บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 321

หลังจากที่เสียงของมาเดลีนเริ่มเบาลง เสียงจอแจของทุกคนที่อยู่รอบข้างเริ่มเงียบสงบลง

ความจริงเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้นั่นเหรอ?

แล้วสิ่งที่พูดไปเมื่อกี้ไม่ใช่ความจริงหรือไง?

ทุกคนมองหน้ากันด้วยความสับสนและสงสัย

เมเรดิธรู้อยู่แก่ใจว่าเธอคือผู้ร้ายตัวจริง และเมื่อมาเดลีนพูดออกมาแบบนี้ มันก็ช่วยไม่ได้ที่เธอจะรู้สึกประหม่า

ขณะที่เธอประมวลความคิดของตัวเองว่าจะตอบโต้สถานการณ์เช่นนี้ยังไง จู่ ๆ เอโลอิสก้าวไปข้างหน้าเพื่อปกป้องเธอทันที

“วีล่า ควินน์ ผู้หญิงร้ายกาจแบบเธอ มีแต่จะต้องการทำให้ลูกสาวของฉันเสื่อมเสียชื่อเสียง!”

เอโลอิสชี้ไปที่มาเดลีนและเอ่ยตำหนิเธอด้วยความโกรธที่ไม่สามารถควบคุมได้

“เธอใช้เงินจำนวนมากเพื่อจ้างคนมาลักพาตัวเมเรดิธและทำให้เธอต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่โหดร้าย ไม่เพียงเท่านั้น แต่เธอยังเอาเรื่องนี้ไปเผยแพร่ในสื่อออนไลน์เพื่อต้องการที่จะก่อกวน และทำให้เมเรดิธของฉันเสื่อมเสียชื่อเสียง ฉันจะทวงคืนความยุติธรรมให้ลูกสาวของฉันวันนี้!”

“คุณแม่ …” เมเรดิธกอดแขนเอโลอิส ร้องไห้ฟูมฟายและเอนตัวพิงหลังคนที่ยืนปกป้องเธออยู่ตรงหน้า “ลืมมันไปเถอะค่ะ คุณแม่ หนูไม่อยากที่จะดิ้นรนอีกต่อไปแล้ว หนูไม่อยากทำให้เจเรมี่ไม่มีความสุข…”

“เจเรมี่ ได้ยินคำเหล่านี้แล้วสินะ มาถึงขนาดนี้แล้ว เมเรดิธยังเอาแต่ห่วงใยนาย แต่นาย! “เอโลอิสกอดเมเรดิธด้วยความทุกข์ใจขณะที่จ้องจเรมี่และมาเดลีนอย่าเครียดแค้น “จิ้งจอกตัวนี้ ทำให้นายปล่อยให้เมเรดิธถูกกล่าวหาผิด ๆ และยังมีหน้ามาแสดงความไม่กังวลใด ๆ ออกมาสำหรับเธอเลย นายไม่คู่ควรกับลูกสาวของฉันเลยจริง ๆ!”

“เจเรมี่ ญาติผู้ใหญ่ในอนาคตของเราพูดถูก ในสถานการณ์เหล่านั้น ลูกไม่ควรละเลยเมเรดิธ และไม่ควรปล่อยให้เรื่องนี้เงียบไปอย่างน้อยก็ต้องตรวจสอบให้ถึงที่สุด!”

คุณนายวิทแมนดูเหมือนจะเข้าข้างเมเรดิธ

ในทางกลับกัน เมเรดิธร้องไห้ออกมาน้ำตาไหลไม่ขาดสายขณะที่ในหัวใจเธอตื่นเต้นกับเรื่องนี้มาก “คุณนายวิทแมนกับคุณแม่ แค่นั้นก็มากพอแล้วที่ท่านทั้งสองคอยอยู่ข้างฉัน แม้ว่าตัวฉันจะเป็นเหยื่อ แต่ฉันไม่มีความตั้งใจที่จะสืบสาวเอาความเรื่องนี้จริง ๆ ”

เมเรดิธกลืนน้ำลายสองครั้งแล้วมองไปที่มาเดลีน

“วีล่า ฉันเป็นคนผิดเองทั้งหมด ฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอไม่มีความสุข และฉันก็โชคไม่ดีเกี่ยวกับเรื่องก่อนหน้านี้ ฉันจะไม่สืบสาวเอาความเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด แต่ขอเพียงอย่างเดียวนะอย่าโกรธแม่ของฉัน ได้โปรด…”

เธอยังคงร้องไห้ออกมาอย่างหนักขณะมองไปที่เจเรมี่อีกครั้ง “เจเรมี่ ทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็นความผิดของฉันเองทั้งหมด ได้โปรดอย่าโกรธฉัน ฉันสัญญากับคุณนะว่า ฉันจะไม่พูดมันออกมาอีก แต่ขอร้องเถอะนะอย่าโกรธฉันเลย ได้ไหม?”

ด้วยคำว่าอ้อนวอนแทบขาดใจ น้ำตาที่ป็นประกายในดวงตาของเธอเมื่อการปรากฏตัวของเธอทั้งหมดในตอนนี้ทำให้เธอดูราวกับว่าเธออ้างว้างแบบนั้นจริง ๆ

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเคยเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของเมเรดิธ มาเดลีนรู้สึกว่าตัวเองคงจะคล้อยตามการแสดงที่น่าสงสารของเธอเหมือนผู้คนรอบข้าง—กับการแสดงน่าประทับใจที่เธอกำลังเป็นอยู่ตอนนี้

“เมเรดิธ ลูกไม่ผิด ทำไมต้องขอโทษด้วย?” เอโลอิสพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปกป้องเธอ “คนพวกนั้นต่างหากที่เป็นคนผิด เธอเป็นแค่เหยื่อ!”

แปะ แปะ แปะ

หลังจากยืนดูการแสดงของเมเรดิธขณะนี้ มาเดลีนยื่นมือออกมาและปรบมือเบา ๆ

ผู้คนรอบข้างที่เข้าถึงการแสดงของเมเรดิธต่างพากันส่งสายตาอยากเห็นความเป็นธรรมและขุ่นเคืองต่อหน้ามาเดลีนในขณะนี้ แต่การเหลือบมองของพวกเขานั้น มาเดลีนเพียงยิ้มออกมาเบา ๆ ในขณะที่พูดว่า “การแสดงของคุณครอว์ฟอร์ดดูสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ เท่าที่ฉันเคยดูมา”

มาเดลีนหัวเราะเบา ๆ และเลิกคิ้วขึ้น ดวงตาของเธอมองไปข้างหน้าอย่างแน่วแน่

“เหยื่องั้นเหรอ? พูดเรื่องอะไรกันมันชัดเจนอยู่แล้วว่าเธอเป็นคนเริ่มเรื่องนี้ขึ้น”

“วีล่า ควินน์! แม้ว่าจะมีผู้คนมากมายอยู่ที่นี่ตอนนี้ แต่เธอก็ยังพยายามที่จะโกหกออกมาหน้าด้าน ๆ แบบนี้อีกเหรอ?” เอโลอิสพูดเตือนอย่างรุนแรง

เมื่อต้องเจอกับสายตาที่ไม่เป็นมิตรของเอโลอิส มาเดลีนระงับความโกรธที่ไม่เป็นมิตรของตัวเองเอาไว้ก่อนจะยิ้มเยาะเย้ย

“คุณนายมอนต์โกเมอรี คนที่กำลังสับสนเรื่องใส่ความผิด ๆ ถูก ๆ นั่นคือลูกสาวของคุณไม่ใช่ฉัน”

“เธอ..”

“ฉันจะบอกคุณให้ชัดเจนนะว่าถ้าเจเรมี่ไม่ขอให้ฉันมองข้ามเรื่องที่เมเรดิธลักพาตัวฉันไปละก็ ตอนนี้ลูกสาวของคุณคงนอนอยู่ในคุกไปนานแล้ว”

“...” เอโลอิสตะลึงไปสักพัก “แก! วีล่า ควินน์ เธอมันเป็นคนร้ายที่แสร้งทำเป็นเล่นบทของตำรวจ!”

“คุณแม่ หนูไม่ได้ทำ เธอใส่ร้ายหนู” เมเรดิธส่ายหัวอย่างสุดแรงด้วยความสิ้นหวัง ขณะที่เธอกำลังเล่นละครตบตาเธอดูอ่อนแอ “เจเรมี่ คุณรู้ดีใช่ไหมว่าฉันจะไม่มีทางที่จะทำเรื่องแบบนี้ได้!”

เธอมองไปรอบ ๆ สบสายตากับแขกมากมายด้วยน้ำตาที่ไหลออกมา