคุณนะ เฟลิเป้ ฉันสัญญาว่าฉันจะกลับมาหาคุณหลังจากที่ฉันแก้แค้นเสร็จ แล้วเราจะกลับไปที่เมืองเอฟพร้อมกับลิเลียนซึ่งเราจะอยู่ด้วยกันอย่างเรียบง่ายและมีความสุขที่สุดในตอนนั้น”

“ตกลง” เฟลิเป้ยิ้มจาง ๆ แล้วดึงมาเดลีนเข้ามาในอ้อมกอดของเขาอย่างอ่อนโยน

เมื่อดึงร่างอันอบอุ่นของเธอเข้ามาแนบชิดตัวได้เเล้ว มุมปากของเฟลิเป้ก็ยกขึ้นอย่างคลุมเครือ เขาซ่อนความลับไว้ภายใต้รอยยิ้มนั้น

…

เมเรดิธพอใจอย่างมากที่ได้อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ร่วมกับเจเรมี่ ทัศนคติของเธอที่มีต่อแจ็คสันเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมืออย่างสมบูรณ์ไม่ว่าจะเป็น 180 ครั้งที่เธออ้างเพื่อชักชวนให้เจเรมี่แต่งงานกับเธอ เธอจะพยายามอย่างหนักที่จะแสร้งทำเป็นว่าความสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูกของพวกเขาใกล้ชิดและสนิทสนมเพียงใด

เธอตื่นขึ้นมาตอนเช้าในวันธรรมดาเพื่อทำอาหารเช้าใส่กล่องให้กับแจ็คสันไปโรงเรียนด้วยมือของตัวเอง

“เรามาถึงโรงเรียนแล้ว แจ็คลูก มานี้เร็ว เดี๋ยวแม่จะเดินเข้าไปส่งนะ” เมเรดิธยิ้มก่อนจะหันหน้าไปทางที่เด็กชายตัวน้อยนั่งจากนั้นกลับเห็นว่าแจ็คสันได้ลงจากรถด้วยตัวเองไปเรียบร้อยแล้ว

เธอจ้องมองเขา อย่างรู้สึกโกรธ เมื่อเธอเดินตามหลังเขาไป เธอก็เห็นว่ามีมาเดลีนกำลังยืนอยู่ข้างประตูโรงเรียนอนุบาล

ด้วยความตกใจเธอพบว่าแจ็คสันกำลังเดินเข้าไปหามาเดลีน และยิ่งทำให้เธอหงุดหงิดหนักเข้าไปใหญ่เมื่อเห็นว่าใบหน้าของเขากำลังมีรอยยิ้มเมื่อเดินไปหาผู้หญิงคนนั้น

เมเรดิธวิ่งไปดึงแจ็คสันกลับมาทันที

ในจังหวะเดียวกันกับที่รถคันหนึ่งพุ่งเข้ามาใส่ประตูโรงเรียนโดยที่ไม่สามารถควบคุมความเร็วได้

มีคนตะโกนโวยวายและนั่นทำให้มาเดลีนหันไปมอง สิ่งแรกที่เธอเห็นคือรอยยิ้มจากตาของแจ็คสันที่ทำให้หัวใจเธออบอุ่น มาเดลีนกำลังจะเอ่ยทักทายเขาแล้วแต่เมื่อได้เห็นว่ามีรถที่กำลังพุ่งมาทางเขา

“อ่าห์! เมเรดิธอุทาน ปฏิกิริยาแรกของเธอคือผลักแจ็คสันกระเด็นออกไปก่อนจะวิ่งไปซ่อน

รถกำลังจะชนแจ็คสัน มาเดลีนรู้สึกว่าหัวใจของเธอกำลังดิ่งลงเหวขณะที่เธอวิ่งไปหาเด็กชายตัวน้อยคนนั้นโดยสัญชาตญาณ “แจ็ค!”