บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 339

ในขณะที่เขากำลังพูดออกมา ดวงตาถูกฉายผ่านออกมาให้เห็นความเศร้าของเขาทันที

หลังจากเงียบไปสองสามวินาที เจเรมี่พูดขึ้นเบา ๆ ว่า “ผมติดค้างเธออยู่”

“คุณติดค้างเธออย่างนั้นเหรอ?”

‘นายติดค้างอะไรเธอ?’ ความคิดในใจของมาเดลีน

‘เจเรมี่ นายก็ติดค้างฉันเหมือนกัน แต่นายลืมเรื่องนี้ไปแล้วสินะ’

มาเดลีนหัวเราะออกมาในใจและไม่ถามอะไรเพิ่มเติมอีกต่อไป เธอพูดช้า ๆ ออกมาว่า “เอาล่ะ ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันจะไม่ทำให้เรื่องนี้ยุ่งยากขึ้นสำหรับคุณ ก็ในเมื่อ คุณบอกว่าคุณจริงจังที่จะแต่งงานกับฉัน คุณก็ควรที่จะพิสูจน์ในคำพูดที่พูดออกมาด้วยนะ”

หลังจากที่เขาได้ยินเธอพูดอย่างนั้น ความโศกเศร้าบนใบหน้าของเขาก็จางหายไปเล็กน้อย “คุณต้องการให้ผมทำอะไร? ผมสามารถทำให้คุณได้ทุกอย่างตามใจต้องการหากมันไม่เกินกำลังที่ผมมี”

มาเดลีนยิ้ม “ก็แค่เรื่องง่าย ๆ ไปที่ที่นึงกับฉันในวันพรุ่งนี้ ฉันจะบอกคุณว่าเราจะไปไหนกันในตอนที่คุณมารับฉันตอนเช้า”

“โอเค” เจเรมี่ตอบโดยไม่ลังเล

บางอย่างที่เป็นเหตุผล เมื่อเขามองไปที่รอยยิ้มตรงหน้า ทำให้เจเรมี่รู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นกว่าแต่ก่อน

จากนั้นเจเรมี่ก็กลับไปที่บ้านของเขา และระหว่างที่เขาเดินเข้าบ้านไปนั้น เขาก็เห็นเมเรดิธกำลังวิ่งตรงเข้ามาหาเขา

“เจเรมี่ ในที่สุดคุณก็กลับบ้านแล้ว” ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวลและเธอดูลุกลี้ลุกลนในขณะเดียวกัน “ฉันกลัวมากจริง ๆ ว่าคุณจะไม่กลับมา”

เจเรมี่เดินอ้อมเธอออกไปอย่างไม่สนใจในขณะที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงประชดออกมา “ทำไมไม่ไปเตรียมงานแต่งงานล่ะ? ทำไมมาอยู่ตรงนี่?"

“ก็คุณคือเจ้าบ่าวของฉันนี่นา ฉันจะไปหาใครได้ถ้าไม่มาหาคุณ?” เมเรดิธเดินมายืนขวางตรงหน้าเจเรมี่อย่างเขินอาย “เจเรมี่ ในที่สุดฉันก็ได้เป็นเจ้าสาวของคุณแล้ว ฉันมีความสุขที่สุดเลย”

เจเรมี่มองเธอและฉีกยิ้มออกมาผิวเผิน “จนกว่าคุณมีความสุขนั้นแหละ ถ้าคุณได้ความสุขของคุณสมใจแล้ว อย่าลืมคืนสิ่งของของผมกลับมาด้วย”

“... ” รอยยิ้มบนใบหน้าของเมเรดิธ ค้างนิ่งในขณะที่ความเขินอายที่มีก่อนหน้านี้ถูกสลัดหายออกไปจากใบหน้าเธอ เธอรู้ดีว่าเขากำลังหมายถึงขี้เถ้าของมาเดลีน

แน่นอนว่าเขากังวลเกี่ยวกับมาเดลีน

ช่างโชคดีจริง ๆ ที่เขาไม่รู้ว่ามาเดลีนคือเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่เขาโหยหาและคิดถึงมาตลอดสิบปีที่ผ่านมา

ถ้าเขารู้เรื่องนั้น เขาจะตกหลุมรักมาเดลีนอย่างบ้าคลั่งกว่านี้แน่นอน

เมเรดิธแอบโล่งใจเล็กน้อย ก่อนที่ เธอจะยิ้มออกมาอย่างประจบ

“เจเรมี่ ฉันรู้นะว่าคุณยังถือโกรธและโทษฉันอยู่ ไม่เป็นไร อะไรก็ตามที่ทำให้ฉันสามารถแต่งงานกับคุณและกลายเป็นภรรยาของคุณ ฉันยินดีที่จะถูกคุณเข้าใจผิด” เธอพูดออกมาอย่างเข้าใจในสถานการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ก่อนที่จะแสดงสีหน้าบึ้งตึง

“อย่างไรก็ตาม เจเรมี่ อย่าได้หลงกล วีล่า ควินน์ คนนั้นเลย เธอไม่ใช่คนดี เธอมีความสัมพันธ์กับลุงของคุณก่อนหน้านั้น และในเวลาต่อมา เธออ้างว่าท้องลูกของคุณ มันดูไม่แปลกเลยที่เธอมีหน้าตาเหมือนกับเเมดดี้ แต่ว่าทั้งสองคนดูหลายใจพอ ๆ กันเลย”

“พอเถอะ” เจเรมี่พูดออกมาอย่างร้อนรน สายตาเฉียบคมของเขากวาดมองเมเรดิธก่อนที่เขาจะเอ่ยต่อ “แค่เพราะผมไม่ได้พูดอะไรออกไปไม่ได้หมายความว่าผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย และหยุดท้าทายความอดทนของผม ความอดทนของผมที่มีให้คุณมันมีขีดจำกัด คุณควรที่จะรู้มันเอาไว้”

“... ” เมเรดิธพูดอะไรไม่ออก ร่างกายเธอเย็นลงหลังจากที่เจเรมี่ใช้สายตาที่เย็นชามองเธอ

‘เป็นไปได้ไหมที่เขาเห็นอดีตอันดำมืดของฉันผ่านทางโลกออนไลน์หรือเปล่า?

‘เขาเห็นรูปถ่ายที่สนิทสนมของฉันกับแทนเนอร์ด้วยหรือเปล่า?

‘ไม่หรอก

‘เจเรมี่ยังไม่เห็นมันหรอกน่า ถ้าเขาเห็น เขาก็คงจะถามฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้ไปแล้วแน่ ๆ’

เธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เข้าข้างตัวเองก่อนจะแสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมา

“เจเรมี่ ฉันขอโทษ ฉันจะไม่พูดแบบนั้นออกมาให้คุณรู้สึกโกรธเคืองอีกแล้ว” เมเรดิธพูดขอโทษ ดวงตาของเธอดูน่าสงสารอย่างยิ่ง “เจเรมี่ พนักงานจากห้องตัดชุดโทรมาหาฉัน เธอบอกฉันว่า เราสามารถไปลองชุดกันในวันพรุ่งนี้เช้าได้เลย ฉันเฝ้ารอวันนี้มานานมากแล้วนะ”

“ผมไม่ว่าง” เจเรมี่พูดปฏิเสธอย่างเย็นชา จากนั้น เขาหันหน้าหนีเดินขึ้นบันไดไปทันที

เมเรดิธแสดงรอยยิ้มแห้ง “เจเรมี่ ถ้าคุณไม่มีเวลาสำหรับวันพรุ่งนี้ ฉันสามารถเปลี่ยนเป็นวันหลังก็ได้นะ”

“ผมไม่มีเวลาในอีกวันรุ่งขึ้นเช่นกัน ถ้าคุณอยากลองชุดแต่งงาน คุณควรไปด้วยตัวเอง”

“... ”

เมเรดิธยังคงกวนใจเขาต่อไป แต่หากมองไปที่ร่างเย็นชาของเขาแล้ว เธอเลือกที่จะเงียบดีกว่า

เธอแสดงท่าทีกำหมัดแน่นและกัดฟันอย่างโกรธ ภายในหัวใจเต็มไปด้วยความไม่พอใจและความโกรธเคือง

กระนั้น เธอควบคุมความโกรธที่กำลังถูกระบายออกมาในตอนนี้ได้

ไม่เป็นไร ถ้าเขาไม่อยากไปลองชุดแต่งงานกับเธอ เธอไปเองก็ได้หนิ