บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 323

มาเดลีนพูดออกมาอย่างไม่เดือดร้อนอะไรก่อนที่เธอจะหยิบมือถือขึ้นมาปลดล็อคหน้าจอโชว์เบอร์โทรศัพท์

ทุกคนหันไปมอง และเมเรดิธถึงกับตะลึงเมื่อเธอเห็นตัวเลขพวกนั้น ใบหน้าของเธอถึงกับนิ่งทำอะไรไม่ถูก

ตอนแรกเธอไม่เข้าใจในสิ่งที่มาเดลีนกำลังสื่อ แต่หลังจากมองพิจารณาอยู่ซักสองสามวินาที ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นอึ้งกับดวงตาของเธอที่กระพริบปริบ ๆ

เมื่อเห็นว่าเธอกำลังตื่นตระหนกและหลบเลี่ยงสายตาความจริงที่อยู่ตรงหน้า มาเดลีนยิ้มออกมาอย่างเพลิดเพลินใจ

“คุณครอว์ฟอร์ด ทำไมคุณไม่พูดอะไรสักหน่อยล่ะ? ไม่คิดบ้างเหรอว่าหมายเลขนี้มันช่างคุ้นเหลือเกิน? แน่นอนล่ะ เธอต้องคุ้นกับมัน เพราะนั่นเป็นหมายเลขของ โรส เทนเนอร์ แม่บุญธรรมของเธอนี่นา”

มาเดลีนยิ้มขณะเดินไปหาเมเรดิธอย่างส่งางาม ความงดงามและจุดยืนของความภูมิใจของเธอที่มีได้ทำลายเมเรดิธในอีกไม่กี่วินาทีนี้

“คุณครอว์ฟอร์ด ช่างฉลาดมากจริง ๆ เธอกลัวว่าหากเกิดอะไรขึ้นจะมีคนสาวมาถึงเธอ เพราะงั้นเธอจึงใช้โทรศัพท์ของแม่บุญธรรมติดต่อกับนักเลงสี่คนพวกนั้น ในตอนนี้ เบอร์โทรนี้ที่โทรเข้าไปยังโทรศัพท์ของพวกเขาได้ถูกบันทึกเอาไว้ ถ้าจะพูดให้ชัดเจน แค่ไปตรวจสอบกับเครือข่ายของโทรศัพท์ทั้งสี่เครื่องก็จะรู้แล้วว่าเวลาที่เบอร์ของแม่เธอโทรเข้ามาเป็นเวลาตอนไหน ความจริงกระจ่างเห็นอยู่ชัด ๆ”

“โอ้ ยังมีอีกเรื่องหนึ่งนะ สวะพวกนั้นมีนิสัยชอบอัดวีดีโอตลอดเวลาที่มันเล่นสนุกกับเธอ สรุปว่า เธอต้องการให้ฉันเปิดวีดีโอนั้นให้แขกทุกคนที่อยู่ในงานนี้รับชมมันไหม?”

“...” เมเรดิธดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ ใบหน้าของเธอซีดลง

ผู้คนรอบข้างที่มาร่วมงานจากที่เคยประกาศว่าจะร่วมสนับสนุนเมเรดิธในการประนามมาเดลีน ต่างพากันจ้องมองเธอด้วยความโกรธ

ใครจะไปคิดกันว่าเรื่องทั้งหมดจะพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือแบบนี้!

พวกเขาประกาศตัวว่าจะสนับสนุนเมเรดิธ แต่นี่เป็นการกระทำที่ตอกหน้าพวกเขาจริง ๆ พวกเขาเกือบเชื่อความบริสุทธิ์และไร้เดียงสาของเธอ

มาเดลีนมองไปยังภาพผู้คนที่เกิดขึ้นรอบ ๆ ตัวก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างพึงพอใจ “เมเรดิธ ถามจริงทำไมเธอยังกล้าพูดอีกว่าตัวเองตกเป็นเหยื่อ?”

“...”

“เพื่อเป็นการเห็นแก่ความสัมพันธ์ของเธอ เจเรมี่เต็มใจที่จะติดสินบนเพื่อนของเขา และฉัน เพื่อช่วยไม่ให้เอาเรื่องเธอ แต่เธอยังไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีของเธอเอง เธอเลือกที่จะร่วมมือกันกับแม่ที่รักเธอมากที่สุด เพื่อประณามฉันและเจเรมี่ในโอกาสนี้ เป็นไงล่ะคราวนี้พอใจในผลลัพธ์ของมันไหม?”

ขณะที่มาเดลีนพูด เธอได้หันไปมองที่เอโลอิสและคุณนายวิทแมนที่เริ่มมีสีหน้าเจื่อนและตกใจกับเรื่องที่ได้ยิน

“คุณนายมอนต์โกเมอรี” คุณนายวิทแมน จะว่ายังไง? ยังจะอยากตรวจสอบเรื่องนี้ต่อไปไหม? ยังต้องการโทรหาตำรวจอยู่ไหม? หรือให้ฉันเป็นคนโทรหาตำรวจให้พวกคุณเองดีไหม?”

“...”

“…”

เมเรดิธคิดไม่ถึงว่าทุกอย่างจะบานปลายออกมาขนาดนี้

เธอเม้มริมฝีปากของตัวเองและมองไปทางมาเดลีนด้วยสายตาที่ดุเดือด ความโกรธและความสงสัยที่ถูกส่งมาจากคนที่อยู่รอบ ๆ ตัวเธอ เมเรดิธรู้สึกประมาทและตื่นตระหนก แต่เธอไม่รู้ว่าจะก้าวผ่านเรื่องพวกนี้ไปได้อย่างไร

“นายท่านวิทแมน คุณวีล่า ได้โปรดอย่ากล่าวหาเธอต่อไปเลย ลูกของฉันบริสุทธิ์!”

ทันใดนั้น โรสเดินฝ่าออกมาจากฝูงชนและตะโกนออกมาอย่างฉับพลัน

เธอร้องไห้ออกมาแล้ววิ่งเข้าไปหามาเดลีนในขณะที่คุกเข่าลงตรงหน้า เธอได้จับกระโปรงยาวของมาเดลีนไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง

“ฉันเป็นคนทำเอง ฉันลงมือทำทั้งหมดเอง ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเมเรดิธเลย เธอไม่รู้อะไรเลยจริง ๆ!”

โรสที่กำลังร้องไห้ ยังคงจับชายกระโปรงของมาเดลีนอย่างหมดหวัง

กระโปรงที่เธอสวมใส่เป็นแบบเปิดไหล่ข้างหนึ่งและตอนนี้ได้ถูกโรสดึงจนเกือบหลุด

มาเดลีนใช้กระเป๋าถือใบหรูของเธอยกขึ้นมาบังหน้าอกเธอไว้ก่อนที่เธอจะเอ่ยเสียงออกมาอย่างเยือกเย็นค่อย ๆ ว่า “ปล่อย”

ทว่า โรสไม่ยอมปล่อยและยังคงร้องไห้อยู่ “วีล่า ถ้าเธอต้องการโทษใครสักคน คน ๆ นั้นควรเป็นฉัน ฉันเป็นคนผิดเองในเรื่องทั้งหมด ฉันจ้างอันธพาลพวกนั้นลักพาตัวเธอ! เมเรดิธต้องการหยุดฉันและนั่นทำให้เมเรดิธไปที่โรงงานในวันนั้น ฉันเป็นคนที่ทำร้ายเธอและเมเรดิธ ถ้าจะโทษหรือลงโทษใครก็ขอให้คนนั้นเป็นฉัน!”

ในขณะที่โรสกำลังร้องไห้ เธอจับชุดของมาเดลีนกระชากไปมาอย่างรุนแรง เสียงดังขวับ โรสฉีกกระโปรงของ มาเดลีนออกในที่สุด

เจเรมี่ถอดเสื้อสูทที่ตัวเองที่สวมอยู่อย่างรวดเร็วแล้วรีบเอามาคุมให้มาเดลีน

ดวงตาสีเข้ม เย็นชามองทะลุผ่านโรส “นี่คุณไม่ได้ยินตอนที่เธอบอกให้ปล่อยเหรอ? และขอให้คุณไปให้พ้นไง”

เจเรมี่เตะมือโรสออกไปอย่างไม่สบอารมณ์ และในวินาทีถัดมาเขาได้กอดมาเดลีนไว้ต่อหน้าทุกคน

เมเรดิธมองภาพที่เห็นตรงหน้านี้ด้วยความไม่เชื่อสายตาตัวเอง เธอไม่เคยคิดว่าเจเรมี่จะปฏิบัติต่อวีล่าแบบนี้