บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 324

เขาไม่เคยแสดงความโกรธต่อหน้าคนอื่นมาก่อน แต่วันนี้ เขาแสดงมันออกมาเพราะวีล่า เขาทำลายภาพลักษณ์อันสง่างามและใบหน้าอันสูงส่งของเขาทิ้งไป

“เจเรมี่ คุณได้ยินสิ่งที่โรสพูดไหม เมเรดิธเป็นเหยื่อ เธอเป็นผู้บริสุทธิ์!” เสียงของเอโลอิสก็เน้นย้ำขึ้นมาทันใด เธอค่อนข้างจะเชื่อคำอธิบายของโรสมากกว่าสิ่งที่ได้ยินเรื่องน่ารังเกียจที่เมเรดิธก่อ

“นี่ยังไม่รีบปล่อยผู้หญิงคนนั้นไปอีกเหรอ? เมเรดิธยังอยู่ในสายตาบ้างไหม?”

แน่นอนว่า เจเรมี่ไม่ได้จะปล่อยมาเดลีนไป ตรงกันข้าม แต่เขากลับกอดเธอแน่นขึ้นและมองผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาอย่างอ่อนโยน

“ผมจะไม่มีวันปล่อยผู้หญิงคนนี้ไปเป็นอันขาด และในส่วนของลูกสาวของคุณ ผมได้ยกเลิกงานหมั้นไปตั้งนานแล้ว อย่าให้ผมพูดซ้ำได้ไหม”

ในขณะที่เจเรมี่พูดออกมาอย่างไม่คิดอะไรมาก เขาค่อย ๆ ประคองมาเดลีนและพาเธอเดินตรงเข้าไปในบ้าน

เอโลอิสเห็นฉากนี้แล้ว เธอกัดฟันแน่นด้วยความโกรธ

สถานการณ์ในตอนนี้สร้างความขุ่นเคือง เกลียดชัง และเกิดความน่าอายให้เมเรดิธอย่างยิ่ง!

เจเรมี่ปฏิเสธการแต่งงานของทั้งคู่ต่อหน้าผู้คนมากมาย รวมถึงประกาศเจตนาของเขาที่มีต่อวีล่าอย่างเปิดเผยต่อน่าสาธารณะ

ทั้งหมดนี้จะให้เธอทนได้ยังไง?

เจเรมี่กอดมาเดลีนไว้ขณะที่พวกเขาเดินตรงเข้าไปยังห้องนอนของเขาที่นี่

แม้ว่าเขาไม่ค่อยได้กลับมานอนที่บ้านนี้บ่อยมากนัก แต่ที่ห้องก็ยังมีคนที่คอยทำความสะอาดให้เขาเสมอ มาเดลีนได้กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยทันทีที่เธอเข้ามา

มันเป็นน้ำหอมทำพิเศษที่เธอผสมเอง กลิ่นมันมีผลทำให้เกิดความสงบและช่วยให้การนอนหลับได้ง่ายยิ่งขึ้น

นายท่านวิทแมนให้คนไปซื้อมาสองกล่องเพื่อให้เจเรมี่เนื่องจากเขาประสบปัญหาในการนอนหลับ

มาเดลีนใส่เสื้อผ้าของตัวเองอีกครั้งในห้องน้ำ เมื่อเธอเดินกลับไปที่ห้องนอน เธอเห็นเจเรมี่ยืนอยู่หน้าขอบหน้าต่าง

เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดสะอ้านเรียบง่าย ดวงอาทิตย์อันแสนอบอุ่นในช่วงฤดูใบไม้ร่วงกำลังสาดแสงส่องลงบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ด้วยท่าทางที่เงียบขรึมของเขาในตอนนี้ทำให้เธอนึกถึงสมัยที่เธอได้เจอกับเขาครั้งแรกในมหาวิทยาลัย

อย่างไรก็ตาม เขายังคงดูไม่ต่างจากในอดีตมากนัก

“คุณโทษฉันไหมที่ทำให้เรื่องนี้รั่วไหลออกไป?” มาเดลีนเดินไปอยู่ที่ด้านหลังเขา ก่อนจะพูดออกมาอย่างติดขัด

เจเรมี่หันหน้ากลับมา ดวงตาคู่เดียวที่มีเสน่ห์ของเขาอ่อนลงตามสายลมในฤดูใบไม้ร่วง “ไม่หรอกนะ บางทีผมไม่ควรปล่อยให้คุณต้องแบกรับความทรมานคับแค้นใจเอาไว้ตั้งแต่แรก ไม่อย่างนั้น เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้นหรอก”

มาเดลีนยิ้ม “สิ่งที่คุณพูดหมายถึงอะไรกัน? คุณกำลังรู้สึกแย่กับฉันงั้นเหรอ?”

ชายคนนั้นมองตาเธออย่างลึกซึ้ง “คุณไม่ได้รู้สึกเสียใจกับผมในตอนนี้งั้นเหรอ?”

เสียงของเขาแหบและต่ำมากแทรกเข้ามาในหูทำให้เธอฟังเขาอย่างไม่ชัดเจน

ขณะที่เขามองใบหน้าที่งดงามของเธอท่ามกลางแสงที่ส่องลงมา เจเรมี่อดไม่ได้เลยที่จะเอานิ้วของตัวเองกวาดไปที่มุมคิ้วของเธอ

คนที่อยู่ตรงหน้าเขาคือวีล่า แต่หากมองเข้าไปให้ลึกข้างในหัวใจเขา ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้เป็นมาเดลีนอย่างสมบูรณ์

“ผมบอกจุดยืนที่ชัดเจนกับคุณไปแล้ว ตอนนี้คุณมีอะไรที่จะพูดกับผมไหม?”

มาเดลีนยิ้มขณะที่เธอมองเขา “คุณอยากแต่งงานกับฉันจริง ๆ ใช่ไหม?”

“คุณเต็มใจแต่งงานกับผมตอนนี้ไหม?” เขาถามกลับมา สายตาของเขาค่อนข้างเสียอาการ

เธอยิ้มและส่ายหัวเล็กน้อย “ฉันจะไม่แต่งงานกับผู้ชายที่ไม่ได้รักฉัน?”

เจเรมี่ได้สติกลับมาและรอยยิ้มของเขาหายไป “คุณยังคงอยากที่จะแต่งงานกับเฟลิเป้อยู่ใช่ไหม?”

“คุณลืมไปหรือเปล่าว่าฉันมีข่าวดีที่จะบอกคุณเมื่อวันก่อน? และเรื่องนั้นก็คืองานแต่งงานระหว่างฉันกับเฟลิเป้ได้ถูกยกเลิกไปแล้ว”

คิ้วที่ดูคล้ายดาบคู่งามของเขาขมวดเข้าหากัน “ถ้าคุณไม่ได้แต่งงานกับเฟลิเป้และคุณไม่อยากแต่งงานกับผม ถ้างั้นแผนของคุณคืออะไรกันแน่?”

มาเดลีนยิ้มออกมาพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้น หางตาของเธอมองเห็นร่างหนึ่งกำลังยืนอยู่ที่มุมสนามหญ้าข้างนอก เธอยิ้มและยื่นมือไปจับเน็คไทที่หลวมเล็กน้อยของเจเรมี่ ใบหน้าที่สวยงามของเธอเงยขึ้น ก่อนจะเผยรอยยิ้มสดใสมีชีวิตชีวาออกมา “ฉันคิดว่าอาจจะเป็นเพราะว่าฉันโตมามีหน้าตาคล้ายกับมาเดลีนซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงต้องตกหลุมรักผู้ชายคนเดียวกับเธอ”

เสียงนุ่ม ๆ ของเธอเข้ามาในหัวใจของเขาอย่างแผ่วเบาเหมือนสำลี

ดวงตาของเจเรมี่สว่างวาบขึ้น เขามองดวงตาที่สวยใสราวกับน้ำของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า การเต้นของหัวใจของเขาก็เพิ่มขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว “วีล่า นี่คุณตกหลุมรักผมจริง ๆ ใช่ไหม?”